Artikel 123.

Volgens de jongste Troonrede is de Regeering voornemens een herziening voor te stellen van Art. 122 van het Regeeringsreglement voor Nederlandsch-Indië.

Dit Artikel, waarin bepaald werd, dat zendelingen een bijzondere toelating noodig hebben van den Gouverneur-Generaal om hun missiewerk in een bepaald deel der Koloniën te mogen verrichten, was indertijd in het Regeeringsreglement opgenomen, omdat men vreesde voor ordeverstoring als gevolg van de Christelijke Zending onder een deels heidensche, deels Mohamedaansche bevolking.

Het dagteekent uit den tijd, toen het Liberalisme in de Zending nog een gevaarlijk element zag. Aan den Gouverneur-Generaal moest daarom de bevoegdheid worden gegeven, de Zending in bepaalde streken te verbieden. Alleen voorzoover het gouvernement in Batavia het goedkeurde, mocht de Zending in de een of andere streek zich vestigen.

Dat dit artikel, dat dus als een muilband voor de Zending bedoeld was, steeds ergernis heeft gegeven aan al wat in de Christelijke Zending voor Indië een zegen zag, is bekend genoeg. Al mag in de latere jaren deze toelating door den Gouverneur-Generaal meer als een formaliteit beschouwd zijn, en al werd zij daarom in den regel steeds bereidwillig verleend aan elke Zendingscorporatie of Kerk, die daarom vroeg, toch neemt dit niet weg, dat dit aanvragen om toelating voor de Zending een miskenning was, en dat men nooit weten kon, onder een overheersching van andere denkbeelden, hoe dit Artikel als een machtsmiddel zou kunnen gebruikt worden om de Zending vleugellam te slaan.

Het is daarom wel zeer te waardeeren, dat de Regeering dit artikel nu wijzigen wil. We mogen daarin wel de hand van Minister Idenburg zien. Het warme hart, dat hij aan de Zending toedraagt, zal hem daartoe wel bewogen hebben.

Noodzakelijk is dit Artikel dan ook allerminst gebleken. Zelfs in een liberaal orgaan, de Nationale, wordt erkend, ïdat op een enkele uitzondering na, de Christelijke Zending nooit gevaar voor orde en rust heeft opgeleverd.« Men zou eer kunnen zeggen, dat de Zending in alle streken, waar ze doorwerkte, de rast en orde bevorderd heeft. Verstoring van rust en orde is veeleer te wijten aan vereenigingen als de Sarekat Islam, maarzeker niet aan de Zending.

Wel doet zich echter de vraag bp, wanneer de Gouverneur-Generaal geen toestemming meer heeft te verleenen, dat aan de Zending van een bepaalde Kerk de een of andere streek zal worden toegewezen, hoe dan voorkomen kan worden, dat de Zending van onderscheidene Kerken zich op één streek werpt en daardoor het gevaar ontstaat, dat deze Kerken met elkaar in conflict komen of de eene Zending tracht de zielen van de andere Zending weg te visschen. Het Zendingsterrein is groot genoeg dat iedere Kerk haar eigen arbeidsterrein kan uitzoeken en niet jacht gaat maken op een reeds geoccupeerd terrein.

Voor dit bezwaar, dat tegen de intrekking van Art. 122 is ingebracht, zijn we niet blind. Maar daarom zouden we toch Artikel 122 niet willen handhaven. Het is de roeping van de Kerken en ^J^endingsvereenigingen zelve om het arbeidsterrein te verdeelen, en te zorgen, dat daarbij geen conflicten ontstaan. Hoogstens zou het Gouvernement daarbij dienst kunnen doen om het overleg tusschen de verschillende Kerken onderling te bevorderen. Maar de beslissende macht, die aan den Gouverneur-Generaal wordt toegekend om over de toelating der Zending in een bepaalde streek uitspraak te doen, behoort te verdwijnen. Er ligt in Art. 122 een degradatie van de Zending, die ze niet heeft verdiend.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen