Buigen voor het woord van de paus of voor het woord van God?

Indien ook u van oordeel bent dat we méér moeten bouwen op het Woord van God dan op de woordenbrei van mensen, die hun eigen imperium van macht en roem willen oprichten, in stand houden en liefst ook nog willen uitbreiden, nodig ik u uit om samen met mij de Schrift te onderzoeken.

Ik wil meteen uitdrukkelijk zeggen dat ik niet van u verwacht dat u op mijn verstandje, op mijn verklaringen van de Bijbel, afgaat. Ik ben volkomen uws gelijke. Mijn uiteenzettingen hebben alleen dan waarde voor u, wanneer u zélf tot de overtuiging komt: Inderdaad, zó staat het in de Bijbel. Zó en niet anders moet de Schrift worden verstaan.

Op de petra van Gods Woord

Christus heeft aan het einde van Zijn bergrede gezegd: "Ieder nu die deze woorden hoort en ernaar handelt, kan men vergelijken met een verstandig man die zijn huis op rotsgrond bouwde" (Mat. 7:24). Hier staat dus hetzelfde woord als in Mat. 16:18; hier: 'epi ten petran'\ in Mat. 16:18: 'epi tautèi tèi petrai'.

Christus zegt dus in Mat. 7:24 dat wij ons geestelijke huis (want dat is bedoeld) moeten bouwen op Zijn Woord. En Zijn Woord vinden we in de Schrift.

Dan kan Hij in Mat. 16:18 niet bedoeld hebben dat we ons geestelijk huis zouden moeten bouwen op Petrus en op zijn zogenaamde opvolgers in Home; want dan zou Christus Zichzelf tegenspreken.

En in Mat. 24:35 zegt Hij: "Hemel en aarde zullen voorbijgaan, maar Mijn woorden zullen niet voorbijgaan." Pausen komen en gaan. maar Christus en Zijn Woord blijven in eeuwigheid.

Moeten we méér luisteren naar de paus dan naar God?

Wat kiest u? Wat vindt u veiliger? Acht u het woord van de pausen betrouwbaarder dan het Woord van Christus? Gelooft u werkelijk dat, wanneer u het Woord van Christus, zoals dat in de Bijbel is opgetekend, gaat onderzoeken. God u zal vervloeken, omdat u zich dan niet onvoorwaardelijk aan het woord van de pausen onderwerpt?

Indien u zegt dat u bereid bent u aan het gezag van de pausen te onderwerpen onder één voorwaarde nl. dat uzelf uit de Schrift wilt vernemen of de pausen inderdaad dat absolute gezag van God hebben gekregen, dan antwoorden de pausen: Dat móógt u niet. Voordat u ook maar één bladzijde van de Bijbel hebt opengeslagen, moet het onherroepelijk voor u vast staan dat de pausen die absolute macht van God hebben gekregen. Dat is juist de onvoorwaardelijke onderwerping die zij van u eisen.

Zelf heb ik vroeger ook voor dat dilemma gestaan. Op zekere dag zag ik ineens in, dat wij dit nooit mogen.

Wij mógen ons niet onvoorwaardelijk aan de machtsaanspraken van mensen onderwerpen. Dan schuiven we het Woord van God als tweederangs opzij. Dan eren we mensen méér dan God Zelf.

En Petrus en Johannes hebben aan het Sanhedrin de vraag gesteld: "Oordeelt zelf of het voor God te rechtvaardigen zou zijn als wij meer naar u luisterden dan naar God" (Hand. 4:19).

Denkt u werkelijk dat u straks voor de rechterstoel van God vrijuit kunt gaan, wanneer u zegt: "Heere God, wij hebben gemeend eerder te moeten luisteren naar wat de pausen van Rome ons voorhielden dan naar wat U ons in Uw Woord hebt gezegd?"

Ik heb daaruit toen de konsekwentie getrokken: Dus mag ik niet langer lid blijven van een kerk waarvan de leider, de paus, mij wél toestaat om Gods Woord te lezen, maar mij tegelijk gebiedt om mij vóór het onderzoek van Gods Woord onvoorwaardelijk aan zijn beweerde absolute gezag te onderwerpen. (Ik heb die strijd - want dat heeft mij veel pijn gekost - beschreven in "Mijn weg naar het licht").

Zich op de Schrift beroepen is zware zonde?

In Hand. 17:11 lezen we over de Joden in Berea: "Ze luisterden met alle bereidwilligheid naar het woord (bedoeld is: van Paulus en Silas) en bestudeerden dag aan dag de Schriften of het inderdaad zo was." Als de Heilige Geest het goed vindt dat de Joden van destijds niet zonder meer Paulus geloofden, maar in de Schrift nagingen of wat Paulus verkondigde, daarmee in overeenstemming was, ja of nee, waar halen de pausen dan het recht vandaan om ons te verbieden de Schrift te bestuderen om te onderzoeken of wat zij beweren, in overeenstemming is met de Schrift, ja of nee.

In de Dogmatische Constitutie over de Kerk van het tweede Vatikaanse Concilie wordt elk beroep op de Schrift tegenover de uitspraken van de pausen als ongeoorloofd afgewezen.

"Over deze onfeilbaarheid beschikt de Paus van Rome, Hoofd van de Bisschoppen, uit kracht van zijn ambt, wanneer hij (...) een leerpunt betreffende geloof of zeden in een definitieve uitspraak afkondigt. Daarom worden zijn definities terecht krachtens hun eigen aard en niet krachtens de instemming van de gelovigen, als onherroepelijk gekenmerkt. Daarom behoeven zij geen enkele goedkeuring vanwege anderen, noch zijn zij vatbaar voor beroep op enig ander oordeel" (art. 25).

In de Dogmatische Constitutie over de Goddelijke Openbaring wordt zonder meer beweerd dat alle ex-cathedra-uitspraken van de paus in overeenstemming zijn met de Schrift (art. 10). Dat komt dus op hetzelfde neer. Je móet, nog vóór elk Schriftonderzoek, al als vaststaand aannemen dat wat de pausen dekreteren, hetzelfde is wat ook de Bijbel leert.

Schrift met Schrift vergelijken

Indien het waar is dat we God meer moeten gehoorzamen dan mensen, dat we dus eerst moeten luisteren naar het Woord van God en dan pas naar wat mensen (over dat Woord van God) zeggen, dan heeft dat tot gevolg dat we (schijnbaar) moeilijke teksten steeds moeten zien in hun context, waarin ze voorkomen. Anders rukken we een tekst uit zijn (levend) verband en doen we de Schrift onrecht aan.

Dat betekent vervolgens dat we moeten nagaan, waar zulke woorden, beelden of gezegden nog meer in de Bijbel voorkomen. Men noemt dat Schrift met Schrift vergelijken. Weigeren we dat en gaan we, zonder zulk een tekst met andere Schriftteksten te vergelijken, maar meteen verklaren zoals wij dat zelf graag willen, ook dan doen we Gods Woord onrecht aan.

Ik wil u uitnodigen om de teksten, die de pausen aanhalen om hun macht daarmee te schragen, te gaan beschouwen in het geheel van de Bijbel. Alleen zó geven we blijk van eerbied voor Gods Woord en van bereidheid om ons aan Hem (en niet aan de willekeur van onszelf of van andere mensen) te onderwerpen.

BEROEP OP DE TRADITIE

Behalve op de kracht van hun eigen redeneringen beroepen de pausen zich ook op de traditie als zou daaruit blijken dat de christenen te allen tijde aan de bisschoppen van Rome die absolute macht hebben toegekend.

Dit is echter niet waar. Terecht schrijft dr. Oscar Cullman dat in de geschriften van de kerkvaders van de eerste twee eeuwen de petra-tekst weinig geciteerd wordt. Pas Callixtus (217-222) heeft zich als eerste op die tekst beroepen om daarmee een voorrang van de kerk van Rome boven de andere kerken te bewijzen. Andere kerkvaders zoals Tertullianus, Cyprianus, Firmilianus, Chrysostomus, Augustinus, Cyrillus van Alexandrië verklaren de petratekst anders. (Zie Oscar Cullman, "Petrus", p. 176 e.v., Zwingli-Verlag 1952).

HET ZWAARD OVER DE HERDER

In dit boek (218 blz. f 24,50, uitg. De Banier Utrecht) ben ik uitvoeriger en veel meer gedokumenteerd ingegaan op de machtsaanspraken van de pausen. Dit boek kan ook bij ons besteld worden. Graag in dat geval plus f 4,25 portokosten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen