Stil tot God …

Immers is mijn ziel stil tot God.
Psalm 62:2a

Wat kan het verademend zijn om op de rustdag in Gods huis te zingen: ‘Mijn ziel is immers stil tot God; Van Hem wacht ik een heilrijk lot. Hij immers zal mijn rotssteen wezen …’ Zo verwoordt David zijn zielsgestalte: Immers is mijn ziel stil tot God. Woordelijk staat er: alleen tot God is mijn ziel stil. Rust in God. Dat is een paradijsgestalte. Zo heeft God de mens geschapen. Stil tot God. ‘Zoals een pas gespeend kind, zich stil bij zijne moeder vindt.’ Dat is leven. Dat is het eeuwige leven. ‘De lofzang klimt uit Sions zalen tot U met stil ontzag.’ Echter, David leeft buiten het paradijs. Toch is in rusteloze omstandigheden zijn ziel stil tot God. Wat zijn er veel oorzaken die de rust uit onze ziel wegnemen. Augustinus heeft gelijk gehad toen hij zei: ‘Gij hebt ons geschapen tot U en ons hart is onrustig, totdat het rust vindt in U.’ Waar God uit het hart is, overheerst de onrust. Waar het doel van het leven gemist wordt, vindt onze ziel geen rust. Alles en iedereen lijkt op de onstuimige zee van deze wereld voort te jagen. Ons hart wordt opgezweept door dit leven. Velen worden door dit leven beheerst. We worden zo rusteloos gehouden. En zou de wagenmenner, de duivel, er niet achter zitten? Fort! Fort! Fort! Stress als gevolg van tijdsdruk. Beheerst door Social media. Het slaaf zijn van eigen wil beweegt ons voort. Waar worden wij al niet mee beziggehouden? Wie herkent het niet: ‘Ik heb het druk. Ik heb nu even geen tijd’?
Maar wat een ernst: En wij vliegen daarheen. Naar de eeuwige stilte. Naar de grote ontzaglijke Godsontmoeting. Waar zal een rusteloze ziel rust vinden? Waar wordt de rust in deze wereld gevonden? Alleen in God. Waar komt de ziel tot zijn bestemming? Alleen in God. Is Davids gestalte onze gestalte: Immers is mijn ziel stil tot God? Dat is genade. De zegen van deze stilte is dat je gaat horen. In die stilte mag je de stem van God wel eens heel persoonlijk opmerken. Wie niet stil is, kan niet luisteren. Sören Kierkegaard heeft eens gezegd: ‘Ik ontdekte dat ik minder en minder te zeggen had, tot ik uiteindelijk stil werd en begon te luisteren. En in die stilte hoorde ik de stem van God.’

De psalm overziende heeft David onder zijn vijanden te lijden. Zij smeden gewelddadige plannen en spreken leugens uit. De dichter van de psalm spreekt van moeite en strijd. Van grote tegenstand. Toch is hij niet ongerust. Hij kent het geheim van innerlijke rust, een stille overgave aan God. Over de precieze omstandigheden waaronder de psalm geschreven is, valt weinig te zeggen. Dat laat openingen toe voor onze omstandigheden. Wat een zegen als in moeilijke en moedbenemende omstandigheden onze ziel in stille overgave aan God mag leven. ‘En stil berust in Zijn beleid van nu tot in all’ eeuwigheid.’ Dat in de zorgvuldigheden van het leven je tot jezelf zegt: Immers is mijn ziel stil tot God. Dat is de enige remedie om het vol te houden. Dat is het enige middel om echt te leven. Te leven voor God. Toch lezen we in Psalm 39 dat er ook een andere stilte kan zijn: waar David spreekt dat hij verstomd is en zijn ziel het stilzwijgen oplegt. Dan is de bede: ‘Maak ons in tegenspoeden stil.’ De kanttekenaren schrijven: ‘Het ga hoe het gaat, ik zal niet laten in gebeden, geduld en vertrouwen Gods heil en hulp te verwachten.’

De zielsgestalten zijn in dit leven niet altijd hetzelfde. Het leven kan een worsteling zijn om stille overgave in de ziel te krijgen. Zo lezen we dat ook in Psalm 42: ‘Wat buigt gij u neder, o mijn ziel! en wat zijt gij onrustig in mij?’ Je wilt tot de stilte komen, maar je komt er niet. Ademt de stilte niet de rust van de Heilige Geest in het hart? Wie kan het bevatten? Stil tot God. God, de grote Schepper van de hemel en de aarde. Is daar geen Middelaar voor nodig? Tot rusteloze harten komt de uitnodiging: ‘Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.’ De Rustaanbrenger, Christus, is in staat en is van wil door Zijn Geest zielsrust te brengen. Daar worden zonden verzoend. Daar wordt genade verleend. Daar druppelt het bloed, de vrede, de ziel binnen. ‘Wij dan, gerechtvaardigd zijnde uit het geloof, hebben vrede bij God, door onze Heere Jezus Christus.’ Het hart komt tot stilte. Tot stille verwondering. Uw verzoenend sterven blijft het rustpunt van mijn hart.

Wie kan dat geheim bevatten? Dat is nu genade. Die genade is steeds weer nodig. Misschien moeten we meer zingen: ‘Mijn ziel is immers stil tot God; Van Hem wacht ik een heilrijk lot. Hij immers zal mijn rotssteen wezen …’ In verborgen omgang met God komt de ziel steeds weer tot stilstand. Wat een zegen te midden van alles wat ons opjaagt en onrustig maakt. Rust, mijn ziel, uw God is Koning. Geef het maar over. Breng de ziel tot overgave. De Heilige Geest leert het. Christus bemiddelt het. In God ligt het. Kom, zoek het voor het eerst en opnieuw. Zodat gezongen kan worden: Immers is mijn ziel stil tot God.

Die stilte in God heeft iets van de eeuwigheid weg. Daar gaat het heen voor Gods Kerk. Is dat geen uitzien? Je moet er even stil voor worden om dit te bevatten. Ja, zo is het: ‘Gij hebt ons geschapen tot U en ons hart is onrustig, totdat het rust vindt in U.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen