Duurtetoeslag.

Gaarne steunen we het verzoek, dat een inzender in ons blad doet, om in deze dure tijden een toeslag te geven aan onze Christelijke onderwij2fcrs. Hoog was hun tractement toch al niet, en nu ten gevolge van het stijgen der prijzen het kostgeld is opgeslagen, schiet er na aftrek van dit kostgeld en het pensioen schier niets over, zelfs niet voor het allernoodzakelijkste, zooals kleeding, het aanschaffen van boeken en bezoek aan hun ouders, wanneer die op een andere plaats wonen. En al mag gehoopt worden, dat wanneer de bevredigingscommissie slaagt, als vrucht van haar arbeid mede een zoo voldoende regeling zal komen an de tractementcn onzer onderwijzers, at dan van noodstanti geen sprake meer al wezen, thans fis die nood.'iiand er wel n is daarom Iwlp dringend geboden. Hulp, j e m v g m d v die niteraard een tijdelijk karakter draagt en daarom zeer wel verleend kan worden.

Ook onze bede voor de predikanten, wier D tractomeht al even sober 'is, en die, nu t letterlijk alles met den dag duurder wordt, v niet meer rondkomen kunnen, herhalen we h nog eens. Zeker hebben reeds tal van Ker­ l ken, naar ons gemeld werd, voor duurte-g toeslag gezorgd. Dat dit overal even tactisch d geschied is, zullen we niet beweren. Zoo E kwam voor, dat een Kerk wel een duurtetqeslag toezei zoolang de oorlog duurt, maar tegelijk besloot met het oog op dezen duurtetoeslag de emolumenten, die de predikant anders ontving, in te trekken. Feitelijk bedroegen deze emolumenten meer dan de duurtetoeslag, zoodat de predikant achteruitging in plaats van vooruit. En wanneer de oorlog geëindigd is ert de duurtetoeslag vervalt, dan is hij als gevolg van dit gunstbetoon van den kerkeraad èn zijn duurtetoeslag èn zijn emolumenten kwijt. Tegen een dergelijke wijze van handelen kan niet ernstig genoeg worden geprotesteerd, en al noemen we den naam van de bedoelde kerk natuurlijk niet, toch hopen we, dat riiet één kerkeraad een dergelijk voorbeeld zal volgen. Wie in dezen nood zijn predikanten' helpen wil, doe dit met , een ro)-ale hand en neme niet met de eene hand terug, wat men met de andere geeft.

Zeker eischt het geven van deze duurtetoeslagen een grooter inspanning en offervaardigheid van ons Christenvolk. Want niet alleen onze predikanten en onderwijzers, maar alles lijdt onder deze dure tijden, en de vraag om steun zal ook nog steeds grooter worden, wanneer niet spoedig aan den oorlogstoestand een einde komt. Maar God de Heere heeft aan onze boerenbevolking en aan een deel van onzen handelsstand zoo aanzienlijke winsten geschonken in dezen oorlog, dat er waarlijk wel wat op overschieten kan voor degenen, die geen winsten, maar alleen verlies hebben. Straks komt de Staat en zal op een deel van deze oorlogswinst beslag leggen ten bate van het land. Laat men dan niet het woord van Christus vergeten: geef den Keizer wat des Keizers, maar ook Gode wat Godes is Christus Kerk, onze Christelijke scholen en onze Christelijke inrichtingen van barmhartigheid hebben even veel recht op een aandeel in deze oorlogswinst als de Staat. Alleen, waar de Staat dwingen kan en neemt, vraagt Christus het als een offer .van vrijwillige liefde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen