Ik wilde vreugdebode zijn

Toen ik mijn eerste plechtige Mis opdroeg, liet ik op het gedachtenisplaatje deze tekst afdrukken: „Hoe liefelijk zijn op de bergen de voeten van de vreugdebode, die vrede aankondigt, die goede boodschap brengt, die heil verkondigt" (Jes. 52:7).

Twaalf jaar lang heb ik daarna gearbeid als priester. En ik heb mij helemaal ingezet voor deze arbeid. Ik wilde vreugdebode zijn.

Ik, die mij thans tot u, lezers van In De Rechte Straat, richt, ben een van de vele ex-priesters hier op de Wartburg, die door uw hulp bevrijd werd uit de slavernij van het r.k. stelsel.

Ik wil u niet de verschillende redenen gaan opsommen waarom ik de r.k. kerk verliet. Het is wel waar dat elke priester die de vrede vond in het Evangelie zoals dat door de reformatie werd herontdekt, een eigen weg heeft. Maar van de andere kant zijn de redenen in algemene trekken steeds dezelfde; zoals moeilijkheden met het dogma van de onfeilbaarheid van de paus, met de leer van de verdienstelijkheid van de goede werken, van de noodzaak van de biecht enz.

Ik wil alleen vermelden, dat ik als priester teleurgesteld ben, omdat ik er niet slaagde om een vreugdebode te zijn. De r.k. leer maakte mij dat onmogelijk. In Spanje is er een zeer grote groep van onverschilligen, die volkomen ongodsdienstig zijn. Ze lachen alleen maar met het (r.k.) christendom.

Dan is er een andere groep, die wel praktiseert, maar hun godsdienst gaat op in allerlei devoties, in het dragen van medaljes en scapulieren.

Maar ook bij deze groep zag ik de ware vreugde niet. Hun gevoelige devoties konden soms wel wat zoetelijke stemmingen in hen teweeg brengen, maar ik kon daarin alleen maar een surrogaat en een karikatuur zien van de diepe vreugde, waarvan de Bijbel spreekt.

Er is tenslotte nog een derde groep. Zij nemen de godsdienst volkomen ernstig. Zij beleven hun r. katholicisme door en door. Ze streven er naar om niet slechts de geboden van God te vervullen, maar zelfs de „evangelische raden". Ze volstaan ook niet met mondgebeden, maar oefenen zich volgens bepaalde methodes in de meditatie. Ze leiden een leven van „versterving", van boetedoening en van ascese. Ze willen langs deze weg hun eeuwig heil veilig stellen en zoveel mogelijk hogere graden verdienen in de hemel.

Maar ook bij deze mensen zag ik niet de vreugde, die, naar ik vermoedde, Christus had beloofd te geven.

Ook deze mensen leefden in de angst. Ze werden altijd weer opgezweept om nóg meer zichzelf te ontzeggen, om nóg stipter Gods geboden te vervullen, tot in de ernstige dingen toe.

Maar zij wisten, dat altijd weer de zwakheid des vleses hen plotseling kon overwinnen. In de ascetische boeken lazen zij waarschuwende voorbeelden van mensen, die na jarenlange boetedoeningen en ontberingen, die zij zichzelf hadden opgelegd, toch nog aan de verleiding toegaven, zich in de zonde stortten en voor eeuwig verloren gingen..

Vooral de onzekerheid en de angst van deze derde groep deed de twijfel in mij oprijzen: Is dat nu werkelijk de blijde boodschap die Christus is komen brengen? Ik kon daar op de duur echt geen blijde boodschap in zien. Ik werd er zeker van, dat ik er nooit in zou slagen om aan de hand van de r.k. leer een vreugdebode te zijn.

Toen begon ik kontakt op te nemen met een predikant. Ik leerde het echte Evangelie kennen. En toen begreep ik ook, dat men toch een echte vreugdebode kan zijn, als men maar het zuivere Evangelie van Gods volstrekte genade in Jezus Christus predikt, n.l. dat de mens niet door werken gerechtvaardigd wordt, maar uitsluitend door genade, om niet, langs de weg van het geloof in Jezus Christus. En ik zag dat deze vreugde niet oppervlakkig is, geen voorbijgaande zoetelijke stemming en evenmin een koude verstandszaak. "Want deze vreugde komt voort uit het hart dat verbrijzeld is voor Gods aanschijn, het hart dat door de H. Geest van zonde werd overtuigd, maar waarin ook de H. Geest getuigt, dat wij kinderen Gods zijn.

De predikant in Spanje bracht mij in kontakt met de stichting In De Rechte Straat. In De Wartburg trof ik diezelfde evangelische vreugde aan, waarvan ook de predikant in Spanje had getuigd. En ik ben de abonnees van In De Rechte Straat heel dankbaar voor hun steun aan dit werk, waardoor priesters de kans krijgen om toch nog vreugdeboden te worden, nadat ze jarenlang bijna uitsluitend de zweep van Gods wet over de mensen hebben gelegd, een zweep die de r.k. kerk tegelijk hanteert om de mensen door de angst aan zichzelf te onderwerpen.

Ik hoop dat ik spoedig op-nieuw, maar nu reformatorische bijbelse theologie zal kunnen studeren om dan tenslotte door een reformatorische kerk beroepen te worden om waarlijk VREUGDEBODE te zijn.

VICTORIANO JIMENO.

NASCHRIFT

Dit verlangen van br. Jimeno is intussen in vervulling gegaan. Hij had gehoopt om zendeling te kunnen worden in Mexico. Maar Mexico laat geen protestantse zendelingen meer toe.

Zodoende is br. Jimeno thans vertrokken naar het Seminario Biblico in Costa Rica. Onze gebeden vergezellen hem, opdat hij weldra een vreugdebode mag zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen