De Geest der genade en der gebeden

Doch over het huis Davids en over de inwoners van Jeruzalem zal Ik uitstorten den Geest der genade en der gebeden; en zij zullen Mij aanschouwen, Dien zij doorstoken hebben, en zij zullen over Hem rouwklagen als met de rouwklage over een enigen zoon; en zij zullen over Hem bitterlijk kermen, gelijk men bitterlijk kermt over een eerstgeborene.
Zacharia 12:10

De woorden uit Zacharia verplaatsen ons naar de periode na de grote ballingschap die begon in 587 v.Chr., toen massa’s joden werden weggevoerd naar Babel. Veel joden zijn inmiddels teruggekeerd naar hun vaderland, maar dat was slechts een schijnbare verbetering. De omstandigheden zijn moedbenemend: economisch, politiek en religieus gezien zit het tegen. Met een van de groepen teruggekeerde ballingen is Zacharia meegekomen. Hij heeft met eigen ogen die moedeloosmakende omstandigheden gezien en geproefd waarin hij en zijn volk verkeerden. Maar in plaats dat hij meedeed met klagen, kon hij niet anders dan een boodschap van troost doorgeven. De heilrijke toekomst is nabij.

‘Te dien dage’: die uitdrukking horen we telkens terugkomen in de laatste hoofdstukken van dit bijbelboek. ‘Te dien dage’, iedereen in de straten van Jeruzalem wist het: dat is de dag van Christus, de dag van het Messiaanse heilsrijk. Deze woorden zullen haar definitieve vervulling vinden op de oordeelsdag. Maar zoals met zoveel beloften vanuit het Oude Testament, is ook deze belofte gelaagd. Gods beloften zijn als een waterfontein. Wanneer die eenmaal begint te vloeien, blijft deze onophoudelijk stromen. Omdat Christus gisteren en heden Dezelfde is en Zijn Geest Dezelfde is, zijn er alle tijden de werkingen van de Geest der genade en der gebeden, zoals die beschreven worden.

De Geest der genade: omdat Christus de levendmakende Geest verworven heeft en Hem uit genade uitdeelt. Geest der genade: omdat deze Geest ‘genade’ leert spellen, zodat het wordt: genade voor en genade na. De Geest opent immers genadig en uit genade de ogen voor Christus en is op Zijn lippen geen genade uitgestort? En dat is nu het heerlijkste werk van die Geest. Daar mag je om bidden! Gebed om die Geest is al vrucht van de Geest. Want de Geest Die wordt en is uitgestort, is ook de Geest der gebeden. We denken aan het heilsfeit van Pinksteren: de uitstorting van de Geest. Toen werd vervuld wat Zacharia profeteerde. Wat een heerlijk woord, zegt u. Ja, maar dan het vervolg. ‘En zij zullen Mij aanschouwen, Die zij doorstoken hebben, en zij zullen over Hem rouwklagen als met de rouwklage over een enige zoon; en zij zullen over Hem bitterlijk kermen, gelijk men bitterlijk kermt over een eerstgeborene.’ Is dat ook Pinksteren?

We horen iemand preken. Voor de hoorders schildert hij de Gekruisigde voor ogen, en wandelt hij met hen de geschiedenis van Zijn kruis en opstanding langs. Totdat hij op het hoogtepunt van zijn preek uitroept: ‘Zo wete dan zekerlijk het ganse huis Israëls, dat God Hem tot een Heere en Christus gemaakt heeft, namelijk deze Jezus Die gij gekruist hebt.’ En als zij dit hoorden, werden zij verslagen (doorpriemd) in het hart en riepen uit: ‘Wat zullen wij doen, mannenbroeders?’ De echo van de woorden van Zacharia: ‘Ze zullen Mij aanschouwen, Die zij doorstoken hebben.’ De Geest gebruikt de prediking van de eenvoudige visser Petrus om zijn woorden als dolksteken te gebruiken. En de mensen op het tempelplein? Ze gaan inzien wat ze gedaan hebben. Zíj vulden Zijn beker, zíj vlochten Zijn kroon, zíj kruisten Hem.

Dat is Pinksteren. Wanneer de Geest wordt uitgestort, persoonlijk, in een gemeente, in een kerk, in een land, dan gebeurt er wat: ‘Zij zullen Mij aanschouwen, Die ze doorstoken hebben.’ De Geest ontdekt ons aan de zonde. Zonde is niet goedkoop: zondigen is niets minder dan doorsteken van Gods Zoon. Satan maakt er listig gebruik van om in mijn leven de zonden te verkleinen. Maar de Geest laat de zonden in haar ware verhoudingen zien. Ik blink uit in het verdoezelen van de ware aard van de zonde, maar de Geest neemt die bedekking weg. Zacharia verwoordt het nog scherper: ‘Er zal een rouwklacht ontstaan.’ Een smart die te vergelijken is met de rouw die een moeder of vader beleeft als zij hun eerstgeboren en enige zoon moeten missen. Zo intens! En dat niet eenmaal, maar steeds weer en steeds meer. Dat laat ook het woordje ‘rouwklacht’ zien. Iemand die zijn enige zoon moet missen, diens leven wordt nooit meer hetzelfde. Je leven is ‘gelittekend’. Zo leer ik ‘mijn leven lang mijn zondige aard hoe langer hoe meer kennen’. Dát doet nu de Geest der genade en der gebeden. Ja, dat dóet Hij. Onder de bediening van het Woord.

De volkomen vervulling van dit Woord staat nog uit. Er komt een dag dat de hele mensheid Hem zal zien (Openb. 1:7). En dan?! Als ik Hem dan voor het eerst zie, is het te laat. De dag van de zaligheid heb ik dan veracht. En dat terwijl de Geest der genade en der gebeden was uitgestort. Hoe zal het met mij op die dag zijn? Toch is dat de verkeerde vraag. Zie, wat Hij heden belooft in Zacharia 12:10! Nog zijn al zijn beloften in Christus, ja en amen. Verander Zijn beloftewoord in een smeekgebed (W. Gurnall): ‘Zo doe Hij ook aan mij!’ Gezegend Pinksterfeest!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen