Tegen den voorgeslagen

Amsterdam, 3 Juni 1920,

Tegen den voorgeslagen weg om onze Belijdenisschriften zelf onveranderd te laten, maar daaraan een nadere verklaring toe te voegen, die gericht is tegen de dwalingen van onzen tijd of op enkele punten een aanvulling geeft van hetgeen in onze Belijdenis ontbreekt, hebben we dus geen bezwaar. Er zijn metterdaad practische gronden, die voor dit voorstel pleiten. Het voorbeeld der Dordtsche Synode toont, hoe de Kerk ook op deze wijze haar dogmatische roeping vervullen kan. En Dr. A. Kuyper heeft, toen de revisie der symbolen bij de Kerken in Noord-Amerika aan de orde kwam, in zijn Calvinisme en Revisie dit als den meest gewenschten vorm aangeprezen, ook al achtte hij destijds, dat het oogenblik voor onze Nederlandsche Kerken om tot zulk een aanvulling over te gaan, nog niet was gekomen. Het is echter wel gebleken uit de artikelen, die later van dezelfde hand in de Standaard verschenen zijn, dat hij wat de opportuniteit van zulk een aanvulling betrof, van gevoelen veranderd was. Want in deze artikelen werd juist als plicht en roeping aan onze Kerken voorgehouden om de Confessie uit te breiden met het oog op de vraagstukken, die in onzen tijd zijn opgekomen.

Ongetwijfeld zal het wenschelijk zijn, dat de Synode, wanneer zij dezen arbeid ter hand neemt, daarbij niet alleen handelt, maar ook het oordeel inwint van de andere Gereformeerde Kerken, voorzoover deze nog de aloude Gereformeerde belijdenis handhaven. In een zoo ernstig en gewichtig vraagstuk behooren onze Kerken niet alleen te handelen, maar dient de band, die alle Gereformeerde Kerken saambindt, uit te komen. Niet alleen de Synode van Dordt heeft aldus gehandeld, toen de nadere verklaring in zake de predestinatie tegenover de Remonstranten moest worden vastgesteld en daarbij de hulp ingeroepen van theologen uit de verschillende Kerken in Europa, maar ook op de Synode te Westminster, heeft men, gelijk Dr. A. Kuyper het uitdrukte, de onmogelijkheid gevoeld om ten finale voort te procedeeren zonder dat het oordeel der buitenlandsche Kerken gehoord was. iMen mocht zich, geeft Dr. Kuyper als grond aan, niet van de Gereformeerde Kerk van Christus, die over heel de aarde verspreid was, afscheiden, en omgekeerd zou' eerst de adhaesie van alle deze Kerken het zegel op het ondernomen werk drukken". Dat een groot deel dezer Gereformeerde Kerken met het schreiendst ongeloof in eigen boezem te kampen hebben en in hunne Synodale organisaties meestal onbekwaam zijn om over de formuleering van de Waarheid Gods als orgaan van de stemme Christi te worden gehoord, gelijk de schrijver er aan toevoegt, is volkómen juist en geldt helaas ook thans nog, althans wat het vasteland van Europa aangaat. Noch in Frankrijk noch in Zwitserland noch in Duitschland is meer een Gereformeerde Kerk te vinden, die genoegzame waarborgen aanbiedt, om ook haar oordeel te vragen. Een gemeenschappelijk oordeel van alle Gereformeerde Kerken, zooals op den Synode van Dordt verkregen werd, is dan ook thans niet meer mogelijk. Maar hoe betreurenswaardig dit feit ook moge zijn, we hebben toch telkens op onze Synodes afgevaardigden gehad van Gereformeerde Kerken uit het buitenland, die de Gereformeerde belijdenis onverzwakt wenschten te handhaven. En met deze Kerken zou over dit vraagstuk in correspondentie kunnen worden getreden. Zelfs zou dit tot'een versterking kunnen leiding van den band, die deze Gereformeerden met ons verbindt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen