Waaroom is men in RECHSTE kringen soms zo FANATIEK?

Bovenstaande vraag werd mij gesteld en ik meende er het volgende antwoord op te moeten geven:

Laat ik eerst duidelijk zeggen dat een echte christen nooit fanatiek is. Een fanatieke christen is eigenlijk een innerlijke tegenspraak.

Fanatiekelingen zijn mensen, die een idee nalopen. Maar een waarachtige christen is niet gegrepen door een idee, dat hij door dik en door dun verdedigt, maar hij is gegrepen door een Persoon, door Jezus Christus.

Paulus was een fanatiekeling vóór zijn bekering. Hij was bezeten door de idee van het farizeïsme, van de voorvaderlijke traditie en van de wet die gehandhaafd moest worden.

Maar op de weg naar Damascus verschijnt Jezus hem en vraagt: „Saul, Saul, waarom vervolgt gij Mij?". Dan komt Paulus tot een direkte overgave aan de Persoon van Jezus Christus. En dan is zijn fanatisme voor goed geweken. Dan kan hij het prachtige hooglied van de liefde dichten, zoals we dat vinden in 1 Kor. 13.

Een echte christen bezit het geloof dat uitbloeit in de liefde. En de liefde richt zich niet op een koud idee, maar op een persoon. Daarom is de liefde altijd mild, geduldig, begrijpend, vergevend.

Helaas zijn er velen die zich christenen, zelfs rechtzinnige christenen, noemen en die van het christendom een idee of een verzameling van ideeën hebben gemaakt. Ze pikken dan uit die verzameling een idee, dat min of meer past bij hun karakter of temperament, en dan gaan ze daarvoor vechten. Dat kan zijn het idee van de uitverkiezing of van het tegenovergestelde: de vrije wil van de mens, het idee van de enige ware kerk of van een bandeloze oecumene, van kinderdoop of volwassendoop, enz.

De fanatieke christenen kun je vaak aan twee trekken kennen. Ze hebben meestal iets dweperigs over zich. Ze kunnen dwepen bv. met hun pinksterspecialiteit of met hun zogenaamde calvinistische nuchterheid. Ja, ook met nuchterheid kun je dwepen, wanneer die nuchterheid tot een idee is geworden.

En vervolgens kun je ze ook daaraan kennen, dat ze voornamelijk vechten tegen iets, ook al doen ze dat in naam van het positieve idee dat ze voorstaan.

Dergelijke rechtzinnige christenen kunnen dan inderdaad soms uitermate fanatiek zijn en de reden is wellicht, omdat ze diep in hun ziel voelen dat ze de eigenlijke gave Gods, de persoonlijke geloofsverbinding met de levende Christus, missen. Daarom bijten ze zich vast in een idee van en over Christus. Ze voelen intuïtief aan, dat het veel gemakkelijker is om je dood te vechten voor een idee, dan om in ootmoed en verbrokenheid je volkomen in geloofsvertrouwen over te geven aan een Ander, die alles voor ons gedaan heeft en doet, nl. aan Jezus Christus.

Wel is het waar, dat ook echte christenen, die dus wél een persoonlijke geloofsverhouding tot Christus hebben, zich soms laten verleiden tot zulk een vechten voor een idee, dus tot fanatisme. Maar dat komt dan, omdat ze geen volkomen vertrouwen hebben in de Persoon van Christus zelf, maar menen ook nog te moeten steunen op een of ander christelijk idee.

En vervolgens moeten we niet vergeten dat een oprechte christen ook zijn geloofsovertuiging heeft. Hij is overtuigd van alles wat God in Zijn Woord openbaart en hij is bereid om daarvoor zelfs zijn leven te geven. Maar de waarheden, waarvoor hij strijdt, hebben hun centrum, hun brandpunt, in de ene levende Waarheid, in Christus Zelf. Daarom is die overtuiging geen fanatisme, maar milde en toch ook weer sterke liefde, een liefde die sterk is als de dood.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen