Het probleem van de oecumene

In het januari- en maartnummer schreven wij over het probleem van de oecumene. Wij spraken daarin onze blijdschap uit over de richtlijnen van de Nederlandse bisschoppen ten aanzien van het kontakt met de reformatorische christenen. Ook meenden wij, dat onder bepaalde omstandigheden de verspreiding van de Bijbel, tesamen met r. katholieken, slechts toe te juichen is. Het is immers beter, dat de r.-katholieken een Bijbel hebben mèt r.-katholieke kanttekeningen, dan dat ze géén Bijbel in huis hebben. Het Woord Gods is immers sterker dan alle kanttekeningen.

Op deze vorige artikelen ontvingen wij twee reakties. Beiden vinden dat ik iets te ver ben gegaan, en zij vragen, of ik dan niet weet, dat Rome bij elke benaderingspoging onwrikbaar vasthoudt aan haar doel: alle mensen te brengen tot onderwerping aan het gezag van het pausdom.

Natuurlijk weet ik dat, en ik heb dat ook meerdere malen betoogd: Oecumene betekent voor Rome alleen maar terugkeer naar de „Moederkerk", ook al is men in onze tijd bereid om een doekje voor het bloeden te presenteren in de vorm van erkenning van reformatorische waarden, enzovoort.

Maar ook al wil Rome dat, dan behoeven wij toch niet bang te zijn voor de benadering van de rooms-katholieken. Een angstige en defensieve houding is in strijd met het Evangelie, dat een kracht Gods is tot behoud. Wij hebben immers het machtige Woord Gods, het zwaard des Geestes, tot onze beschikking.

Daarom meen ik, dat wij elke oecumene, die niet in strijd komt met de waarheid van Gods Woord, moeten aangrijpen.

Ik ben overtuigd, dat sommige volgelingen van Paulus in onze tijd het houden van zijn rede op de Areopagus zouden afkeuren, enkel reeds vanwege de plaats.

Deze scherpslijpers zouden hem voor de voeten werpen: Door zo'n plaats te kiezen, waar iedereen zijn zegje kan zeggen, haalt u het Evangelie naar beneden. U doet daardoor mee aan de vervlakking van onze tijd.

Deze beide briefschrijvers zullen zo niet denken, maar toch ligt in die waarschuwingen: „Pas toch op voor het kontakt met de rooms-katholieken!" - althans voor mijn gevoel-een gebrek aan vertrouwen in de wereldveroverende kracht van het Bijbelse en reformatorische getuigenis.

Daarom verheugt het mij, dat in Amsterdam ook de christelijk-gereformeerden, die toch heus niet kunnen verdacht worden van lichtzinnig omspringen met de belijdenis van de reformatie, ook hebben meegedaan aan de gezamenlijke verspreiding van de Bijbel met de r. katholieken.

LIEFDEMAAL EN VERVOLGING IN SPANJE

Ons blad is een gesprek. Daarom heeft het een levendig karakter. Wij reageren soms wel eens wat erg bewogen.

Dat heeft zijn voordelen. Men luistert dan met meer gespannenheid. Het heeft ook zijn nadelen. Sommigen worden daardoor meteen geprikkeld en keren zich van ons af. Dat is dan echter omdat ze de eigenlijke bedoeling van In De Rechte Straat niet (willen) zien. Die bedoeling drukken we altijd op de voorpagina af: 'maandblad voor het getuigend gesprek met Rome'.

Zo hebben wij de vorige keer op Bijbelse gronden gereageerd tegen het houden van een liefdemaal, zoals dat in de Dierentuin in Den Haag is gebeurd. We drukten daarbij ook een artikel af van ds. Schalkwijk, dat aan duidelijkheid niets te wensen overliet. Deze Bijbelse uiteenzettingen waren rustig strak opgebouwd.

Hiertegen kwamen dan, ook geen reakties binnen.

Wel echter op grond van het feit, dat wij dit liefdemaal in verband brachten met de vervolgingen in Spanje.

Ik ontving hierover enkele brieven van r. katholieken en ik had hierover een gesprek met een predikant.

Naar aanleiding daarvan het volgende:

Als ik het verslag over dit liefdemaal lees in De Rotterdammer, dan komt er ook bij mij een heimwee op naar de eenheid, waarover wij allen dromen.

Van de ene kant zou ook ik graag aan een van die tafeltjes hebben gezeten, om daar te getuigen van de rijkdommen, die ik gevonden heb, sinds ik Jezus heb mogen aanvaarden als mijn enige en persoonlijke en volkomen Zaligmaker.

Maar van de andere kant.... is daar die onderdrukking van onze geloofsgenoten in Columbia, Mexico en Spanje. Ik zou het een prachtige oecumenische daad hebben gevonden, als dat gezelschap van de Dierentuin een telegram had gezonden naar de bisschoppen van Spanje, waarin zij erop zouden aandringen dat zij hun invloed zouden aanwenden om soldaat Redrero vrij te krijgen en ook om de andere hinderlijke bepalingen tegen de protestanten op te heffen. Zulk een telegram, ondertekend door protestanten èn r. katholieken, zou zeker het oecumenische klimaat in Nederland zeer bevorderen.

Rome contra de Nederlandse bisschoppen

Nu weet ik wel, dat de r. katholieken in Nederland ook niet alles kunnen. Dat is wel daaruit gebleken, nu het herderlijk schrijven van de Nederlandse bisschoppen over het a.s. concilie, dat in het Italiaans was uitgegeven, voor verdere verspreiding verboden is door de r.k. kerk van Italië. (Zie Volkskrant, 15 juni).

In een interview voor de televisie van de KRO heeft prof. dr. J. Groot getracht om dit verbod te verklaren vanuit de handboekmentaliteit die in Italië nog steeds onder de r.k. theologen heerst. Maar hij sprak ook duidelijk zijn teleurstelling uit.

En wij, reformatorische christenen, staan in deze teleurstelling naast hen.

Wel heeft kardinaal Alfrink het incident begrijpelijker willen maken door te wijzen op verkeerde vertalingen van het Italiaanse manuscript, maar hij erkent dat Rome desondanks ook nog bezwar en had tegen de formuleringen van de inhoud. (Zie: Kath. Archief, 29 juni 1962, kol. 628.)

Maar om op ons onderwerp terug te komen: hieruit blijkt dus wel, dat wij ook weer niet al te veel moeten verwachten van een protsest van de Nederlandse r. katholieken tegen de vervolging van de protestanten in Spanje. Maar desondanks zou deze geste zeer sympathiek zijn.

VERDERE BERICHTEN UIT SPANJE

Daar wij in Brazilië hebben gewoond, beheersen wij de Portugese en ook enigszins de Spaanse taal. Wij staan daardoor in rechtstreeks kontakt met Spanje.

Onze Spaanse broeders schrijven mij in het Spaans en ik antwoord in het Portugees. En zo verst aan wij elkaar, want Spaans en Portugees lijken nog heel wat meer op elkaar dan Nederlands en Duits. Wij zijn daardoor in staat om bij onze publikaties steeds rekening te houden met de wensen van onze Spaanse broeders.

Voor hen die zich bezig houden met publikaties over Spanje, zou ik zeer aanraden om zich te abonneren op „La verdad", een Spaans protestants blad, dat in het onafhankelijke Marokko verschijnt. Adres: Apartado Post al 173, Tanger (Marruecos).

Daarin las ik ook dat de vader van soldaat Genero Redrero, die nog steeds in de gevangenis zit omdat hij niet voor de Hostie wilde knielen, gestorven is. Zijn familie in San Felices de los Gallegos schrijft, dat hij de laatste maanden zich het lot van zijn zoon zeer had aangetrokken en er 's nachts bijna niet van slapen kon. Bijzonder jammer is, dat zijn zoon niet eens verlof kreeg om zijn vader nog bij het sterven een laatste bezoek te brengen.

Een andere brief, die ik uit Spanje ontving, meldde ons echter, dat door de brief die Redrero vanuit de gevangenis schreef, reeds meerdere r. katholieken, ook in het buitenland, zozeer getroffen werden, dat zij daardoor het getuigenis van de reformatie nader gingen onderzoeken en tot bekering kwamen.

DEFENSA DE LOS PROTESTANTES ESPANOLES

Ook dit boek: 'Verdediging van de Spaanse Protestanten' zouden wij zeer aanraden voor hen, die Spaans verstaan. Het is geschreven door Juan Antonio Monroy en kan besteld worden bij: Ediciones 'Luz y Verdad', Apartado Jerifiano 173, Tanger, Marruecos. Monroy is tevens eindredakteur van 'La Verdad'.

Uit de inleiding: 'De beschuldigingen (van de r.k. kerk in Spanje tegen de protestanten) beogen twee doeleinden: 1) de Spaanse protestanten brandmerken als mensen, die nauw verbonden zijn met het internationale communisme en de vrijmetselarij en 2) de protestanten voor het volkssentiment voor te stellen als listige insluipers, die de eenheid en het katholicisme van Spanje willen vernietigen.

In de eerste twee hoofdstukken zullen wij stuk voor stuk deze beschuldigingen onder de loupe nemen en zullen wij met bewijzen, waarvan wij menen dat ze onweerlegbaar en overtuigend zijn, tracht en aan te tonen, hoe vals en lasterlijk deze beschuldigingen zijn.

In de volgende hoofdstukken zullen we nagaan de vrijheid, die wij wèl in Spanje, de vrijheid, die we er niét hebben, en tenslotte de vrijheid die we graag zouden hebben'.

Desondanks somt Monroy in zijn boek 12 vormen op van verdrukkingen„ waaronder de protestanten nog steeds te lijden hebben in Spanje:

1) Verbod om nieuwe kerken te openen, uitzonderingen daargelaten; 2) Geldboete voor protestantse samenkomsten; 3) gevangenisstraf voor hen die openlijk getuigen van hun reformatorisch geloof; 4) gevangenisstraf voor soldaten, die weigeren om voor beelden of voor de Hostie te knielen; 5) broodroof; 6) belemmeringen bij het sluiten van een burgerlijk huwelijk; 7) moeilijkheden bij de burgerlijke begrafenissen; 8) moeilijkheden bij de studies van de kinderen; 9) soms ontzetting uit de souderlijke macht om de kinderen aan r. katholieken ter opvoeding over te geven; 10) protestanten kunnen geen publieke funkties bekleden; 11) verbod om protestantse lektuur te drukken; 12) verbod van elke vorm van propaganda.

Monroy staaft zijn uitspraken met allerlei voorbeelden in zijn boek, waar hij man en paard in noemt, van bl. 73-109.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen