Voor Kinderen.

THANS EN VOORHEEN.

II.

VOORHEEN

Reeds ingelicht door andere officieren, liet de toenmalige minister van marine in Frankrijk, Hyde de Neuville (R. K.), niet alleen het boven. vermelde rapport in de Moniteur plaatsen, maar voegde er de volgende opmerkingen bij:

«Welk'een wondervolle gebeurtenis is deze zedelijke omwenteling als door tooverslag ontstaan op die eilanden van Polynesië; die slechts enkele jaren geleden onder het bloedig juk der wreedste afgoderij zuchtten. Plotseling houden de menschenoffers op. De leugenpriesters verdwijnen of verwijderen zich, de altaren der valsche goden storten ineen. De wreedste wetten worden vervangen door den weldadigen invloed van Jezus Christus. Welk een glorie voor - het Christendom! Maar hiermee houdt zijn triomf niet op. Terwijl de "afgoden der Polynesiërs verbrijzeld worden, leeren zij handwerken en kunsten beoefenen ; zij gevoelen behoefte aan orde en arbeid. Op den willekeur van het despotisme volgt een regeering, die steeds meer zich zelve aan wetten en regelen bindt. Naast de nieuwe tempels, waar de voormalige wilden den levenden God komen aanbidden, verrijzen volksscholen, waar de kinderen, tot nu toe aan zich zelven overgelaten, opgevoed en onderwezen worden. O, wat kan de ware hefde niet, wanneer een levend en verlicht geloof haar bestiert!« '

Wat zou deze zelfde minister gezegd hebben als Z.E. in 1842 nog geleefd had? Toen werd de Fransche bescherming aan de Gezelschapseilanden opgedrongen. Waarom ? —.

Twee Roomsche priesters, Laval en Caret, van Parijs gekomen, verlangden zich op Otaheite te vestigen. De koningin raadpleegde de zende-Ungen en de opperhoofden en liet vervolgens de Roomsche zendelingen bij zich komen. «Waarom zijt gij hier? * sprak zij. «Gij behoeft ons niet te onderwijzen; sedert vele jaren hebben wij leeraars, die ons in het Woord Gods onderwijzen; wij hebben u niet noodig en verzoeken u te vertrekken*.

De priesters weigerden hardnekkig de eilanden te verlaten; en op hun herhaalde weigering, bracht men hen, zonder hun eenig leed te doen aan boord van een Fransch schip, dat op de reede lag en dat hen naar hun vaderland terugvoerde; dit was in 1836. .^

dit was in 1836. .^ Eenige tijd verliep, en de koningin werd gelast het verbod op te heffen en anders zou haar hoofdstad worden gebombardeerd; een daartoe gezonden oorlogsschip zette kracht bij aan de bedreiging; stelde zij zich echter onder de opperhoogheid van Frankrijk, zoo mocht zij binnenslands regeeren naar goedvinden.

De christelijke koningin van Tahiti onderwierp zich aan den willekeurigen eisch van Frankrijks »AUer-christehjkste Majesteit* i), uit liefde tot den vrede haars volks.

Laat ons nu nog een bezoek aan Tahiti brengen en wel met het plezierjacht «De Zonnestraal*, dat met enkele heeren en dames den eersten JuU 1876 de Theems bij Chattam afvoer. 't Zette koers naar Rio-Janeiro, 'Vandaar, naar Valparaiso, en vervolgens naar het hoofddoel der reis, naar de Australische eilanden.

Den zesden Deceinber, een vrijdag, poogde > De Zonnestraal* het anker te werpen aan de noordkust van Otaheite, doch de hevige branding en steile-rotspunten beletten het. Om het eiland heen gestoomd, kwamen zij den volgenden dag juist aan de tegenovergestelde zijde tusschen de schiereilanden in de haven van Papiëto. Een der dames beschrijft haar bezoek aldus:

«Een paar uur nadat het jacht veilig geankerd lag, gingen wij aan wal en bevonden ons dadelijk in een tooverachtig schoone plaats, bijna is 't mij onmogelijk haar te beschrijven, zoo afwisselend is de schittering en verscheidenheid harer kleuren. De voet treedt op fluweelachtig gras; het hoofd wordt beschaduwd door het zachte groen der groote magnolia's; de witte weg voert tusschen rijen van nette, houten huizen, welker tuintjes een en al bloemen zijn. Mannen en vrouwen zijn in fraai gekleurd katoen gehuld en dragen meestal een gordel van bloemen. Stapels van ons onbekende vruchten, liggen op het gras te wachten om naar de schepen gebracht te worden, die hiervoor het eiland aandoen. Zoo ver mijn blik reikt zie ik tot aan hun top begroeide heuvels. Dit zijn maar enkele indrukken van de voorwerpen, die de aandacht der pas aangekomenen trekken.-

De straten van Papiëto loopen langs de baai of maken daarmee rechte hoeken; zij dragen zeer weidsche namen; o.a. Straat van Parijs, Straat vaii Rivoli enz. Elk heeft twee rijen'boomen, welker takken elkander raken en een heerlijke tunnel vormen, waardoor de zeewind speelt.

Den volgenden dag, zondag, gingen wij naar de kerk der inboorlingen. Deuren en vensters stonden wijd open, dat zeer van pas kwarn, want de kerk was stampvol. Velen zaten op de stoep, op de begroeide helling achter het gebouw en in het pad naar de deur. Allen luisterden

1) Titel der koningen van Frankrijk door den paus. hun geschonken bij den doop en de zalving vaa Clovis (Lodewijk I) te Reims in 496.

met aandacht en grooten eerbied. Enkele bejaarde mannen en vrouwen maakten aanteekeningen onder de predicatie. Later vernam ik, dat zij tot de Bijbelklas behoorden, samenkwamen na den dienst, en dat zij er een eere in stelden bijna woordelijk te kunnen weergeven, wat zij gehoord hadden.

Na de gewone godsdienstoefening werden twee kindertjes gedoopt; de vaders hielden hen ten doop, na de plechtigheid zong de gemeente wel eentonig, maar met veel eerbied, nadruk en vuur, een toepasselijk gezang. De kleintjes waren uitgedost in wit neteldoeksche jurken met strooken en een sleep van wel een meter lang; zij. hadden witte mutsjes op, het eene met kerskleurige, 't andere met blauwe strikke» versierd.

Na het middagmaal, een wandeling en na de avond-godsdienstoefening legde ik mij ter ruste «n meende slechts te droomen van al de bekoorlijkheden van Otaheite. Die droomen kwamen echter niet. Om de volle, waarheid over Tahiti te zeggen, moet ik bekennen, dat er kakkerlakken in menigte leven, evenals muskieten in groote getalen. Terwijl wij buiten zaten bemerkten wij honderden kakkerlakken, talrijk als bij ons de mieren, die in de naden en reten der muren op en neer liepen. Ze gelijken op torren, zijn donkerbruin van kleur, vier tot zes centimeter lang en buitengewoon vlug. Zij knagen alles stuk, wat ze maar tusschen hun scharen kunnen vasthouden.

De hitte in den nacht was mij ondragelijk; we openden de vensters en zagen bij het heldere maanlicht, die bruine indringers in rijen langs de gordijnen van het bed opklauteren, plotseling op het bed neervallen en langs de zijden weer den grond bereiken. Ik kon het niet langer uithouden, opende voorzichtig het dunne bedgordijn, greep mijn pantoffels, schudde uit ieder ten minste een half dozijn dier knagers, trok, na die geschud te hebben, mijn kamerjapon aan en klauterde over mijn eigengemaakte barricade. De kamer van 't hotel toch had gfeen deur, om kippen en varkentjes er buiten te houden hadden wij van allerlei in den ingang opgestapeld; in den tuin genoot ik van kalmte en frischheid, niet van slaap noch droom. Daar plaste een hevige regenbui neer, een tropische bui! Ik wierp mijn natte goed af en sprong in bed. Helaas ! in gezelschap van vele muskieten, die met mij den regen ontvlucht waren en ziih nu met pijnlijke steken aan mijn bloed te goed deden !

Eindeiyk daagde het morgenlicht! Een verkwikkend zeebad verfrischte mij na zulk een nacht, doch mijn gelaat bleef pijnlijk en ontoonbaar een paar dagen lang.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen