Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

De roemrijke terugkeer

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

De roemrijke terugkeer

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Niet lang na deze uitredding werd de wrede en niemand ontziende Franse bevelhebber, Catinat, vervangen door de niet minder doortastende maarschalk Feuquières.

Deze nam de situatie in ogenschouw en ziende hoe onbereikbaar de hoge veste op de Balsilla voor zijn kanonnen daar lag, liet hij zwaarder geschut aanrukken en dit op de omliggende hellingen hijsen.

Voordat hij hiermee tot een aanval overging, wilde hij de Waldenzen nog ÉÉn kans laten om uit hun schuilhoek te komen en zich over te geven.... Zij zouden toch wel zo wijs zijn die aan te grijpen, meende hij. Wat betekenden die vierhonderd boeren-soldaten tegenover de duizenden geoefende schutters hij klaar stond?

Maar het antwoord van de Waldenzen liet geen twijfel omtrent hun overtuiging. Helder klonk het: „Wij staan op de erfgrond onzer vaderen en wij hopen met Hem, die de God der legerscharen is, te leven en te sterven. Als uw kanonnen dreunen, zullen de rotsen er niet van schrikken en wij zullen er naar luisteren!" Daarop maakte de Feuquières korte metten. Aan alle kanten brandde het geschut los! Op 24 mei 1690 donderden zijn kanonnen de gehele dag aan ÉÉn stuk door. Zware ijzeren kogels sloegen gapende bressen in de verschansingen van het bergfort. Henri Arnaud zag zich genoodzaakt om met zijn mannen de hoogste van de vier toppen der Balsilla te bestijgen.... Daar trokken zij zich zo goed mogelijk op terug. Deze spits droeg de naam van het „Suikerbrood" en was in nevel en kruitdamp gehuld. Om een groot vuur gelegerd hield het Waldenzenleger er togen de avond krijgsraad.... Wat kon het in deze hachelijke toestand nog doen?

Daar trad een van de mannen, Tron Poulat genaamd, naar voren. Hij kende de Balsilla als geen ander, omdat hij er in zijn jeugd geitenhoeder en gemsenjager was geweest. Zo wist hij in deze uiterste nood toch nog een smalle bergschicht aan te duiden waarlangs het misschien mogelijk zou zijn om aan het oog van de belagers te ontsnappen, eer die tot nog straffere maatregelen over zouden gaan. Maar.... die aftocht moest dan ook meteen bij nacht en nevel plaats vinden, voordat de vijand tot de eind-aanval overging. Morgen kon het te laat zijn.... Vlug werden nog flink wat houtblokken op het vuur gegooid, zodat het hoog oplaaide! Zo werd de indruk gewekt dat de Waldenzen daar boven overnachtten.

Daarop bond Tron Poulat een witte doek op zijn rug en beduidde zijn kameraden hem te volgen. Op sokken, pantoffels en blote voeten, slopen zij hem achterna de berg af. Maar bij een wending van het smalle pad gleed een van de mannen uit! De koperen etensketel schoot uit zijn hand en viel rammelend in de diepte....

Als aan de grond genageld hurkten de Waldenzen tegen de rots en hielden zich stil. „Qui vive?".... riep plotseling de Franse schildwacht die daar vlakbij op zijn post bleek te staan.

„En de ketel antwoordde niet!" meldt de olijke schrijver van een oud geschiedenisboek. Een gezegde, dat nog altijd gebruikt wordt als een Waldens wenst te zwijgen.

Ademloos wachtten Arnaud's mannen tot de stilte was weergekeerd. Toen kropen zij voetje voor voetje verder......

Na twee uren van ondragelijke spanning waren ze buiten schot en vrij!

Nauwelijks was de morgen aangebroken of maarschalk de Feuquières ging tot daden over. Hij bestormde de Balsilla met zijn legerscharen van alle zijden en bereikte de top. Daar vond hij het nest leeg en de vogels gevlogen!

In het licht van de opkomende zon zagen zijn teleurgestelde soldaten op de helling van de Mont Gunivert, aan de overkant van de kloof, een rij donkere figuurtjes tegen de sneeuwvelden afsteken......

Henri Arnaud was met zijn getrouwen ontsnapt en op weg naar zijn schuiloord bij Praliz!

Dit artikel werd u aangeboden door: In de Rechte Straat

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 1 november 1962

In de Rechte Straat | 32 Pagina's

De roemrijke terugkeer

Bekijk de hele uitgave van donderdag 1 november 1962

In de Rechte Straat | 32 Pagina's