„Kom al van het kruis”.

[GOEDE VRIJDAG].

En zeggende: ij, die den Tempel afbreekt, en in drie dagen opbouwt, verlos uzelven; indien gij de Zone Gods rijt, zoo kom af van het kruis. Mattheus 27 : 40.

Het hangen en sterven aan een kruis is een wreede doodsmarteling van duldelooze smart, Veelal bedwelmde men dan ook het bewustzijn van wie aan het kruis zou worden genageld door een verhittenden drank. Dan werd het namelooze lijden minder pijnlijk gevoeld. Natuurlijk verscheelde het, wie aan het kruis werd gehangen. Een ruwe, ongevoelige woesteling leed er veel minder onder dan wie teeder in aandoeningen was. Vooral op Gelgotha moet daarom het Kruislijden bang en bitter zijn geweest. De Man van smarten toch weigerde denbedwelmenden draiik te drinken, en teederder in aandoenlijk gevoel dan Jezus, is nooit een aan 't kruishout, in 't eind, door den dood overmand.

Aan het lichamelijk lijden, dat Jezus om onzentwil ondergaan heeft, mag daarom in niets te kort gedaan. Het feit, dat Jezus reeds na enkele uren den adem uitblies en den geest gaf, waar gemeenlijk het sterven eerst op den tweeden dag volgde, toont dan ook overduidelijk hoe zielsbenauwend en smartelijk het dragen van het lichamelijk lijden voor Jezus moet geweest zijn. Wie ook in deze lijdensweken weer veel bij Golgotha met zijn zinlijke verbeelding heeft vertoefd, heeft dit ook nu weer voor en met Immanuel gevoeld. Ook naar vleesch en bloed is het lijden en sterven van Jezus aan het Kruis 't uiterste van alle menschelijk lijden geweest. Alleen maar, ge moogt 't u niet voorstellen alsof dit lijden naar het lichaam al 't lijden van den Man van smarte ware geweest. Veel banger nog was 't lijden van Jezus in zijn verborgen zielsleven. Hij droeg de zonde der wereld. Hij droeg den vloek. Wat hem in onheiligheid 't uieest tegen de borst stuitte, moest hij op zich nemen om onzentwil. En zoo ge verstaat, wat 't in een bange ure voor u zelf is geweest, zoo ge in oogenblikken van schuld en berouw den toorn Gods tegen u voeldet uitgaan, zoo zult ge er althans iets van beseffen, wat 't voor den Heihge moet geweest zijn, den toorn Gods tegen heel ons gevallen geslacht, . hangende aan 't Kruis, in het diepst zijner ziel, zoo drukkend en zoo zielsbenauwend te moeten dragen, dat ten slotte de angstkreet niet-meer was in te houden: »Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten»!

Van allen kant drong 't onheilige in die laatste ure op Jezus zielsbesef aan. En schier niet om uit te staan moet 't geweest zijn, toen daarom het Kruis de mannen van het Sanhedrin gingen staan, en de onrust hunner eigen conscientie poogden te stillen, door den Zone Gods op de gruwelijkste wijze te tergen, door van allen kant het uit te roepen, ja 't uit te gillen: „Ais ge Gods Zoon zijt, toon 't ons nu, en kom af van het Kruis".

Vaak heeft men bij het Kruis van Jezus te eenzijdig op zijn Goddelijke natuur gezien, en dan natuurlijk is het lijden van Jezus niets dan een schijnlijden geweest. Doch zoo verliest ge dan ook den Middelaar, want in den Middelaar staat juist de waarachtige Vleeschwording, het wel waarlijk aannemen van onze menschelijke natuur op den voorgrond, en is het hangen en sterven aa, n het Kruis een wel wezenlijk ondergaan en dragen van het wreedste lijden geweest.

Maar ook zoo kan er nog een verkeerde blik op het Kruis geslagen worden, zoo ge, ja, lichamelijk in Je/.us lijden wel wezenlijk lijden ziet, maar wat zijn verborgen ziels worsteling op Golgotha betreft, 't toch weer in zijn Godheid als laat versmelten.

Dit is maar al te veel geschied. En vandaar dat • op 't zieldijdeii van Jezus aan 't Kruis zooveel minder dan op zijn Uchamelijk lijden zich de aanbiddende aandacht heeft gericht.

Hieraan nu moogt ge niet toegeven, en dit te minder daar het Evangeliebericht bij wat van Golgotha gemeld wordt, u van Jezus lichamelijk lijden eeniglijk niet anders dan den uitroep: Mi] dorst., mededeelt, en voor het overige u bijna uitsluitend wijst op wat in Jezus verborgen zielsleven doorworsteld werd. Merk slechts op de Zeven Kruiswoorden. Het: Mij dorst zag op lichamelijk lijden, maar het »Vader, vergeef 't huns, het > Heden zult ge met mij in 't Paradijs zijn«, het troostbiedend woord tot zijn moeder en Johannes, het „Mijn God, ^yaarom hebt Ge mij verlaten», en het »Vader, in uwe handen beveel ik mijn geest«, 't wijst al op wat innerlijk in Jezus omging niet als Zone Gods, maar als de vleeschgeworden Zoon des menschen.

Vandaar dan ook, dat zoo omstandig de terging ons geteekend wordt, die het Sanhedrin Jezus op Golgotha heeft aangedaan. In grooten getale waren de leden van het Sanhedrin naar Golgotha opgetrokken. Priesters, Ouderlingen, Pharizeërs en Schriftgeleerden. Ze waren blijkbaar onrustig. Zé hadden Jezus nu wel veroordeeld, maar ... hij mocht toch eens de Messias zijn. En om zich daar nu over heen te zetten, trekken ze saam naar Golgotha op, om Jezus terwijl hij hing te zwoegen in zijn doodssmart, door hun uitroepen te tergen. En daarbij kwam 't altoos weer terug op Jezus belijdenis dat hij Gods Zoon was. Gij beweert Immanuel, gij beweert Gods Zoon te zijn. Wij hebben u veroordeeld dat ge het niet zijt. Daar hangt ge nu om uw Godslastering. En nu blijkt ge immers zelf toe te stemmen, dat ge een looze bedrieger waart. Waart ^'e Gods Zoon, ge zoudt immers onmiddellijk uw macht toonen. Doe het nog als ge 't ktint. En als ge dan wel waarlijk de Zone Gods zijt, zoo maak zelf een eind aan uw lijden, verbreek de nagelen die u gebonden houden, en kom af van het Kruis.

Bedenk nu wel, dat naar 't woord van Jezus tot Petrus bij Gethsemane gesproken, 't Jezus slechts één bede tot zijn Vader behoefde te kosten en alle macht van Pilatus en het Sanedrin zou ter neer geworpen zijn. »0f meent ge, zoo vroeg Jezus aan Petrus die 't zwaard trok, meeiit ge dat ik mijn Vader nu niet bidden kan, en Hij zal mij meer dan twaalf legioenen engelen bijzetten". Dat xeffuen van'Jezus had ook de officier van de wacht, die^Jezus gevangen nam, natuudijk opgevangen, en aan Cajaphas overgebracht, en nu ze hun opzet dan toch hebben doorgevoerd, en Jezus daar .njachteloos aan het Kruis hangt, nu treden ze . térgehd tegen het slachtoffer van hun haat op.-, ; Als , ge dan die macht tegenover ons kunt stellen, doe het dan nu, en kom af van het kruis. Maar ge ziet wel, ., ge weet zélf wel, ge "kunt niet. Ge hebt - «elfs over geen macht hoegenaamd te 'teschikken, ge zijt veeleer in onze macht. En onder den druk van deze onze Sanhedrinsmacht zult ge dan ook sterven".

Nu vertegenwoordigen twaalf legioenen engelen een heirmacht van ver over de honderd duizend hemelsche geesten, en wie uit Sanheribs dagen zich herinnert wat toen één enkele van God gezonden engel voor Jerusalems muren heeft uitgericht, voelt op wat alles ter neer slaande macht Jezus doelde, toen hij aangaf wat in zijn macht zou staan, om zich vrij te maken, en hoe hij toch van alle aanwending van die macht afzag, uit stille gehoorzaamheid aan zijn Vader, en uit Middelaarsliefde voor zijn volk, dat hij door zijn Kruisdood verzoenen en redden zou.

De spanning die dit in Jezus ziel bewerkte, moet alles tebovengaande zijn geweest. Over zulk een alles ter neerwerpende macht te kunnen beschikken, en dan toch in het bitterste en bangste lijden zelf, geheel vrijwillig die macht ongebruikt te laten, om zijn heilig Verlossingswerk te volbrengen. Te kunnen en niet te willen, hoe doodend het lijden ook op hem aandrong. Niet wie daar stonden, maar Gods engelen moeten het meegevoeld hebben, wat bange spanning dit in Jezus verborgen zielsleven deed opkomen.

Dat wist ook satan, en nu is 't satan, die aan Jezus niets meer doen kan, maar die op 't Sanhedrin nog zijn macht oefent, ' en daarom is 't door 't Sanhedrin dat Satan Jezus nu gaat tergen, niet even, maar lang achtereen. En nu lachen ze Jezus uit. Nu spotten ze met Jezus. Waar is nu zijn macht.? Hij is immers niets dan een Godslasteraar en Volksbedrieger. En dit denken ze niet maar, doch dit roepen ze uit. De een voor, de ander na. Al luider, op al ruwer toon. Waar blijft ge nu met uw heilig Zoonschap, 't Is immers al niets dan leugen en bedrog geweest. Uw Kruisdood is verdiend. Ons oordeel is rechtvaardig geweest. Of zoo niet, toon het dan. Waar is nu uw macht. Was ons vonnis laster, bewijs 't dan, en kom af van het Kruis.

Dit tergend roepen, o, 't zou reeds zoo giftig zijn geweest, zoo 't van half dronken Romeinsche soldaten was uitgegaan. Maar dat waren heidenen. Die wisten van zijn Vader niet.

Maar voel nu wat 't voor Jezus was, dat de geestelijke leiders van Israel zoo gillen dorsten. Israel was het eigen volk, dat Gods heilige openbaring bezat. Als de hoofden van dat door God gezegende en bevoorrechte volk stonden daar de Priesters. Eri van die Priesters in dat volk gaat nu 't tergend roepen uit: Als ge Gods Zoon zijt, zoo kom af van het Kruis.

Was 't niet voor Jezus om 't beste wat de wereld dan nog had, in Godslastering te voelen wegzinken. En dan toch, onder zulk tergen, den wil vast te houden en door te zetten, om voor eene zoo volstrekt aan 't heilige ontzonken wereld den dood in te gaan, zeg zelf, was het niet een uiting in Immanuel van zijn Goddelijke, eri toch weer menschelijke liefde, die zelfs die gruwzaamste terging niet ontweek, en voor ons overwon ?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen