Voor Kinderen.

AAN VRAGERS.

Eenigen tijd geleden, zoo schrijft K. M. la* ik van een jongmensch die slecht leefde, da^ hij meermalen des nachts rinkelrooide door de straten. Weet u ook waar dit woord vandaan komt en wat het beteekent?

Wat rinkels zijn zullen de meeste jongens wel weten. Het zijn stukjes blik, die aan hoepels bevestigd worden en bij het hoepelen vrij wat gedruisch maken. Rooien komt van rooi oi roei, een woord dat in het spreken vaak gebruikt wordt voor roede bijv. gordijnroei voor gordijnroede ('t zelfde vindt men in kaai voor kade; ook hoort men wel laai voor lade enz.). Een linkelroei is dus een stok of staaf met rinkels bezet, wMimee men groot geweld k«n

maken. En zoo beteekent dan „rinkelrooien" geweld of getier maken, opschudding verwekken.

Onze lezer D. S. te M. vraagt: Waaruit verklaart men de verschillende huidskleur der menschen als wit, geel, bruin, zwart, waar toch oorspionkelijk allen een kleur hadden?

Een afdoend antwoord is tot nog toe op deze vraag niet gegeven. Dit alleen is zeker, dat luchtgesteldheid, grondgesteldbeid, leefwijze, de nabijheid der zee enz. invloed oefenen op de huidkleur. In het algemeen kan men zeggen, dat de huidkleur donkerder wordt naarmate de menschen dichter bij den Evenaar, dus in warmer streken wonen. In Europa bijv. zijn Sparj»arden en Italianen, volken uit het Zuiden, donkerder van tint dan Nederlanders of N jord-Duitschers. Deze echter worden weer in blankheid overtroffen door volken uit nog noordelijker streken. Evenwel schijnt deze regel volstrekt niet altijd door te gaan en blijven er tal van vragen en uitzonderingen over, die wij hier echter moeten laten rusten.

Onze lezer B. schrijft:

Meermalen heb ik zeelieden hooren spreken van den „Boer met zijn varkens" die zij in zee gezien hadden. Dit waren natuurlijk visschen, maar welke worden daarmee bedoeld?

Het hier bedoelde beest is de iruinviseh, die ook wel tuimelaar heet en bij de Engelschen zeevarken, welke naam ook in andere talen hem gegeven wordt, denkelijk om zijn plompen vorm. Hij ziet echter niet bruin, maar van boven zwart en van onderen wit. Hij behoort tot het geslacht der dolfijnen en walvisschen, doch is veel kleiner dan deze laatsten.

Men vindt de bruinvisschen ook op onze kust en verder in de zeeën van het Noorden en van de gematigde luchtstreken, bijv. in de Middellandsche zee. Zij zwemmen vaak in troepen; vandaar de uitdrukking hier boven gebruikt. Het is wel een aardig gezicht de bruinvisschen te zien springen en tuimelen, te meer wijl zij vaak de schepen volgen. Maar toch ziet men hen liever niet, wijl zij veelal storm voorspellen. Zij worden gevangen om van het spek traan te koken; ook wordt het vleesch wel gegeten.

» Op een vraag van J. de R. over den granaatappel, die in den Bijbel meermalen genoemd wordt, diene het volgende tot antwoord.

De granaatappel is de vrucht van een boom, dien men kau vinden in de landen die wij het Oosten noemen, vooral in West Azië, De wilde granaat is een struikgewas, de tamme een boom, met groene, glanzige bladen aan doornige takken. De bloesems, die scharlakenrood zijn en in bossen aan het eind der takken zitten, leveren een schoon gezicht op. De vruchten doen dat trouwens niet minder. Terecht luidt het schoone vers in „De boomen Kanaans":

Waar zijn nu uw twijgen Wier keure van vijgen Eens lafenis bood? Waar prijkt op uw straten Van uwe granaten Het liefelijk rood ?

Nu, de granaatboom is sierlijk en wordt daarom ook wel bij ons in broeikassen gekweekt. De vrucht is eigenlijk een bezie cf bes, maar zoo groot als een redelijke appel met hoogrooden schil. Van binnen hetfc zij orar jekleurig vrucht vleesch, waarin men een menigte pitten vindt. Dit binnenste verspreidt een aangenamen geur en is, vooral in Oostersche landen, een ware verkwikking.

Geen wonder dat de granaatboom en zijn vrucht in het Oasten hoog geacht worden en veel werden begeerd. Zoo begrijpen wij dan ook de klacht der Israëlieten in de woestijn. Num. 20 vs. 5 „En waarom hebt gijlieden ons doen optrekken uit Egypte, om ons te brengen in deze kwade plaats? Het is geene plaats des zaads, noch der vijgen, noch der wijnstokken, noch der granaatappelen; ook is er geen water om te drinken". De granaatvrucht was ook het zinnebeeld der liefelijkheid. De tempelzuilen waren gesierd met kunstmatige granaatappelen van metaal. Ojk de lijfrok van den hoogepriester droeg onderaan kunstig in goud nagebootste granaatappelen.

M t nog een vraag van denzeifde over de Herodianen sluiten we.

De naam Herodianen nil zeggen aac-hangers van Herodes, en komt op enkele plaatsen van het Nieuwe Testament voor. Zij waren niet zoozeer een godsdienstige sekte, als wel een staatkundige partij. Het Joodsche land stond toen onder de opperheerschappij der Romeinen, die over zekere gedeelten Herodes tot vorst aangesteld hadden, of liever tot onderkoning. Zij nu die het met Herodes en de Romeinen hielden, heetten Herodianen en waren denkelijk Sadduceën. Hun tegenstanders waren g de Farizeën, die èü Heiodes èn de Romeinen haatten.

Bside partijen waren het echter daarin eens, dat zij Cbrislus verwierpen. Wij vinden in Markus 3, dat de Herodianen poogden den Heere Jezus als Sabbathschender voor te stellen. Uit Matth. 22 en Markus 12 blijkt, hoe zij door een list Christus ten val dachten te brengen doer een uitspraak over het geven van schatting aan den keizer. Doch we weten, hoe de Heere hen beschaamde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen