„nederwaarts wortelen”.

I.

Want het ontkomene, dat overgebleven is van den huize Juda, zal wederom nederwaarts wortelen, en zal opwaarts vrucht dragen. 2 Kon. 19 : 30.

In de gelijkenis van den Zaaier teekent Jezus ons ook het beeld van die mislukte ijveraars, die snel opwiessen, maar van alle vrucht-dragen verstoken bleven, omdat ze, zoo staat er, ageert diepte van aarde hadden". Ze konden dus geen wortel schieten. En zonder wortel omlaag, geen vrucht opwaarts. Nederwaarts, nederwaarts! moet de heilige leus van ons leven zijn. Dan wortelen we, en dan komt de vrucht vanzelf.

En niet alleen 't plantenleven wijst hierop. Ook wie een huis wil bouwen, dat hoog op kan gaan, en vast in zijn fundamenten zal staan, weet even goed, dat hij nederwaarts, diep in den bodem, graven moet, of, als de stormwind opsteekt, bezwijkt ten .slotte ook het te zwakke fundament.

Hoog op de bergen kwam ons menschelijk leven nimmer tot hooger gedijen. Er moest afgedaald in de vallei, nederwaarts in de vlakte der dalen moest ons menschelijk leven zich keeren, en zoo eerst kwam het tot rijker ontwikkeling. Ja, zelfs kan gezegd, dat we nog dieper dan in de vlakte, tot in de diepte der zee hadden af te dalen. Immers, zoo eerst kwam wereldverkeer en wereldhandel op en werd ons leven verrijkt. In de diepte onder de wateren daalt de parelvisscher af, om zijn gevonden schat naar boven te brengen. Het goud en alle edel metaal moet uit de diepte in de mijnen worden uitgegraven. Kortom, waar ge 't leven ook toetst, het leert u altoos weer, dat de weg niet door de hoogte, maar schier altoos door de laagte gaat. En geheel ditzelfde nu spreekt zich zinbeeldig uit in ons knielen om te bidden tot onzen God. Want wel zijn er zuilenheiligen geweest, die hoog opklommen om hun God te zoeken, en wel zijn er op tal van bergspitsen, ook in het Heilige land, , bidkapellen aangelegd. Maar de natuurlijke aandrift om zijn God te vinden, school toch steeds in het knielend gebed. Men voelde dat men zich vernederen moest, om juist door die vernedering te rijker gemeenschap te ervaren met onzen God die in de hooge hemelen woont.

En heel 't leven drukt hierop 't zegel. Voorspoed, wat men succes noemt, overdadige weelde, lof van menschen, eer en toejuiching, het heeft alles zoo bijna nooit het leven verinnigd en verteederd. Maar als slag op slag ons trof, druk en benauwdheid ons deel werd, en tegenspoed na tegenspoed ons vernederde, dan zag men zoo telkens, hoe juist die vernedering de wortelen deed uitschieten, en hoe die in de diepte uitgeschoten wortelen de rijke levenssappen uit den bodem van het geestelijk leven opzogen, en, dank zij die kostelijke inwerking, vrucht na vrucht deden uitbotten, die straks op 't altaar Gods Hem eere gaven. Bijna aloos ging 't zóó toe, dat de diepe, nederige zielen eeuwige winste uitgaven, terwijl de hoog zich gevoelenden maar al te vaak vervaalden en verbleekten, en in hun zelfverheffing zichzelf opteerden.

Wat de Schrift op alle manier ons inprent, is zoo aangrijpend. Hoog dragen we het hoofd, diep onder het hoofd trilt ons 't hart, en weer diep onder ons hart schuilen onze nieren; en let er nu eens op, hoe weinig Gods Woord op uw hoofd aanstuurt, hoe 't steeds in 't middenpunt van uw levenskracht het hart plaatst, en hoe 't als een nog diepere bron van wijsheid, kracht en gedijen u naar uw nieren verwijst. Wij plegen nauwelijks aan onze nieren te denken. Men zou 't zelfs min of meer vreemd vinden, zoo men in gemengden omgang van onze nieren spreken ging. In alle kringen van invloed staat voor ons verreweg het hoofd vooraan. Een kop, een kundig, een geleerd, een hoogstaand wetenschappelijk man, dat zijn de personen die onder ons den toon moeten aangeven, 't Lieve van 't hart, het teedere van 't zielsleven wil men ook nog wel, maar toch moet 't niet te sterk op den voorgrond treden. En om nu nog dieper tot in onze nieren af te dalen, is een greep in 't innerlijk bestaan, waar men toch eigenlijk niet aan wil.

Niet de diepte, de hoogte in, is almeer 's levens leus geworden, en nu we in luchtschepen de vogelen in de lucht, al zwierend en zwenkend, nabootsen, is de neiging .om nederwaarts te wortelen, eer verzwakt dan versterkt. jZelfskan gezegd, dat 't meest spre­ kende kenmerk van onze nog zoo jonge eeuw eer in het opwaarts, dan in het nederwaarts uitkomt. En denk nu vooral niet, dat wie maar in het knielen volhardt, aan dit gevaar vanzelf ontkomt. Knielen kan ons de ziel nederwaarts doen buigen, maar op zichzelf kan het ook enkel vertoon van nederigheid in lichaamsgestalte zijn. Een schijnnederigheid, die juist een hooghartig bedoelen verbergen kan. Vroom vertoon heeft maar al te dikwijls de hoogheid van 't hart omwoeld, 't Nederwaarts alleen doet 't niet, 't moet zijn een nederwaarts zich buigen, om den wortel zelf van ons persoonlijk zielsleven diep in den bodem van de Goddelijke genade in te drijven, niet uit vertoon, maar uit dorst, uit zielsbehoefte, om geestelijk voedsel uit den bodem der genade met ons innerlijk wezen op te zuigen, en aldus kracht uit God in te drinken, opdat het hemelsche in ons het demonische dat ons vergiftigen wil, bezwere.

De buitenkant en de binnenkant van ons aanzijn zullen in 't nieuwe Jerusalem eens innig verzoend en één zijn, maar in dit zondige leven, met ons schuldig zelfbewustzijn, gapen beiden nog zoo verre uitéén. Het kan aan den buitenkant van ons leven o, zoo schoon, zoo aantrekkelijk, zoo bezielend, zoo bijna luisterrijk wezen, en dat 't toch aan den binnenkant van onze existentie o, zoo arm, zoo zwak, zoo krank en zoo van alle kracht beroofd bleef.

Dit niet te loochenen feit geeft nu van zelf de pijnlijke tegenstelling in het leven. Een Nero gevierd en toegejuicht op den troon van het Keizerlijk Rome, Jezus van Nazareth op Golgotha met twee misdadigers gekruist.

En zoo gaat 't het leven door. Edele, , teedere, geheiligde zielen die hun kruis 't lange leven door Jezus na te dragen hebben, en daarnaast de breede stoet van de fortuinlijke, gevierde, in goud en diamant schitterende figuren van hen die den toon aangeven, maar, o, zoo arm aan zieleadel, zoo van de diepte des geestelijken levens niets afwetend, innerlijk uitgeteerd, en ontbloot van heilige vrucht.

En die tegenstelling nu bepaalt de keuze van Gods kinderen. Zij toch klagen er niet over, of ze uitwendig al gedrukt en lijdende zijn, indien ze maar voelen dat de wortelen van hun leven steeds dieper indringen in die verborgen diepten, waar niet de krachten der wereld, maar de krachten van 't eeuwige Koninkrijk gereed liggen, om in de ziel te' \yorden opgenomen.

Ze voelen telkens opnieuw hoe die wortelen, om dieper te kunnen indringen, van nog o zooveel dat in 't aardsche en wereldsche belemmerend werkt, vrijgemaakt en ontdaan moeten worden. En gaatjt dan nederwaarts, en nogmaals nederwaarts, in zwakheid en in bangheden, dan kwelt dit hen niet, maar geeft hun zielsgenieting.

Elk worstelen van hun ziel toch, dat weer dieper indrong in den levensbodem van het eeuwige dat uit God is, ontsluit hun den toegang tot nog rijker schat van hooger genadeleven.

Zoo voelen ze, hoe heiliger dit altoos weer «nederwaarts inwortelen" nu reeds hun innerlijk bestaan, en straks hun toekomst voor eeuwig maakt. En hierin bloeit hun aanbidding.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen