Buitenland.

Eng: eland. De weg naar Rome.

Al maanden lang wordt , bij tusschenpoozen in de Church Tifnes, een Ritualistisch blad, de vraag besproken, welke de positie is van hen, die in de Engelsche Staatskerk tot de geavanceerde Ritualisten behooren. Het blijkt uit verschillende ingezonden stukken in genoemd blad, dat de toestand voor hen, die steeds meer Roorhsche ceremoniën in de Staatskerk brengen, niet zoo rooskleurig is als gewoonlijk gedacht wordt. Zoo schreef iemand uit Oxford aan de Church Times., dat het ronduit moest gezegd wórden, waar men in betrekking tot de Roomsche Kerk aan toe is. Men leest tusschen de regels door, dat de vrees gekoesterd wordt, dat van lieverlede een groot deel van de oorspronkelijk Protestantsche Church of England, of de Engelsche Staatskerk, tot de Roomsche kerk zal wederkeeren. Nu is door vele Ritualisten steeds ontkend, dat ten slotte de weg dien zij bewandelen, tot Rome zou leiden. Maar het blijkt toch, dat een groot getü predikanten, die het Ritualisme in hunne kerken op de spits dreven, Rooraseh geworden zijn. Dit brengt de menschen aan het nadenken, men verlangt te weten waaraan het toe te schrijven is? De Church 7imes vtil ï^tif Engelsche publiek wijs maken, dat zoovele ©igelsche predikanten der Staatskerk, Roömsch werden, omdat zij slechte predikers zijn. Bij de Robmsche Godsdienstoefeningen treedt-de »priester« sterk op den voorgrond; wanneer de priesters maar beter konden prediken zouden zij minder neiging tooaen om tot de Roomsche kerk over te gaan! Wel moet volgens genoemd orgaan aan den «priester* de eerste plaats gegeven worden, maar in de tweede plaats behoort toch »de profeet* in dén dienaar der Kerk uit te komen.

Deze verklaring van het onrustbarend verschijnsel in de Anglicaansche Staatskerk is al te oppervlakkig. Reeds in 1833 werd het openbaar, dat er in de Staatskerk een partij gevonden werd, die zoowel in de leer. als in den eeredienst den weg van Rome opwilde. Door de hóogléeraren Pusey en Newman werd aanbevolen, vormen bij den eieredienst aan te nemen die eenmaal bij de Christelijke Kerk in zwang waren. Het werd voorgesteld alsof de vormen niet Roomsch waren, maar afkomstig van de oude Christelijke kerk. Inmiddels werden Roomsche ceremoniën ingevoerd en bijna al de leéringen der Roomsche kerk overgenomen. Men liet de 39 artikelen der Kerk schijnbaar onaangetaat, maar beweerde dat deze belijdenis on\ü: ent vagevuur, aflaat, vasten, biechten, feesten, kruizen, beelden enz. niets had bepaald, en dat daarin alleen: de Roomsche vorm was verworpép. Men wilde Rome niet volgen*, men zoo eene algemeene Christelijke kerk vormen, waarin zoowel de Westersche als de Oostersche kerk was opgenomen. Ds consequentie dreef echter mannen als Pusey en Newman ten slotte in de Roomsche kerk" (1843). En nog steeds zijn er in de Engelsche staatskerk leden die meenen, dat men Roomsche'vormen en lecringea kan overnemen, zonder dat daarom de stap behoeft gedaan te worden van tot de Roomsche kerk over te gaan. Inmiddels houdt men processito, sticht mannen-en vrouwenkloosters, terwijl bij Godsdienstoefeningen .^ de prediking op den achtergrond en de liturgie op den voorgrond wordt geschoven. Ten slotte komt men, tot de overtuiging, dat een weg bewandeld is-die tot Rome leidde, ' en dan wordt aan de Ëyiscopaalsche kerk een scheldbrief gegeven om zich bij de Roomsche kerk te voegen. Zoo gaat het nu al meer dan 80 jaar in' de Episcopaalsche staatskerk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen