De waarde van onze belijdenis (4)

Ieder van u zal ervan overtuigd zijn, dat het zo niet moet. Toch zijn er velen, die denken dat ze alleen maar evangelisatie kunnen bedrijven op de toer van de algemene verzoening: Jezus houdt van je, Jezus is voor jou gestorven, Hij heeft voor al je zonden betaald en je met God verzoend, en dat moet je nu geloven. Zo is het echter niet. De Bijbel zegt daar andere dingen over. Jezus zegt: Wie niet gelooft, is airede geoordeeld, wie de Zoon ongehoorzaam is, de toorn van God blijft op hem (Joh. 3:36). Wie dat verzwijgt, brengt een vals evangelie.

In dit vierde (en laatste) artikel over de waarde van ons gereformeerd belijden wil ik nog wijzen op twee gevaren, die we signaleren in de godsdienstige wereld van vandaag en die het schriftuurlijke evangelisatiewerk bedreigen. In de eerste plaats met betrekking tot de leer van de algemene verzoening, die zijn tienduizenden aan het verslaan is, ook daar waar officieel nog de gereformeerde belijdenis in het kerkelijk vaandel staat. En in de tweede plaats het gebruik van een onschriftuurlijke methode om mensen te leiden tot Jezus.

Het gevaar van de algemene verzoening

Deze dwaalleer gaat ervan uit dat de verzoening algemeen is. Dat wil zeggen verworven voor iedereen en dat het nu van de beslissing van de mens afhangt of hij zalig wordt of niet. Dat het geloof een gave van God is, raakt hier helemaal uit het gezichtsveld. Nu weet ik wel dat we in het evangelisatiewerk niet moeten beginnen met de uitverkiezing, maar we gaan daar wel helemaal vanuit. Daarop is juist de troost gegrond en de vaste overtuiging, dat het zaad van Gods Woord niet tevergeefs gestrooid wordt. Zo lezen we in Hand. 13 : 48: "En er geloofden zovelen, als er geordineerd waren tot het eeuwige leven". De wetenschap dat God mensen verkiest tot het eeuwige leven is geen beknotting in de genadeverkondiging, maar juist de garantie, dat er mensen zullen zijn, die Christus aannemen.

Zo tekenen de Dordtse Leerregels in Hoofdstuk II hoe deze zaken ervoor staan. De verzoening is niet algemeen voor iedereen verworven, zoals de algemene verzoening leert, maar particulier voor met name bij God bekende personen. Onze belijdenis spreekt de Schrift na in het leren van de beperkte verzoening. Ik citeer DL, II, 8: "Want dit is geweest de ganse vrije raad, de genadige wil en het voornemen van God de Vader, dat de levendmakende en zaligmakende kracht van de dierbare dood Zijn Zoons zich uitstrekken zou tot alle uitverkorenen, om die alleen met het rechtvaardigmakend geloof te begiftigen, en door ditzelve onfeilbaar tot de zaligheid te brengen; dat is: God heeft gewild dat Christus door het bloed Zijns kruises uit alle volken, stammen, geslachten en tongen, diegenen allen, en die alleen, krachtiglijk zou verlossen, die van eeuwigheid tot de zaligheid verkoren, en van de Vader Hem gegeven zijn…" Dit doet niets af aan de ruime verkondiging van het evangelie en de aanbieding van een algenoegzame Zaligmaker zoals geformuleerd in art. 3 van DL II: "Deze dood van de Zone Gods is de enige en volmaakte offerande en genoegdoening voor de zonden; van oneindige kracht en waardigheid, overvloediglijk genoegzaam tot verzoening van de zonden der ganse wereld". Dit is geen algemene verzoening, maar wel de algenoegzaamheid van Christus' verdiensten.

Deze boodschap moet verkondigd worden: U bent verloren, maar u kunt nog behouden worden. Waarom wijs ik hierop? Omdat hier in het evangelisatiewerk een dwaling of ketterij op de loer ligt. Hier komt een verschil openbaar tussen de 'gereformeerden' en de 'evangelischen'. Je hoort vaak mensen via de radio of in een toespraak zeggen tegen ieder, die onder het gehoor is: "Jezus heeft u lief, Hij stierf voor u aan het kruis. Hij heeft al uw zonden betaald. Geloof dat toch, clan hebt u het eeuwige leven". Is dat waar? Kun je dat zo zeggen?

De belijdenis spreekt alleen maar de Schrift na

De Bijbel zegt andere dingen. Ik lees in Joh. 3:18: "Die in Hem gelooft, wordt niet veroordeeld, maar die niet gelooft, is airede veroordeeld, dewijl hij niet heeft geloofd in de Naam van de enig geboren Zoon van God". Een ongelovige ligt dus onder het oordeel van God. Hoe kun je tegen zo iemand zeggen: Jezus stierf voor jou aan het kruis en je zonden zijn gedragen, geloof dat toch? Dan zijn er heel wat mensen in de eeuwige rampzaligheid, van wie de zonden wel waren verzoend. Dan heeft Christus Zijn bloed op dat punt tevergeefs gestort. Dan is Hij een onmachtige Zaligmaker en doet Hij maar half werk: wel de zaligheid verwerven, maar vanwege het ongeloof van de mens kan Hij ze niet toepassen.

We lezen in Joh. 3 vs. 36: "Die in de Zoon gelooft, die heeft het eeuwige leven; maar die de Zoon ongehoorzaam is, die zal het leven niet zien, maar de toorn Gods blijft op hem". Er staat niet: de toorn van God komt of zal komen op hem, maar blijft op hem. Dat is wat anders dan 'God heeft jou lief en 'Christus is voor jou gestorven'. David zegt in Psalm 51: "Mijn zonde maakt mij 't voorwerp van Uw toorn, reeds van het uur van mijn ontvangenis af'. Zeker, God had de wereld lief, maar wie de Heere Jezus Christus niet liefheeft, die zij een vervloeking (1 Kor. 16:22). De toorn van God rust op allen, die niet in Christus geborgen zijn.

Juist daarom moeten we aan anderen doorgeven: "Ontvliedt de toekomende toorn" (Matth. 3:7 en Rom. 2:3). Paulus roept in 2 Kor. 5:20 de mensen op om zich met God te laten verzoenen. Hij zegt niet: u bent met God verzoend, Christus heeft voor u betaald en dat moet u nu geloven. Nee, hij zegt: laat u met God verzoenen. Dat betekent: kom tot Christus, geloof in Hem opdat u met God verzoend wordt. Calvijn vertaalt: word met God verzoend. Dat wijst ook op de bevindelijke doorleving van de verzoening. Zo kom je tot vrede, als je Christus door het geloof omhelst. Dan zie je niet alleen Gods toorn over je zonden, maar ook Gods liefde in Christus geopenbaard aan verloren mensen. Die verloren mensen moeten wij opzoeken en we moeten in ons evangelisatiewerk deze boodschap aan hen brengen: "Laat u met God verzoenen."

Teveel nadruk op de vrije wilsbeslissing

Tenslotte, na deze dwaling in de leer (de algemene verzoening), wil ik nog wijzen op het gevaar van een bepaalde methode in het evangelisatiewerk. Er zijn wel kerken en groepen, die alle nadruk leggen op de geloofsbeslissing van de mens. Ze gaan daarbij stilzwijgend uit van de overtuiging dat we onder de zachte of sterk emotionele aandrang van de oproep tot bekering in de prediking tot een vrije beslissing kunnen komen. Zij hebben die zogenaamde 'keuzevrijheid' van de mens, die vrije wilsbeslissing (onze belijdenis noemt dat gewoon de 'vrije wil') hoog in het vaandel geschreven staan. Onze belijdenis wil ons behoeden voor een dergelijke dwaling. Het volgende citaat uit onze Dordtse Leerregels bevestigt dat: "Dat anderen, door de bediening van het Evangelie geroepen zijnde, komen en bekeerd worden, dat moet men de mens niet toeschrijven, alsof hij zichzelf door zijn vrije wil zou onderscheiden van anderen… maar men moet het Gode toeschrijven" (DL III en IV, 10).

Dat is toch andere taal dan de oproep: je moet nu de beslissing nemen om Jezus toe te laten in je hart! Zoiets wordt soms gevraagd tijdens een evangelisatiecampagne aan mensen, die voor het eerst van hun leven het Evangelie horen. Voelt u het bezwaar? Hoe kunnen die mensen nu weten voor Wie ze kiezen? Wat is hun Jezusbeeld?

Dat beeld moet toch eerst gevuld worden vanuit het onderwijs in de schriften. Duidelijk moet worden wie Jezus is en wie de mens is en waarom een arme zondaar Jezus nodig heeft. Vaak hangt het resultaat van zo'n bijeenkomst af van de persoonlijke uitstraling van de spreker. Er zijn wel predikers, die door hun emotionele optreden de mensen bijna hypnotiseren. Ook een bepaald soort muziek kan mensen in vervoering brengen. En zo worden soms mensen door verkeerde motieven bewogen om 'de beslissing te nemen voor Jezus'. De ene keer wordt Jezus voorgesteld als een soort 'held', een idool. Een andere keer gaan mensen in op de 'uitdaging' om een nieuw leven te beginnen. Er zijn mensen, die naar voren komen omdat ze ook zo graag een 'fijne ervaring' van liefde en vrede willen hebben. Op de indringende aandrang van een spreker komen dikwijls veel mensen naar voren. Als dan later gevraagd wordt waarom men naar voren kwam, blijkt dat verschillende mensen niet gekomen zijn omdat ze door de waarheid van de boodschap zijn overtuigd geraakt en overreed om te kiezen, maar dat ze niet eens weten waarom ze gekomen zijn. Ze zien anderen gaan en ze worden door de stroom meegenomen.

De Bijbel leert ons dat we van nature 'dood liggen in zonden en misdaden' (Ef. 2:1). Om een volgeling van de Heere Jezus te worden is niets minder nodig dan de almachtige, onweerstaanbare en wederbarende werking van de Heilige Geest in ons hart. Het grote gevaar in die eenzijdige benadering van mensen met het Evangelie is dat de zekerheid dan komt te liggen in je eigen beslissing, in menselijke ervaringen. De mens, die een beslissing neemt en iets doet, komt zo centraal te staan. Je hoort in dat verband ook nogal eens het woordje 'moeten' gebruiken. Helaas brengt het vaak een opgeklopt en opgezweept christendom teweeg. Het gaat niet om een kiezen voor Jezus, maar om een vluchten tot Jezus.

God overwint onze weerstanden

Dat weet u - zo hoop ik - toch wel uit eigen ervaring? Als je mag komen tot de Heere Jezus als de Verlosser, is het nood geworden in je leven. Onze zonden zijn als een last gaan drukken en met die last vluchten we tot Hem, Die gezegd heeft: 'Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven" (Matth. 11:28). Je ziet dat het nood is in je leven omdat je schuld onbetaalbaar geworden is. Met die 'onverzoende schuld' kun je niet voor God bestaan. Maar als je dan hoort in het Evangelie dat Jezus gekomen is om zondaren zalig te maken en Hij komt Zelf als het ware in het Woord naar je toe in de vriendelijke en welmenende aanbieding van Zijn genade, dan vlucht je vanuit de nood van je leven tot Hem om door Hem en door Zijn bloed behouden te worden van de toekomende toorn. Heere, hier kom ik, arm en naakt…! Je kiest niet, maar je vlucht! Je zult ook nooit zeggen dat je het zelf gedaan hebt. Je kon niet anders meer. De Heere werd je te sterk. Hij opent je hart, zoals bij Lydia. Hij trekt met de koorden van Zijn liefde. Hij leert je al je zonden zien en overwint alle weerstand. Hij leert je om jezelf aan Hem over te geven. Dan moet je gewoon, en je mag. Je wil niet anders meer. Je wordt 'overmocht' (overwonnen). God wordt je te sterk. En daar mag je ook altijd op terugvallen. Niet ik heb dit of dat gedaan, maar God heeft het gedaan.

Als je zo ervaren mag dat God je te sterk wordt, zul je je ongelovige of onkerkelijke naaste wijzen op zonde en genade, op de dood en het leven, op de liefde van God en de liefde van Christus, maar ook op het feit dat God recht heeft op ons leven en dat het leven naar Zijn geboden is tot eer van Zijn naam. Lezer(es), hoe is het gesteld met de evangelisatie-opdracht in uw/ jouw gemeente? Gaat er iets van uit? Zijn de leden levende brieven? En hoeveel zielen heb je zelf al mogen winnen voor het Lam? Ben je er ook zeker van dat je zelf bent gered?

Hoe bevrijdend is het om te beseffen dat wijzelf het zaligmakende werk niet behoeven te doen. Dat recht heeft God Zichzelf voorbehouden. Wij mogen in alle ontspannenheid getuigen en zaaien in de wetenschap dat God zegent. "Zijn Woord zal niet ledig tot Hem wederkeren maar alles doen wat Hem behaagt en het zal voorspoedig zijn in hetgeen waartoe Hij het zendt" (Jes. 55:11).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen