De Dordtse Leerregels

Van de Goddelijke verkiezing
Van deze hun eeuwige en onveranderlijke verkiezing ter zaligheid worden de uitverkorenen te zijner tijd, hoewel bij onderscheiden trappen en met ongelijke mate, verzekerd; niet, als zij de verborgenheden en diepten Gods curieuselijk doorzoeken, maar als zij de onfeilbare vruchten der verkiezing, in het Woord van God aangewezen (als daar zijn: het waar geloof in Christus, kinderlijke vreze Gods, droefheid die naar God is over de zonde, honger en dorst naar de gerechtigheid, enz.), in zichzelf met een geestelijke blijdschap en heilige vermaking waarnemen (2 Kor. 13:5).

Een gewichtige vraag
We hebben in het voorgaande artikel van de Dordtse Leerregels duidelijk verwoord gezien, dat de Heere van eeuwigheid besloten heeft wie zalig zullen worden. De diepste grond daarvan ligt niet in de mens, maar in het welbehagen van de Heere. Hij heeft de uitverkorenen liefgehad met een eeuwige liefde. Daarom zullen en moeten de uitverkorenen zalig worden. De verkiezing en de daarbij behorende zaligheid liggen vast in het eeuwige besluit Gods, in het eeuwige voornemen van de Heere. Daarom werd er gesproken over de vastheid en onveranderlijkheid van de verkiezing. Zoals de Heere niet verandert, zo kan ook het eeuwige besluit van de verkiezing niet veranderen. Zo kunnen Gods kinderen nooit uit de verkiezende liefde van God vallen. Dit is een heerlijk en aanbiddenswaardig troostwoord. Daarbij komt een zeer belangrijke zaak naar voren. Het gaat dan hier om de verzekering van de uitverkiezing. Hoe weet men zeker een uitverkorene te zijn en dus zalig te worden? Hoe weet ik zeker deel te hebben aan het verlossend werk van de Heere Jezus Christus? De vraag: ‘Ben ik wel een uitverkorene?’ is een zeer gewichtige vraag. Er wordt binnen veel kerkverbanden geworsteld met deze vraag. Het is dan inderdaad zo dat de uitverkiezing vast en onveranderlijk is, maar is het nu voor mij persoonlijk? Ieder mens die ernst maakt met de zaligheid en ook weet dat die zaligheid nooit een vanzelfsprekendheid is, maar een groot wonder is, komt bij deze vragen uit. Behoor ik tot die schare uitverkorenen, die eeuwig de Heere zullen loven en prijzen?

Troostloze antwoorden
Kunnen de uitverkorenen zeker zijn van hun uitverkiezing, zodat zij het weten mogen dat de Heere hen van eeuwigheid heeft liefgehad? Vaak horen we dan mensen zeggen, dat men dat nooit zeker kan weten. Zowel bij Rome als de remonstranten wordt deze gedachte gevonden. In de leer bij beide richtingen is geen gedeelte te vinden, dat spreekt van de zekerheid van de zaligheid. Bij Rome blijft de vraag levend of men het wel goed gedaan heeft. Of er dus wel voldoende verdiensten zijn, die de Heere kunnen worden aangeboden en zo recht geven op de zaligheid. Bij de remonstranten is ook geen zekerheid in de leer aanwezig. Wel op de volgende wijze. Indien met tot het einde zal volharden, wordt men wel zalig. Maar daarbij moet worden opgemerkt, dat men nooit zeker weet of men wel tot het einde zal volharden. Er is dus in de leer van zowel de rooms-katholieke kerk als de remonstranten een voorwaarde voor de zekerheid in de mens aanwezig. Dat betekent dat er tijdens het leven op aarde nooit een zekerheid kan zijn. Niemand kan komen tot de verzekering van de verkiezing en dus van de zaligheid. Dan is dit ook een troostloze leer. Op vaak klemmende vragen worden antwoorden gegeven, die ten diepste de Heere van Zijn eer beroven. De zekerheid van al Gods kinderen ligt vast in de verkiezende, verlossende en verzegelende liefde van de drie-enige God; van de Vader, van de Zoon en van de Heilige Geest. Daarom antwoorden de Dordtse Leerregels op de vraag of de uitverkorenen van hun verkiezing verzekerd worden met een nadrukkelijk ‘ja’!

De troost
De remonstranten stellen telkens dat de verkiezingsleer van onze vaderen mensen onzeker maakt en zelfs tot wanhoop kan brengen. Het zal duidelijk zijn dat dit onmogelijk is, omdat de Heere nooit tot wanhoop brengt. Hij wil, in grondeloze barmhartigheid, nog een volk troosten en bemoedigen. Juist hier zien wij dat de overtuiging dat men nooit zeker kan zijn van de zaligheid tot een troostloos leven brengt en dus gemakkelijk tot wanhoop leidt. De Dordtse Leerregels spreken, op grond van de Heilige Schrift, onomwonden uit, dat men zeker kan zijn van het heil en dus van de uitverkiezing. De zaligheid ligt aan Gods kant vast en daar zullen de uitverkorenen van verzekerd worden. Dat maakt deel uit van de enige troost. In dat licht mogen mag hier wel opgemerkt worden, dat dit artikel een zeer belangrijke zaak naar voren brengt. En daarbij ook een evenwichtig en principieel antwoord geeft. Het is dus heel duidelijk een geloofsbelijdenis. Het geloof, dat een stellig weten en een vast vertrouwen is, getuigt dat alle uitverkorenen door de Heere Zelf verzekerd worden van de uitverkiezing. Van Zijn liefde dus. Wanneer Gods kinderen daarvan verzekerd worden? Te zijner tijd.

Op Gods tijd
De gehele Kerk van God ligt vast in Zijn eeuwige verkiezing. Deze vastheid is dan niet verbonden aan de remonstrantse voorwaarden van volharding of de roomse eis van voldoende goede werken. De zekerheid van de zaligheid is gebonden aan Gods barmhartigheid en de vastheid van Zijn beloften. Daar krijgen al Gods kinderen een troostvolle indruk van. ‘Te zijner tijd’, staat er dan. Dat wordt niet bedoeld als een willekeurige tijd. Er wordt met deze uitdrukking aangegeven dat de Heere zekerheid schenkt op Zijn tijd. En dat is de goede en meest geschikte tijd. Bekommerde harten worden door de Heere getroost met Zijn liefdegaven. Wel op Zijn tijd en dat is vaak moeilijk. Zelfs onaanvaardbaar, zoals uit veel opmerkingen en menselijke wijsheden blijkt. De mens moet veel en bij de vragen over heilszekerheid wordt zelfs zekerheid geëist doordat men moet geloven en alles moet aannemen. Zonder ooit geleerd te hebben dat de mens in zichzelf onmachtig en onwillig is. Juist als het gaat om zaken van eeuwigheidswaarde, zijn we afhankelijk van de Heere. Ook bij de zekerheid van de uitverkiezing.

De lessen in het geestelijk leven zijn vele en een van die lessen is, dat we Gods tijd moeten leren verwachten. De mens wil zo graag afdwingen en daarbij toch weer de Heere iets aanbieden en dus ook iets waardig zijn. Waardig om te weten uitverkoren te zijn. Lang reeds geworsteld om zeker te zijn van de zaligheid, maar ik heb het nog niet. Lang ook reeds naar die zekerheid uitgezien. Reeds veel gebeden ook en in Gods Woord gelezen. Er staat hier echter, dat de Heere op Zijn tijd alle uitverkorenen verzekert van Zijn hartelijke liefde en trouw. En daarbij hoeft de mens aan geen enkele voorwaarde voldoen. Hoe kan de natuurlijke mens zich hieraan stoten. Omdat we wijzer zijn dan de Heere en dus van daaruit ook de Heere het tijdstip van het smaken van Zijn welbehagen willen voorschrijven. De genade leert de Heere echter vrij te laten. Want de genade leert ook, dat er totaal geen recht of waardigheid is om in de verkiezende liefde van de Heere te mogen delen. Dan wordt het een uitzien naar de Heere om ook hierin door Hem geholpen te worden ter bekwamer tijd. Zoals de dichter dat mocht belijden: ‘Het stil gemoed houdt dan de ogen opwaarts om op God te letten’, Die ook getrouw is en zeker de Zijnen in de ruimte zal stellen. Tot Zijn eer alleen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen