Het aar, dat achter

Amsterdam, 3 Januari 1919.

Het aar, dat achter ons ligt, zal in de geschiedenis der wereld wel als annus mirabilis, als wonderjaar, bekend staan.

Even plotseling als de wereldoorlog losbrak, die vier jaar lang zoo nameloos veel ellende over de volkeren bracht, , even onverwacht is het einde gekomen. Al kon, nadat Amerika zijn machtige hulp aan de Entente-mogendheden had toegezegd, wel nauwelijks twijfel bestaan over de eirlduitkomst van den oorlog, vooral toen Duitschland's sterkste wapen op zee, de duikboot, faalde, toch had niemand een jaar geleden kunnen voorspellen, dat de eindbeslissing reeds zoo spoedig komen zou. Nadat Duitschland eerst Rusland verslagen en Oostenrijk de Italiaansche legers tot Venetië toe teruggedrongen had, en nu, onder Hindenburg's geniale leiding, alle beschikbare troepen zich op het Westfront concentreerden, scheen het zelfs, alsof ook hier de oorlogskans zich ten gunste van Duitschland keerde en werden in het voorjaar zoo schitterende overwinningen behaald, dat men èn te Parijs èn te Londen reeds op het uiterste bedacht was. Maar toen kwam, even plotseling en onverwacht, de algeheele inzinking eerst van Duitschland's bondgenooten, daarna van Duitschland zelf.

Wat de diepere oorzaken van deze debcicle geweest zijn, of de hongerblokkade van Engeland de weerstandskracht van het Düitsche volk ten slotte gebroken heeft, dan wel of het revolutiegif zoo diep in het leger was doorgedrongen, dat op zijn trouw niet meer te rekenen viel, zal eerst de toekornstige geschiedschrijver kunnen zeggen. Feit is, dat de Ententemt)gendheden met Amerika's hulp zoo volkomen zegevierden, dat de militaire macht der Centrale staten voor goed gebroken is en aan verzet zelfs tegen de meest roofzuchtige plannen niet meer te denken valt. Ze zijn overgeleverd aan de willekeur der Mogendheden, die straks op de vredesconferentie de kaart van Europa indeelen zullen. Van een evenwicht tusschen de groote machten vari Europa zal geen sprake meer wezen, de hegemonie van Engeland op de zee en van Frankrijk op het vasteland van uropa zal voortaan vaststaan. En de kleine natiën zullen het voelen, wat deze' egemonie voor hen zeggen wil.

En nog erger dan die milifaire nederaag der Centrale Mogendheden was het w r ontbindingsproces, dat plotseling zich van hen meester maakte, Oostenrijk Hongarije in tal van elkaar bekampende volkeren deed uiteenspatten en Duitschland overleverde in de handen van een socialistische revolutie, waardoor alle wettig gezag op zij werd geschoven en het eens zoo machtige volk ten prooi werd aan anarchie.

Zoo heeft het jaar, dat achter ons ligt, wel den meest beslissenden keer in de wereldhistorie gebracht en staan we bij den ingang "van het nieuwe jaar voor de bange vraag, wat de toekomst den volkeren van Europa en ons eigen volk brengen zal.

De schrikkelijke-gevolgen van den oorlog zullen zich nog jaren lang doen gevoelen, niet alleen in duurte van levensmiddelen en verhooging der belastingen, maar vooral in den haat der volkeren onderling. Welke beslissingen straks de vredesconferehtie nemen zal, weet niemand, maar dat een vrede, die op recht en gerechtigheid gegrond is en die een verzoening onder de volkeren zal te weeg brengen, zal afgekon-, digd worden, durft wel niemand meer hopen. Zelfs is het zeer de vraag, of ons eigen land niet tot een bitteren en hopeloozen strijd zal genpodzaakt worden, om tegen roofzucht zich te verzetten, die aam ons goed zich vergrijpen wil.

Het zou dan ook van zeer groote lichtzinnigheid blijk geven, wanneer men, omdat de oorlog nu uit is en de vrede wel spoedig geteekend zal worden, waande, dat nu alle ellende geleden is en we een toekomst zonder zorg tegengaan. Veeleer zal, wie de teekenen der tijden verstaat, " niet zonder zorg het nieuwe jaar intreden. Nog altoos gaan de oordeelen Gods over de aarde, en al heeft Hij het eerste wee, dat van den oorlog, van ons genomen, het andere wee, dat van de ernstige krankheid, die als epidemie de volkeren teistert en naar verhouding meer slachtoffers maakte dan heel de oorlog, houdt nog altoos aan. En hoe dankbaar we ook mogen zijn, dat het boos revolutionair plan bezworen is geworden, dat door Troelstra werd uitgedacht, toch zij men niet al te gerust. De wortels waaruit deze giftige plant opkomt, zijn niet uitgeroeid, maar zitten nog diep in de arbeidersklasse onzer groote steden. Zoo blijven nog altoos donkere onweerswolken ons dreigen en kan niemand weten, wat dit nieuwe jaar aan moeite en kommer ons brengen zal.

Gelukkig dat bij al deze zorgen voor de toekomst niet alleen van ons land, maar van heel de wereld, het oog van den Christen zich richten kan op dien God, die ook in dit nieuwe jaar dezelfde voor ons blijft. Bergen mogen wankelen en heuvelen wijken, maar zijn verbond wankelt niet. Tronen mogen ineen storten, vorsten vallen, volkeren, die eens machtig waren, wegzinken, maar de Koning van Sion blijft in eeuwigheid op zijn troon zitten, en zijn machtige hand zal zijn volk beschermen en bewaren, zoodat zelfs de poorten der hel het niet overweldigen kunnen. En Hij voert ook door de bangste gerichten en oordeelen heen zijn volk naar de voleinding aller dingen, waarin God alle ding nieuw maken zal, een nieuwen hemel en een nieuwe aarde, waarop gerechtigheid zal wonen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen