Het oude Pascha in Christus vervuld

En Hij zeide tot hen: Ik heb grotelijks begeerd, dit pascha met u te eten, eer dat Ik lijde.
Lukas 22:15

Het is feest in Jeruzalem: het feest van het Pascha, waarop iedere Israëliet Gods daden van verlossing en bevrijding uit het diensthuis van Egypte herdacht. De Heere verloste Zijn volk, in een weg van recht, op grond van het bloed van het lam. Het is het feest van de voorbijgang, omdat de verderfengel overal waar het bloed van het lam aan de deurposten gestreken was, voorbijging.

De Heere Jezus is ook op het feest. Lange tijd verbleef Hij op de plaats waar Johannes eerst doopte aan de Jordaan (Joh. 10:40), om Zich daar in de stilte voor te bereiden op het grote lijden dat Hem wachtte. Maar nu is Hij opnieuw naar Jeruzalem gegaan om daar te gaan volbrengen waartoe Zijn Vader Hem gezonden heeft. Om Zijn leven te gaan geven voor zondaren. Om te gaan vervullen wat in het oude Pascha wordt uitgebeeld. Eeuwen van verwachting hebben uitgezien naar dit historische ogenblik. Echter, de mensheid is blind voor deze laatste gang van de Heiland en voor het werk dat Hij gaat verrichten. Dat geldt nu, maar ook toen. Enthousiast heeft het volk Hem, gezeten op een ezel, binnengehaald. Ook zo werd de profetie vervuld. En ze hadden het geroepen: Hosanna! Gezegend is Hij, Die komt in de Naam des Heeren, Hij Die is de Koning van Israël! Wie de Heere Jezus werkelijk is, ziet het volk niet. En het is geen vraag, dat zelfs Zijn discipelen de weg die hun Heere moest gaan, niet begrepen. En daarom zoekt de Heere naar een gelegenheid om Zijn leerlingen nader te onderwijzen over de dingen die komen gaan. Zijn Kerk mag niet in het duister verkeren over wat de Zaligmaker voor hen gaat verwerven aan het kruis op Golgotha. Nog een laatste keer wil Christus met Zijn getrouwen samen zijn om het Pascha te vieren. En om daarbij niet gestoord te worden door het vele volk in de stad, dat Hem naloopt, en om te voorkomen dat Hij gearresteerd zou worden, laat Christus het Pascha op een geheime locatie door Zijn discipelen Petrus en Johannes bereiden. Een grote toegeruste opperzaal vormt het decor waar alle dingen in gereedheid zijn gebracht.

En als dan de ure gekomen is, dat men naar Joods gebruik het geslachte paaslam moet gaan eten, en het avond is geworden, de avond van de 14de Nisan, dan zit Christus vervolgens aan en de twaalf apostelen met Hem. Daar valt de nadruk op. Hij zat aan! Christus is het middelpunt, en hoor, de Meester gaat spreken. Het is een spreken dat uitdrukking geeft aan een diep verlangen: Ik heb grotelijks begeerd dit pascha met u te eten, eer dat Ik lijde.

Het is moeilijk onder woorden te brengen, maar er zit in dit begeren van Christus een geweldige intensiteit. In de Griekse grondtekst is het een emotioneel en hartstochtelijk diepgeladen woord. De Heere heeft met een vurig verlangen naar dit moment uitgezien. Waarom? Zo’n mooi moment is het toch niet? Over dit samenzijn legt zich toch reeds de schaduw van de dingen die straks binnen één etmaal gebeurd zullen zijn? De schaduw van het kruis? Dat is waar. En dat is er ook de oorzaak van dat dit begeren van Christus vaak is uitgelegd als voortkomend uit een stuk weemoed of tragiek. Geliefde discipelen, het is onze laatste keer samen. Toch is dat niet de eerste betekenis. Jezus is hier heel bewust bezig om Zijn discipelen voor te bereiden. Doordat de Heere Jezus hier spreekt over dit Pascha, bereidt Hij eigenlijk de vergelijking met een ander Pascha voor! De twee woorden in de tekst dit Pascha en Ik lijde gaan in dit uur op een schitterende wijze samenvallen. Het is op dit Pascha dat de discipelen, ja, de hele mensheid, staan aan de vooravond van een nieuwe bedeling. Waarnaar al zo lang is uitgezien, dat gaat nu gebeuren. Christus is het Pascha.

Het is dan ook niet de tragiek die bij de Heere Jezus overheerst, maar de vreugde over dit historische moment: in Zijn lijden en sterven zal het oude Pascha tot zijn vervulling komen. Christus zal er daarom ook niet meer van eten. Staande op de drempel van oude en nieuwe bedeling, neemt Christus voor het oog van Zijn discipelen het brood en zegt: dat is Mijn lichaam, hetwelk voor u gegeven wordt; doet dat tot Mijn gedachtenis. Evenzo neemt Christus de oude beker van het oude Pascha en vult die met een nieuwe betekenis: Deze drinkbeker is het Nieuwe Testament in Mijn bloed, hetwelk voor u vergoten wordt. Het paaslam zal niet meer nodig zijn. Eeuwenlang werd een lammetje geslacht; dat zal nu stoppen. Christus is het Lam van God. Zijn offer is een eeuwig en volkomen offer. Het historische moment is bijna daar, dat die oude pesachmaaltijd wordt veranderd, wordt getransformeerd tot de gloriemaaltijd van Gods Koninkrijk.

Deze dingen vervullen het hart van Christus met een grote vreugde! En die vreugde geldt nu Zijn discipelen, Zijn Kerk. Want er staat met u. Ze is voor Zijn discipelen bestemd. Zijn lichaam zal voor hen worden gebroken, Zijn bloed zal voor hen worden vergoten. O, discipelen, geloof het toch! En schuil erin en leef erdoor. Want het is feest! Feest van de voorbijgang. De HEERE gedenkt, in Christus, onze zonden niet. Want ook ons Pascha is voor ons geslacht, namelijk Christus! Zo laat ons dan feest houden …

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen