Leg uw hand aan de boog!

Het is toch wel aangrijpend wat we hier mogen lezen over de profeet Elisa. Wat een indringend testament!

Heeft u al ooit iemand, vanop zijn sterfbed, dergelijke woorden horen spreken?

Elisa doet hier in zijn laatste woorden een indringende oproep om te strijden in de dienst des Heeren en om te volharden in de strijd tot het einde.

Worden ook wij hier niet in aangesproken om met de inspanning van al onze krachten te strijden voor de eer van Zijn Naam?

Maar ach, wat moeten we toch ook eerlijk bekennen dat we soms zo traag zijn in onze ijver voor de Heere en dat we heel dikwijls, zoals Joas, niet meer gedrongen zijn om nog de pijlen 'tegen de aarde te slaan'. De fut is er zo vlug uit. Na drie keer vinden we 't al welletjes…

O mochten onze harten weer brandende worden voor het werk des Heeren. O dat de Heere het ons geve, in het biddend overdenken van deze geschiedenis.

Gods kinderen: legermacht van wagens en ruiteren

Het is werkelijk ontroerend wat zich hier afspeelt in deze kamer. Elisa, de oude profeet, ligt doodziek te bed, en vanaf zijn sterfbed geeft hij nog een laatste boodschap door aan koning Joas, een boodschap die tevens bestemd is voor het gehele volk.

We zien er Joas staan, wenend gebogen over het aangezicht van Elisa, ontroerd tot in het diepste van zijn ziel.

En in zijn ontroering horen we hem roepen: "Mijn vader, mijn vader, wagen Israëls en zijn ruiteren!"

Wat een woord! Hetzelfde woord dat Elisa zelf ooit had uitgeroepen toen hij Elia ten hemel zag varen.

Dit woord is allereerst de uitdrukking van het ontzag dat Joas had voor Elisa, de profeet Gods, die als een geestelijke vader voor hem zal geweest zijn. Vervolgens mogen we hierin beluisteren dat de man, die Gods Woord predikt, die bidt en pleit voor zijn volk in de naam des Heeren, is als een legermacht van wagens en ruiteren, waardoor Gods volk wordt beschermd en gediend.

Wanneer we 't mogen toepassen naar ons toe, dan mogen we geloven dat al Gods kinderen, die bidden en strijden voor Gods troon en de Naam des Heeren belijden in het dagelijkse leven, als Israëls wagens en ruiteren zijn.

Wat is dit een bemoedigend woord, maar tegelijk een zeer ernstig woord! We worden hier immers opgeroepen tot profetische dienst, nl. ons volk oproepen tot gehoorzaamheid aan het Woord van God en tot vertrouwen op Zijn genade! We worden opgeroepen om het Woord der waarheid recht te snijden, en geen ruimte te laten voor enig compromis.

Joas, de man van het compromis

Het lijkt me toch wat verwonderlijk dat Joas zulke woorden spreekt, want zelf was hij toch een man die het compromis voorstond. Want van hem staat in de vorige verzen geschreven dat hij deed wat kwaad was in de ogen des Heeren en dat hij wandelde in de zonde van Jerobeam, de zoon van Nebat. (v. 11). Hij roept wel uit 'mijn vader, mijn vader…', maar tegelijk buigt hij zich voor het schepsel in de kalverendienst!

Hij wil wel vasthouden aan de dienst des Heeren, maar tegelijk gaat hij naar Bethel om er te buigen voor het schepsel!

Zo wordt hij hier getekend als een man van het compromis.

Joas is de man die wil vasthouden aan de verderfelijke synthese tussen wat Gods Woord leert en wat een kerk als geloofsnorm stelt.

We mogen hier iets ontdekken van de dubbelhartigheid van hen, die het Evangelie van Jezus Christus willen hooghouden en tegelijk toegeven aan een geest van syncretisme en oecumenisme!

Was het niet deze verderfelijke geest die Israël heeft doen struikelen? Is het niet dezelfde verderfelijke geest die ook onze kerken dreigt binnen te sluipen en voor velen tot verderf zal zijn?!

Het is tegen deze geest dat Gods Woord uitgaat.

Het is tegen deze geest dat de boodschap van Elisa's sterfbed klinkt, nl. om de strijd des Heeren te voeren en om in die strijd te volharden.

Verlossing is Gods werk

Is dit niet het hart van deze boodschap?

Ik geloof dat Elisa allereerst wil duidelijk maken aan Joas dat verlossing van God uitsluitend van Hem alléén uitgaat; dat genade en verlossing Gods werk is! "Het is een pijl der verlossing des Heeren", staat geschreven in vers 17. Dit houdt in dat verlossing van de Heere uitgaat en niet uitgaat van de mens. Het is Gods werk! Het is genade!

Trouwens, hoe zou een koning als Joas, die Israël doet zondigen, zijn volk verlossing kunnen geven?

Het is ook niet omdat Joas geschoten heeft, dat daardoor verlossing volgt. Neen! Joas en ook wij mogen onze pijlen afschieten omdat we weten en geloven dat het God is die verlost!

De liefde van Christus dringt ons!

Is het ook niet een wonder dat deze boodschap vanaf een 'sterfbed' naar ons toekomt? De stervende Elisa getuigt van leven en verlossing door de Heere!

Gods Woord: onze kracht

Op een ontroerende wijze wordt het woord, door Elisa gesproken, bekrachtigd doordat hij zijn handen legt op die van de koning. Het is alsof de Heere doorheen dit eenvoudige doch sprekende teken wil zeggen: Joas, je hoeft echt niet te vrezen, want het is niet uw strijd. Je mag weten van Mijn bescherming, van Mijn toerusting. Door te rusten in het woord der belofte zul je kloeke daden doen en overwinnen!

Jezus Christus: de pijl der verlossing

Is dit woord niet sterk vertroostend, ook voor ons?

Is het niet vertroostend te mogen weten dat we, doorheen de moeite van de strijd die ook wij te voeren hebben, mogen weten van de verlossing des Heeren?

Het vuurt ons aan om nog krachtiger de pijlen van ons geloofsgetuigenis af te schieten. Om nog krachtiger te getuigen van Gods genade in Jezus Christus. Want daar is het toch om te doen! Om Jezus Christus alléén. Want Hij is de pijl in de hand des Heeren. Lezen we dit niet in het boek Jesaja?

"Hij heeft mij tot een zuivere pijl gesteld, in zijn pijlkoker heeft Hij Mij verborgen" (Jes. 49:2).

Jezus Christus is de pijl die de harten treft ter behoudenis. Hij is de pijl der verlossing des Heeren!

Want Hij is het die én de satan én de wereld én de zonde én de dood heeft overwonnen! In Hem zijn wij meer dan overwinnaars!

Proeft u ook iets van dit vertroostende woord? Ervaart u iets van Gods beschermende en bemoedigende handen op uw handen?

O mijn vrienden, weest dan sterk en moedig temidden van de ontzettende verwarring van deze tijd.

Zoek uw troost en steun alleen bij de Heere. Ook wanneer oude Elisa's wegvallen, mogen we weten dat de Heere dezelfde blijft en voortgaat met Zijn verlossingen. We mogen absoluut zeker zijn van Zijn redding, van Zijn trouw, van Zijn genade, van Zijn volkomen overwinning!

Onze roeping: volharden tot het einde

Vanuit de vaste zekerheid dat de Heere redt en overwint, klinkt nu tot ons deze oproep om te handelen en onze pijlen af te schieten.

Joas moet zijn pijlkoker nemen en Elisa gebiedt hem: "Neem uw pijlen en sla ze ter aarde".

Nu zou je kunnen denken: 'waarom moet Joas nu met die pijlen op de grond slaan? Zoiets heeft toch geen nut!'

En inderdaad, dat zal waarschijnlijk ook niet de bedoeling geweest zijn van Elisa's bevel. Het was een symbolische uitdrukking waarmee werd bedoeld dat Joas zodanig de pijlen moest afschieten dat ze zeker doel zouden treffen, zodat de vijand ter aarde neersloeg en de overwinning werd behaald.

Joas krijgt hier de opdracht om volhardend en doeltreffend te schieten. En hij gehoorzaamt.

Maar wat zien we gebeuren? Na drie keer vindt hij het al welletjes en houdt ermee op! Daarop wordt Elisa zeer toornig. Hij verwijt Joas dat hij niet alle pijlen heeft afgeschoten. Met andere woorden: Elisa roept op om te volharden tot het einde! Alleen wanneer hij volhardt zal de overwinning volkomen zijn. Nu zal hij de Syriërs slechts driemaal slaan!

Hoe komt dit toch? Had Elisa misschien wat duidelijker moeten zijn in zijn boodschap aan Joas? Ik geloof van niet.

Zoals we reeds konden opmerken uit het leven van Joas, was hij een man die hinkte op twee gedachten, een man van de halfheid. Zijn ziel gloeide niet van liefde voor de dienst des Heeren. O wat is deze liefde -deze eerste liefde- toch zo nodig in ons leven als christen. Kennen wij die bereidheid om al onze krachten te verteren in de dienst des Heeren? Of nemen we ook genoegen met drie pijlen?

Zeker, het is niet zo dat Gods verlossing en overwinning afhankelijk zou zijn van onze inzet en van onze ijver. Maar God geeft de overwinning wel degelijk in de weg der volharding. 'Wie volhardt tot het einde, die zal zalig worden' (Mat. 10:22).

Koopt de tijd uit

Laten we ons ootmoedig stellen onder de kritiek van Elisa's woorden.

Moeten wij ons dan niet schamen voor de matheid en traagheid in onze kerken en onze levens?

Hoe komt het dat de liefde tot Christus en Zijn koninkrijk veel te zwak brandt? Zou het niet hierin liggen dat wij, zoals Joas, ook niet alle pijlen uit de pijlkoker gebruiken en met twee of drie pijlen al vlug tevreden zijn? Dat we niet al onze geestelijke krachten inspannen?

O vrienden, het komt me zo voer dat de tijd erg kort is en de dagen boos. Laten we dan toch de tijd uitkopen!

En als je vraagt: hoe kan ik dit doen? Dan wil ik u wijzen op Jezus Christus, Die geen pijl achtergehouden heeft en geen kracht ongebruikt gelaten, en in de smartelijke worsteling met de hel heeft gestreden tot het einde toe en zo de overwinning heeft behaald.

Zie op Hem! Zie op Jezus, de overste Leidsman en Voleinder des geloofs! Leg dan uw hand aan de boog en schiet maar al uw pijlen af door Gods open vensters…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen