Mijn ziel dorst naar U (ps. 63:2)

Kent u dat ook? Dat hijgen van heel je wezen naar God? Dat altijd weer jezelf uitspreken voor Hem, dat zingen: "O God! Gij zijt mijn God!"? Die zucht van je ziel naar deze Allerhoogste? Dat uitdrogen van je vlees, van jezelf tot in je lichamelijke bestaan toe, in verlangen naar Hem? "Mijn ziel dorst naar U; mijn vlees verlangt naar U, in een land, dor en mat, zonder water."

Het is geen verdienste, wanneer dit hevige begeren naar God in je is gaan groeien. Dat is gewoon een gevolg van Gods openbaring in en aan je.

Hij heeft Zich dan door Zijn Woord en Geest zozeer aan je vertoond, dat je niet anders kunt dan altijd weer schreeuwen naar Hem. "Gelijk een hert schreeuwt naar de waterstromen, alzo schreeuwt mijn ziel tot U, o God! Mijn ziel dorst naar God, naar de levende God; wanneer zal ik ingaan en voor Gods aangezicht verschijnen?" (ps. 42:2-3).

Je hebt Zijn liefde ervaren. Zijn oneindige barmhartige, vergevende liefde. En je bent daar dronken van geworden, dronken van zaligheid.

En nu verlang je daar altijd weer naar terug. Je grijpt ernaar, terwijl je toch weet dat je het uit jezelf niet grijpen kunt. Het ligt niet zo maar binnen je bereik. Het moetje steeds opnieuw in genade geschonken worden.

Dan verschijnt Hij je tot in de dromen van de nacht: "Als ik aan U gedenk op mijn legerstede, zo peins ik aan U in de nachtwaken." Dan gaan je gedachten bij het ontwaken telkens weer uit naar Hem: "Ik zoek U in de dageraad." "O God! Gij zijt mijn God; mijn ziel dorst naar U!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen