„Ik in hen en in mij”.

Ik in hen, en Oij in mij; opdat zij volmaakt zijn in één, en opdat de wereld bekenne, dat Gij mij gezonden hebt, en hen liefgehad hebt, gelijk Gij mij liefgehad hebt. Joh. XVII : 23.

Gelijk Rembrandt in kleurenpracht zijn eigen beeltenis op 't doek bracht, zoo geviel het soms den beeldhouwer, het beeld van xichzel in het edelst marmer te boetseeren. In den splïegel die voor hem hing, zijn gestalte beglurend, deed hij daCj om de lijnen en trekken van sijn i^ersobn in den harden steen te prenten, schilfer M schilfer van het blok afspringen, en niet liuig meer, oi' de kenner zag het beeld reeds üit het marmer uitkomen, tot ten leste de Utatste gtuisels er af vlogen, en de beeldhouwer i^ het marmerblok, dat hij zelf uitkoos, den dooden steen met leven bezielend, al» in eigen persoon was ingegaan.

Herkent ga in dien beeldhouwer den Zone Gods niet, zóó dat gij het marmerblok zijt?

Vooral op den somberen weg van de Paaschzaal naar Gethsemané spiak Jezus 't zoo zonder eenige. omsluiering voor zijn discipelen uit, 't zou al één heilig één worden; „Opdat ze allen éen zijn, gelijfcerwijs Gij, Vader, in mij en ik in U, opdat ze één zijn gelijk wij één EÜn, ik in hen en Gij in mijl" Het kon niet inniger, het kon niet met meer nadruk worden uitgesproken. Deze roerende woorden waren dan ook de gebedstaai, eer Jezus sterven ging. Maar ook vóór hij de knieën boog had Jezus het evenzoo uitgesproken, toen hij niet tot den Vader, maar tot de jongeren sprak: „Gelooft mij, dat ik in den Vader ben, en de Vader in - mij is", en toen ae nóg aarzelden, profeteerde Jezus, dat 't na zijn verrijzenis en na den Pinksterdag hun alles klaar zou worden: „In dien dag zult gij zelf bekennen, dat ik in inijn Vader ben, en gij in mij, en ik in u." Zelfs voegde de Heere, om 't hun nog beter te verduidelijken, er bij: „Zoo iemand mij liefheeft, dien zal mijn Vader liefhebben, en wij zullen tot hem komen en woning bij hem maken.”

Altoos weer dat ééne zelfde. Het zou geen scheiding blijven. Het zou niet meer zijn, Jezus naast de jongeren en de jongeren naast Jezus, hij daarboven en zij hier beneden, alleen door geloof en gebed saam verbonden. Neen, het zou eens al één heilige eenheid worden. Jezus zou in hen ingaan, Hü zou niet buiten hen blijven, maar in hen woning maken. Gelijk in de heilige Drieëenheid de Zoon in den Vader en de Vader in den Zoon leeft, zoo ook zou het in deze heilige eenheid van Christus met zijn verlosten zijn: „Jezus in hen en zij in Jezus." De tweeheid overwonnen en in de eenheid opgegaan. En toen weïd het in het allervolmaaktste gebed nog heiliger innig. Eén met Jezus, maar één ook met den Vader door hem: „Opdat zij allen één zijn. Gij Vader in mij en ikinU, opdat ook zij in ons één zijn.”

Alles hangt er dus aan, dat Jezus in ons inga. Het is niet zoo, dat wij Jezus roepen, lokken en naar ons toetrekken. Eer is het omgekeerd. Van nature stooten we Jezus in ons zondig besiaan van ons af. Zelfs zijn we niet zacht en soepel om indrukken van Jezus te ontvangen. Hard ais marmer is ook de onbekeerde zondaar voor zijn Heiland. Neen, het komt niet van ons. Het komt alles van Jezus. Onzer is de weerbarstigheid, maar hij komt ons steeds nader. Maar ook daar laat Jezus het niet bij. Heeft hij ons gegrepen, dan neemt hij voor eeuwig bezit van ons. En opdat we hem niet weer ontvluchten, blijft hij niet buiten ons staan, om ons vast te houden, maar doet zelf de deur van ons hart open, en gaat tot ons in. En dit niet maar even, om ons daarbinnen met zijn tegenwoordigheid te zaligen, en dan weer verder te trekken. Neen, eenmaal tot ons ingegaan, ^/j/// Jezus waar hij is. Hij kwam niet om ons te bezoeken, maar trad bij ons binnen om wonin bij ons te maken. Volzalig naar Jezus eigen, zoo besliste en stellige uitspraak: „Ik in «". Niet in u en in anderen niet, Jezus woont in al Gods kinderen. Niet in wie zich zoo noemt, of in wie er voor gehouden wordt, maar in een iegelijk die 't waarlijk is. Zelfs kunt ge zeggen, dat Jezus, door in u in te gaan, en door woning in u te maken, u tot Gods kind gezalfd heeft. Immers hij wees er zoo telkens op: „Gij, Vader, in mij en ik in U", maar ook: „Ik in hen en Gij in mij". Jezus in ons, d. w. z. de Zoon van God in u, maakt u tot een kind van God. Engelenpoësie uit Gods zaligen hemel.

En juist zooals nu de beeldhouwer, die zijn eigen beeld boetseert, eerst buiten 't marmerblok staat, er zich tegenover plaatst, en dan dien harden steen zoolang bebeitelt tot hij zelf in dit marmer is ingegaan, en er nu zóó in is en in woont, dat het marmerblok zijn beeld vertoont; zoo is 't dan ook hier. Jezus in u ingaande, u naar zich zelf boetseetende, de trekken van zijn gestalte e» persoon in u intooverend, en zoolang op u inwerkend, tot er gelijkenis met Jezus uit uw persoon gaat spreken, en tenslotte Gods engelen 't zien, dat Jezus in u, als zijn beeld, zichzelf verheerlijkt.

Ook onder menschen wordt hiervan soms een toenaderende gelijkenis gezien.

Een man van machtige wetenschap vormt zich wat men noemt een school; wat dan niet beteekent dat hij op een hoogeschool onderwijst, maar heel anders, dat hij een ktisg van jeugdiger geleerden aantrok, die zijn geest in zich opnamen, en in wien hij lich zelf verhonderdvoudigd heeft. Zoo vormden zich scholen op alle manier. Scholen van virtuozen in de muziek. Scholen van grootmeesters in de schilderkunst. Scholen van gesternten van eerste grootte ia alle openbaring van menscbelijke geesteskracht. Helden op 't slagveld in de Napoleonieden eerst, en na hem in de Von Moltke's. Toongevende matadors in het sociale of politieke schaakspel. Wijsgeerige scholen van Kant en Hegel, scholen van Staatslieden als van Machiavelli of Bismarck. Machtige groepleiders als Groen van Prinsterer en Thorbecke. Doch onder wat vorm en op wat terrein van 't leven ook, éénig hoogstaande genieën die hun geest in anderer geest als overgoten, ze aan zichzelf gelijkvormig maakten, en ook na hun dood steeds voortleefden in hen.

Onder ons menschen nu is dit nooit anders dan stukwerk. Conformatie van geest en geest op één bepaald punt, in een bepaalde richting, maar zoo dat ieder blijft in eigen persoon die hij is, en wel onder indruk van 't betoog komt, maar nooit in de kern van zijn wezen wordt ingenomen.

Doch juist dit is nu bij Jezus zoo geheel 't omgekeerde.

Al wat bij een generale inwerking van mensch op mensch stukwerk is en blijft, is hier een volkomenheid. Nooit heeft Jezus een school gevormd, want zelfs zijn eerste discipelen waren in zoo niets halve genieën om hem te vervangen. Eerst in Paulus sprak machtiger talent. Maar voor 't overige zoekt Jezus veel meer het kleine, het nederige, ' het geringe. Er bestond voor Jezus geen andere keur dan in des Vaders uitverkiezing. En uit wat volk en uit wat kring zulk een verkorene dan ook was, hem verloor Jezus niet uit 't oog. Zulk een noemde hij met name, zulk een riep en trok hij, en als de deur nog slechts even geopend was, dan ging Jezus tot zulk één in, om eeuwig bij hem te wonen.

Doch nimmer om in te leven in u en zich bij u thuis te maken, maar geheel omgekeerd, om tt, in geheel de woning van uw hart, naar Zich zelf en naar Zijn eigen beeld te vervormen.

Gij steeds het marmerblok, en Jezus de beeldhouwer, die zichzelf in u zoekt af te beelden. En al ging het dan zdö scherp toe, dat ook bij u de schilfers en gtuisels er afvlogen, hetj eind doel was dan toch bereikt, en in den dag der heerlijkheid zal 't dan ook voor u de zaligste aller genietingen zijn, het - beeld van Jezus te vertoonen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen