Afscheid van de jongste oud-predikant

Onvoorstelbaar pijnlijk en zwaar valt de gang voor een jonge predikant die zo kort na zijn bevestiging en intrede noodgedwongen afscheid moet nemen van zijn gemeente. Niet minder pijnlijk en zwaar valt het een kerkenraad en gemeente om zijn predikant na zulk een korte ambtsbediening te moeten teruggeven. Op de 23ste augustus in 2006 deed ds. D. Burggraaf op amper 26-jarige leeftijd intrede in zijn eerste gemeente Maartensdijk. Wie had gedacht dat hij minder dan drie jaar later afscheid zou moeten nemen wegens vervroegd emeritaat? Op de 11de januari 2008 overkwam hem in de weg van Gods aanbiddelijke voorzienigheid een ongeval, waarbij de Heere hem wonderwel spaarde. De betreffende gebeurtenis werd de gedwongen aanleiding de emeritaatrechten aan te vragen, aangezien er tot hiertoe helaas geen algeheel herstel is opgetreden. Vanaf deze plaats leven we in hartelijke verbondenheid met onze 28-jarige collega mee. De Heere Die Zich nimmer vergist in hetgeen Hij doet geve hem in de diepste zin des woords stil te berusten in Zijn beleid. De belijdenis te beleven dat God Zijn knechten inschakelt en uitschakelt naar Zijn welbehagen en op de beste tijd en wijze is van onze kant onmogelijk. Predikantsvlees is ook vlees. Alle vlees komt ertegen op, maar Gods Geest werkt een hartelijke vereniging met al wat God doet. De jongste oud-predikant van onze kerk neemt in het meinummer van de lokale kerkbode schriftelijk afscheid van zijn gemeente. Op 15 april was hij aanwezig in de afscheidsdienst waarin ds. R.P. van Rooijen voorging en hijzelf slechts voor een kort ogenblik de kansel kon beklimmen. Het geschreven afscheidswoord van Ds. Burggraaf is gecentreerd rond de uitdrukking: de dominee gaat voorbij. We citeren uit zijn pennenvrucht.

De dominee gaat voorbij
‘Een oud gezegde luidt: de dominee gaat voorbij. Ik heb daar meerdere malen sterk aan moeten denken, ook nu bij dit schrijven. Daar liggen namelijk lessen in. Mocht het zijn voor u en ons. Een predikant kan lang of kort aan een gemeente verbonden zijn, maar één ding is zeker: hij is slechts voorbijganger. Hoeveel predikanten zijn er in de loop der eeuwen al aan hervormd Maartensdijk verbonden geweest? En u en wij moeten nu inleven dat het opnieuw met een predikant voorbijgegaan is. (…)

Hierboven schreef ik al over de vele predikanten die er aan de gemeente verbonden zijn geweest. Van al die mensen die in de loop der eeuwen de gemeente gediend hebben, zijn er inclusief ondergetekende nog vier in het land der levenden. De overigen zijn, niet oneerbiedig bedoeld, voorbijgegaan. Onwillekeurig denken we dan ook met bewogenheid terug aan de elfde januari van dit jaar toen onze oudste ambtsbroeder ds. A.J. Wijnmaalen overleden is. Voor hem en al zijn voorgangers in ons dorp geldt dat het ambtelijke leven voorbijgegaan is. Zij konden en wij kunnen wel de tijd door als dominee, maar in het stervensuur moet het ambt worden losgelaten. Goed doet dan geen nut, maar dan komt het aan op de gerechtigheid die redt van de dood. Zalig dan de doden die in den Heere sterven.

Ik wil daar toch nog even op doorgaan. Op de avond van de 15de april zijn we kort op de begraafplaats geweest en hebben daar gestaan aan het graf van ds. Wijnmaalen. Aangrijpend was het om daar de 11de januari te lezen als datum van sterven. Een jaar eerder had onze naam afgelezen kunnen worden … Op zulke momenten mag de hand wel op de mond gaan, gemeente, ook al bevinden we ons thans in een zeer moeilijke, onvoorziene en onbegrepen weg. We hebben ook in het medeleven ervaren dat velen, jongeren en ouderen, dit ook als een zware weg ervaren. Laten we echter ondanks alles er niet aan voorbijgaan dat het nog wel een voorrecht was om afscheid van elkaar te kúnnen en te mogen nemen en dat daar ondanks alle klachten ook lichamelijk en verstandelijk de mogelijkheid voor was.

De dominee gaat voorbij. Er zit nog een andere kant aan wanneer we hierover doordenken. Immers, ‘God zendt goedertierenlijk verkondigers van Zijn Woord tot wie Hij wil en wanneer Hij wil’ (DL H1-art.3). En: voor hoelang Hij in Zijn voorzienigheid en raad bepaald heeft. Gelukkig hangt het dan niet van een of één dominee af, maar één ding is zeker: ze gaan allen voorbij. In ons aller leven gaan de dominees voorbij. En dan? Ontzettende werkelijkheid. Dan vallen alle dominees weg en worden we opgeroepen voor de Rechterstoel van hemel en aarde. Hier beneden hadden de predikanten een taak (en als het goed is ook: roeping) om u en jou te wijzen op het ne Nodige. Maar dan is de genadetijd voorbij en worden we nooit meer gewaarschuwd voor de zonde of aangespoord om het Leven buiten onszelf te zoeken in die gezegende Persoon des Middelaars. Hoevelen zullen er niet zijn, ook uit ons midden, die onbekeerd gestorven zijnde met een eeuwige schrik bepaald zijn dat het een waar Woord was wat God door voorbijgangers heeft laten uitdragen. Maar dan, hoe ontzettend ongelukkig en rampzalig, dan is het te laat ...

Gelukkig gaat de dominee voorbij
De dominee gaat voorbij. Hoe ongelukkig degenen die op mensen – ook ambtsdragers zijn en blijven mensen – bouwen en vertrouwen. Je kunt met een dominee hoogstens de tijd of een tijdje door. Het doet geen nut wanneer de wortel der Zaak ons vreemd blijft.

Gelukkig, de dominee gaat voorbij! Een blijde mare voor degenen die naar de volmaaktheid verlangen omdat de Heere het waard is om volmaakt geliefd, geloofd en gediend te worden. O, ze erkennen de Allerhoogste voor de gave van getrouwe herders en leraars en voelen als het goed is verbondenheid met hen, maar ze komen er ook achter dat het mensen zijn en blijven. En met mensen, ook predikanten, val je om. Dat volk zou er niet aan moeten denken om altijd in deze bedeling te moeten blijven. Hun eigen lek en gebrek komen ze ook bij Gods knechten tegen en soms zuchten ze eronder en zuchten ze ermee voor God. De dominee gaat voorbij. Gelukkig voor dat volk. Hij is als God het geeft slechts een klein en veracht middel om Gods Raad en Welbehagen te volvoeren in de prediking van Zijn Woord en de ambtelijke arbeid. De Kerk (met een hoofdletter) kent een ander Hoofd dan een predikant. Het is het gezegende Hoofd waarvan de Kerk getuigt: Beminlijk Vorst, Uw schoonheid hoog te loven gaat al het schoon der mensen ver te boven. Wat een Zegen voor dat volk dat dominees voorbijgaan en dat straks de Bruidegom komt om Zijn Kerk eeuwig thuis te halen en nimmermeer te verlaten! Voor ons de vraag: horen wij daar nu waarlijk ook bij of beginnen wij dan buiten te staan?

(…) We gingen voorbij in een gemeente die buiten het paradijs ligt. En ook van ons als voorbijganger geldt dat we uit de aarde aards zijn. Maar als ik nu afscheid neem en in dit geschrevene het woord voorbijgaan en voorbijganger centraal staan, dan gaan mijn gedachten naar een andere Voorbijganger. En de zielsbevindelijke praktijk van Zijn Woord wens ik u en jou, ja de ganse gemeente zo van harte toe: Als Ik bij u voorbijging, zo zag Ik u vertreden zijnde in uw bloed en Ik zeide tot u in uw bloed: Leef, ja Ik zeide tot u in uw bloed: Leef (Ez.16:6). Dat wonder kan geen dominee, groot of klein, bewerken. De almachtige Heere van hemel en aarde kan dat wel. Hij zal het ook doen naar Zijn Raad en Welbehagen totdat de laatste is toegebracht. Van harte die Gezegende Voorbijganger – met eerbied! – en Zijn levendmakende en onderhoudende Middelaarsbediening toegewenst. Zegene de Heere daartoe de arbeid van voorbijgegane, voorbijgaande en nog komende voorbijgangers. Opdat Zijn eer zal klimmen uit het stof en de ambtelijke arbeid niet eenmaal tegen ons zal getuigen, maar een vrucht zal mogen kennen uit Hem. Dan zullen ook de betraande zaaiers wel verblijd zijn en juichen’.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen