Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Geweten in de PKN

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Geweten in de PKN

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

>

Soms lijkt het alsof ieder in de PKN een compromis heeft gesloten met Gods waarheid en dat er geen tegenstemmen tegen het beleid van deze kerk zijn. In het jongste nummer van Ecclesia horen we echter andere geluiden. Ds. L.J. Geluk uit Rotterdam schrijft daarin over de verschrikkelijke fusie: ‘Geen kerkelijke instantie, ook geen generale synode is immers bevoegd om een kerk op te heffen en onder te brengen in een nieuw genootschap waaraan de naam ‘kerk’ wordt gegeven!’ Hoe heeft het zover kunnen komen? Naast het verlangen naar eenheid en het economische motief noemt ds. Geluk: ‘Verder denk ik aan een groot, maar oppervlakkig optimisme, aan gebrek aan kennis van de historie, gebrek aan inzicht in hetgeen de Kerk wezenlijk is, gebrek aan pastorale zorg. Daardoor kon de historische volkskerk verdwijnen en worden meegetrokken in de neergang van wat eens de belijdeniskerk van dr. Abraham Kuyper was. Afscheidings- denken heeft getriomfeerd over bijbels en historisch denken.’ ‘Aan degenen die met een beroep op de trouw en het verbond van God ervoor gepleit hebben een plaats in de PKN in te nemen, vraag ik: is dit uw beroep niet al te glad, al te gemakkelijk? Is het dan vanzelfsprekend dat God vanwege Zijn verbond en trouw met Zijn zegen meegaat naar de PKN en haar gemeenten? Spreekt de Bijbel niet over de mogelijkheid van Gods verberging en toorn? Aan degenen die in dit verband geruststellend zeggen (zoals is gedaan): ook in de nieuwe kerk zijn we vrij om de rechtvaardiging van de goddeloze te prediken, vraag ik: is dit nu hetgeen thans, in onze wetteloze tijd, met zijn maar zeldzame besef van zonde en schuld, op de voorgrond moet staan? Is dit het belijden dat onze tijd vordert? Spreekt uit dit argument niet een verfoeilijk individualisme? Het gaat er immers in de Kerk van Christus niet om wat deze en gene predikant verkondigt, maar om hetgeen de Kerk als Kerk belijdt?’ In hetzelfde nummer van Ecclesia horen we hetzelfde geluid van prof. dr. W. Balke: ‘Wij leven nu in een vreemde kerk. Een kerk, die in naam van de eenheid zich verenigt met andere kerken (en dat is een nobel en bijbels streven!), maar die tegelijk haar eigen leden en ambtsdragers, die weigeren de dictatuur van de meerderheid over hun geweten te aanvaarden, buiten de deur zet en van hun ambt berooft. (...)  Het droevige resultaat is, dat plaatselijke gemeenten die één zijn in belijdenis en prediking, en dat ook willen blijven, gescheurd worden door onverstandig en onverantwoord ingrijpen van bovenaf. De schone namen, die er in de PKN bedacht zijn: ‘bijzondere zorg’, ‘dienstencentra’, etc. kunnen deze droeve werkelijkheid niet verhullen. (...) Anderzijds: ieder, die zich met hart en ziel met de belijdenis der kerk verbonden weet, schaamt zich diep voor het optreden van het synodebestuur en haar orgaan, de ‘commissie voor bijzondere zorg’. Zorg in de kerk kan alleen maar betekenen: pastorale zorg. Maar deze commissie treedt niet pastoraal op, maar met de beruchte regentenmentaliteit en de zorg strekt zich primair uit over de kerkelijke goederen met behulp van het ene schaap, dat wel bereid is om met de PKN mee te gaan, maar de 99 andere schapen worden de woestijn ingestuurd.(...) Al wordt het synode-bestuur in haar usurpatie 100 maal bevestigd door de wereldlijke rechter, daarmee is de vraag naar de kerkelijke rechtsgrond niet beantwoord. Wat weet een wereldlijke rechter, die niet anders kan denken dan in analogie van de verhoudingen van de centrale en plaatselijke overheden in het wereldse recht, van de geestelijke aard en grond van het kerkrecht, kortom, van het eigen recht van de kerk? (...) Wanneer de PKN voorgaat met consequent de ‘Hersteld Hervormden’ buiten de deur te zetten, zolang zij volharden in hun kerkelijke ongehoorzaamheid aan de hen opgedrongen PKN-bepalingen, is men op een onbijbelse manier bezig de schapen en bokken te scheiden. (...) Men haalt bokken binnen en zet schapen buiten. (...) Als het er echt op aan komt, dan ben ik liever een schaap buiten dan een bok binnen...’

Dit artikel werd u aangeboden door: Hersteld Hervormde Kerk

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 10 september 2004

Kerkblad | 12 Pagina's

Geweten in de PKN

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 10 september 2004

Kerkblad | 12 Pagina's