„Een kroon van doornen”.

En eene kroon van doornen gevlochten hebbende, zetten die op zijn hoofd, en eenen riet stok in zijne rechterhand; en vallende op hunne knieën voor hem, bespotten zij hem, zeggende: ees gegroet, gij Koning der Joden. Matth. 27 : 29.

De grove mishandeling door de Romeinsche hoofdwacht, in het Rechthuis, aan onzen Heiland aangedaan, liing in niets samen met zijn Messiaswaardigheid.

Het was aan deze Romeinsche soldaten gelieel om 't even, of de discipelen gelijk hadden, die in Jezus den Zone Gods eerden, dan wel het Sanhedrin, dat hem vervloekte.

Tiun laffe i'.jspotting van Jezus in het Recht-._-•—...JU. t.v, cro, n/u, Tuc veil jvumemscn soldaat, in de provincie, zich als een oppermachtige, die met de inlanders handelen kon gelijk hij verkoos. En was er nu onder deze inlanders een gevonniste, die in liun macht werd gegeven., om hein te geeselen of ter dood te brengen, dan kwam ia 't ontadelde soldatenhart de boosaardige kwelgeest op, om aan zulk een ongelukkige hun plaagzucht en overmacht te koelen.

Zoo was het niet alleen hier te Jeruzalem, maar zoo kon men het destijds overal in de provincie vinden. Een Romeinsch soldaat in die dagen sphste er zich op, om aan zulk een gevonniste zich in spot en smaad te goed te doen. Dat was zoo de gewoonte. De officieren lieten dit toe. En dan was het voor den boozên geest van het militairisme in die dagen een genot, zulk een veroordeelde eens Ier dege op alle manier te kwellen en te kwetsen.

Het was de machtsovermoed en de lust in het geweld die de raenschelijke ge^weldenarij kenmerkte, en het is de daaruit opwellende demonische plaagzucht die zich toen ook aan onzen Heiland gekoeld heeft.

Wat Jezus in het Sanhedrin leed, was giftige bitterheid uit religieusen waanzin opstuivend. Daarentegen wat Jezus leed 'in het Rechthuis was iets geheel anders, het was hier da* zondige menschelijke kwelzucht die" zich op den machtelooze wreekt.

Men ontwaart dit dan ook aan heel het schan-. delijk tafereel, dat toen onder Pilatus gedoogen in het Rechthuis is' afgespeeld.

Zulk eeiï veroordeelde eens naar hartelust te mogen kwellen e; || mishandelen, was voor de soldaten van toen niet anders dan een onheilig spel; een toegeven aan latïe booze geaardheid.

Nu behoorde daar zekere vertooning bij.

Al naar het vonnis was uitgevallen, verzon men dan een lachverwekkend tafereeltje. In dat spelend tafereeltje moest dan aanschouwelijk nagedaari, wat het vonnis den ongelukkige veroordeeld had. Was er moord begaan, dan werd moord, bij diefstal diefstal nagebootst. En zoo nu ging 't ook hier.

De ter dood veroordeelde, , dien ze nu in handen kregen, was gevonnist, omdat hij zich als koning had willen opwerpen. Hier moest dus van zelf die ongelukkige als een gemaakte koning worden te pronk gesteld, en in die bespotte koningswaarde moest hij daarom in een spotkleed worden uitgedost, en dan wreed en smartelijk worden mishandeld.

Eerst moest Jezus alzoo als koning worden aangekleed. Dit nu ging van zelf. De Romeinsche soldaten toch droegen een rood omgeslagen mantel. Zoo'n kleed hingen ze toen ook Jezus om de schoudei-s. Een koning moest een scepter in de hand hebben, en daarom gaven ze Jezus een rietstoks Doch dit alles was nog het echte koningsteeken niet. Dat echte kouingsteeken moest in de kroon gezocht. En toen was er één die op de gedachte kwam, om een handvol doorntakken, die op den grond lagen, in een krans of kroon saam te wringen. Allen vonden ze dit prachtig.

Toen werd die kroon, die kroon met doornen, aan Jezus op 't hoofd gezet, en met die doornen zoo 'diep 't ging in zijn hoofd gedrukt. Eu alsof het nog niet genoeg ware, nam er toen één den rietstok, en sloeg Jezus daarmede op die doornenkroon, zood.at de doornen nog dieper in Jezus' scbtsdpl ingingen ou het l> !ried aan alkn kant i> «gon ; u IC diuppekn.

In dit smadelijk tooneel had heel de bende toen genot en schik. Allen lachten en schimpten Jezus tegen, te meer daar ze Jezus eerst ontkleed hadden, en zoo van allen kant het naakte lichaam bij hem doorkwam. En toen begon het eerst recht. Want toen vielen ze voor Jezus op de knieën, en begonnen ze van alle kant te roepen: sWees gegroet, gij Koning der Joden!« Ja, alsof 't nog niet genoeg ware, begonnen ze Jezus, toen ze weer opstonden, met hun vuile speeksel in het gelaat te spuwen. En eerst toen ook dit er bij gekomen was, gingen ze tot de handtastelijkheden over, en sloegen met 't stugge riet Jezus de doornen in het vleesch.

Blijkbaar had dit tweede .tafereel van kwelen spotzucht Jezus geweldig in zijn zenuwspanning aangegrepen, want toen ze Jezus vlak daarop het Kruis op den schouder legden, en hem naar Golgotha voerden, begaf Jezus zijn kracht, en gleed, terwijl hij zelf neerzeeg, het Kruis dat hij voort moest sleepen, hem van den schouder.

Eerst zoo men die twee: Jezus gruwelijke beschimping en dit neervallen onder het Kruis, saamvoegt, voelt men wat Jezus fijngevoeUge gewaarwording onder dat smaadtaferéel moet geleden hebben. Geleden naar lichaam en ziel beiden. Natuurlijk waren de hersenen toen Jezus naar Golgotha ging, 'geweldig gespannen, en toen nu die doornen eerst diep met de booze hand in Jezus schedel werden ingedrukt, en er toen nog eens met den rietstok in werden geslagen, moet dit een wonding hebben teweeggebracht, die van alle zijden smart veroorzaakte, temeer, toen daar dat spuwen en slaan op 't hoofd nog bijkwam. Maar eveneens moet dat hoohen, dat bespotten, dat in zijn aangezicht uitlachen, Jezus diep tot in de ziel gegriefd hebben.

Jezus was Konmg. Hij was de Koning der koniügen. Over alle koningschap der aarde zou eens zijn heerschappij opgaan. En nu juist in dit Koningschap zoo ruw aangetast en zoo gruwelijk gesmaad en bespot te worden, het moest Jezus aan hebben gegrepen tot diep in de ziel.

Natuurlijk, ten slotte blijft 't Kruis altijd de hoofdzaak. Haar bangste gruwel heeft de zondige wereld aan Jezus voltrokken, toen hij aan 'het Kruis hing.

Maar toch mag daarom over wat voorafging niet worden heengeloopen. Het liep alles op Golgotha uit, maar daarom was en bleef wat aan Golgotha voorafging, toch een onafscheidelijk deel van wat de Man van Smarte, om ons te verzoenen, geleden heeft.

Juist daarom nu is die lijdenspredikmg van zeven weken achtereen zoo ten volle passend in ons geloofsleven. Hadden we die lijdensweken niet, zoo zou alUcht op menig stuk van wat Jezus leed, onze aandacht niet zoo klaar gevestigd worden,

Nu leeft ook al wat aan Golgotha voorafging, telken jarc weer voor ons op.

In het Zuiden van Europa heeft men vaak een reeks afbeeldingen van Jezus langs den weg geplaatst, opdat de geloovige, dien weg langs gaande, weer aan dat alles gedenken zou.

Voor ons beoogt de lijdensprediking van deze zeven wek: n gelijk doel.

Moge dit doel door te inniger medeleven met Jezus en zijn lijden ook bij ons bereikt worden.

DR. A, K,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen