De Nederlandse Geloofsbelijdenis (11)

Van den Heiligen Doop
Hierom geloven wij, dat, zo wiens voornemen is in het eeuwige leven te komen, die moet maar ééns gedoopt worden met den enigen Doop, zonder dien immermeer te herhalen; want wij kunnen ook niet tweemaal geboren worden. Doch deze Doop is niet alleen nut, zolang het water op ons is en wij het water ontvangen, maar ook al den tijd onzes levens. Hierom verwerpen wij de dwaling der Wederdopers, die niet tevreden zijn met een enig doopsel, dat zij eens ontvangen hebben, en daarenboven verdoemen den doop der kinderkens der gelovigen; dewelke wij geloven dat men behoort te dopen en met het merkteken des verbonds te verzegelen, gelijk de kinderkens in Israël besneden werden, op dezelfde beloften, die onzen kinderen gedaan zijn. En voorwaar, Christus heeft Zijn bloed niet minder vergoten om de kinderkens der gelovigen te wassen, dan Hij gedaan heeft om de volwassenen. En daarom behoren zij het teken te ontvangen en het Sacrament van hetgeen dat Christus voor hen gedaan heeft; gelijk de Heere in de wet beval hun mede te delen het Sacrament des lijdens en stervens van Christus, kort nadat zij geboren waren, offerende voor hen een lammeken, hetwelk was een Sacrament van Jezus Christus. Daarenboven, hetgeen de Besnijdenis deed aan het Joodse volk, hetzelfde doet de Doop aan onze kinderen; welke de oorzaak is waarom de heilige Paulus den Doop noemt de Besnijdenis van Christus (Kol. 2:11).

Dit sacrament hoeft maar één keer bediend te worden in ons leven, want het is een sacrament van inlijving. In het laatste gedeelte van dit artikel wordt de dwaling van de Wederdopers weerlegd, die onder andere de volwassendoop beleden. Wanneer ook in onze tijd van verschillende zijden een krachtig pleidooi gehouden wordt voor de volwassendoop, is er dus ook wat dat betreft geen nieuws onder de zon. Ook in de tijd van de Reformatie gingen zulke stemmen op. Verschillende argumenten worden dan naar voren gebracht, zoals: het sacrament is gegeven tot versterking van het oprecht geloof en hoe kunnen zulke kleine kinderen daar nu getuigenis van geven? Daarom moet er volgens de voorstanders van de volwassendoop gewacht worden tot de kinderen tot hun verstand zijn gekomen en zij zelf de beslissing kunnen nemen om gedoopt te worden. Het gaat echter in dit sacrament niet om het geloof van de kinderen, maar om het geloof van de ouders. Zij komen met de gave van het nieuwe leven tot de HEERE. Deze ouders worden aangesproken en zij beloven voor Zijn aangezicht in het midden der gemeente de kinderen op te voeden in de weg van het Woord, opdat de kinderen gebracht worden tot de erkentenis dat de Heere God is en Zijn Zoon Jezus Christus de enige Weg ten leven.

Daarbij is het sacrament van de Heilige Doop in de plaats van de besnijdenis gekomen. Mozes heeft dit ingesteld naar het bevel van de Heere. Deze moest op de achtste dag na de geboorte plaatsvinden en de ziel die dit niet deed, moest uitgeroeid worden uit het volk.

Als argument om de volwassendoop te verdedigen, wordt gezegd dat er geen speciaal bevel is om kinderen te brengen tot het sacrament van de Heilige Doop en men noemt dan onder andere de geschiedenis van de Moorman in Handelingen 8 of het zendingsbevel in Markus 16:15 en 16. De Moorman werd eerst uitdrukkelijk gevraagd om belijdenis te doen, alvorens hij gedoopt werd. Dit is op zichzelf juist, maar hij was een volwassen man en dit geldt ook het zendingsbevel. Zending begint bij de volwassenen met de oproep van geloof en bekering en wanneer daar een gemeente ontstaan is, komt er plaats voor de bediening van de kinderdoop. In Gods Woord vinden wij een aantal voorbeelden van volwassenen, die tot het geloof kwamen en dat het sacrament bediend werd aan geheel hun huis, waaronder ongetwijfeld ook kinderen geweest zijn, zoals Lydia en de stokbewaarder. Wanneer er gevraagd wordt: waar staat in Gods Woord het uitdrukkelijke bevel tot de kinderdoop? Dan kan als antwoord gegeven worden, dat het zo vanzelfsprekend geweest is, dat er geen afzonderlijk bevel toe nodig was. Wanneer de HEERE het verbondsteken van het Oude Testament, dat aan kleine kinderen voltrokken werd, zo ingrijpend zou wijzigen in de nieuwtestamentische bedeling, zou er dan geen uitdrukkelijk bevel in het Woord van God te vinden zijn, waarin vanaf de tijd van de nieuwe bedeling het verboden werd om het verbondsteken aan de kleine kinderen te geven? God had immers onder de bedeling van het Oude Testament zelfs de doodstraf geboden bij nalatigheid, zie de geschiedenis van Mozes in Exodus 4. Zou Hij dan zonder één woord daaraan te wijden het verbondsteken van het Nieuwe Testament ineens aan kleine kinderen onthouden? Daarbij kunnen kinderen nooit te klein zijn om bij Hem gebracht te worden. Toen de moeders hun kinderen tot Hem brachten, opdat Hij hen zou aanraken en zegenen, zeiden de discipelen dat de kinderen te klein waren, maar zij ontvingen een bestraffing van Christus en Hij nodigde hen. ‘Laat de kinderkens tot Mij komen en verhindert hen niet; want derzulken is het Koninkrijk Gods’ (Luk. 18:16). Toen het volk uittrok uit de dienstbaarheid van Egypte, sprak Mozes tot Farao: ‘Wij zullen gaan met onze jonge en met onze oude lieden, met onze zonen en met onze dochters, met onze schapen en met onze runderen zullen wij gaan’ (Ex. 10:9).

Dit is nu juist wezenlijk voor het verbond der genade, namelijk dat wij de kinderdoop belijden. Uiteraard is het mogelijk dat u niet geboren bent op het kerkelijk erf, of door andere omstandigheden het teken van de Heilige Doop als kind niet ontving, en daarom later als volwassene dit sacrament hebt ontvangen. Dit zijn echter bijzondere omstandigheden. Wanneer het daarentegen gaat om de gebruikelijke lijn naar Gods Woord, dan zijn we voorstanders van de kinderdoop en wel om een heel belangrijke reden. De kinderdoop is immers een duidelijke prediking van het eenzijdige en onvoorwaardelijke van het genadeverbond. Dit verbond en het sacrament als teken en zegel hiervan is niet afhankelijk van lichaamskracht, leeftijd, prestatie of van onze keuze. In dit alles wordt ten diepste uitgegaan van de mens. Het verbond en de God des verbonds is niet afhankelijk van enige verdienste of gestalte in ons, maar Hij komt krachtens Zijn genadeverbond tot ellendige en vloekwaardige zondaren. Wij zijn afhankelijk van Hem. Hij is de Eerste. Hij roept ons, eer dat wij tot Hem kunnen roepen. Wij zijn geheel van Hem afhankelijk. Hij eist en belooft. Het verbond en daarmee ook dit sacrament getuigt van Zijn eenzijdige liefde en opzoekende trouw. Hoewel wij tranen leren kennen en geestelijke ervaringen, komt Hij niet tot ons om onze tranen of zoete gestalten. Neen, Hij komt naar Zijn welbehagen, via het verbond, door Woord en sacrament, zondaren te roepen tot oprechte bekering. Dit werkt Hij door Zijn Geest in het hart. Hij roept ons in onze erfschuld en erfsmet. Hij riep Adam: ‘Waar zijt gij?’ terwijl hij zich verborgen had voor de Heere. Hij maakte hem echter bekend met zijn schuld, maar riep hem ook tot het verbond van Zijn genade. Zie, deze rijke betekenis van het verbond der genade ligt mede ten grondslag aan het feit, dat de kinderdoop voor ons onopgeefbaar is. Immers, zij heeft duidelijk schriftuurlijke wortels en zij geeft onderwijs in de natuur en het wezen van het genadeverbond.

Bent u reeds verbroken geworden, ziende het vroege tijdstip dat de HEERE u reeds riep, toen u nog niet naar Hem kon vragen? Is het wezen van het verbond der genade voor u reeds een reden geweest tot grote verwondering en diepe verootmoediging?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen