Waardering moeders

Wat raar eigenlijk om één dag in het jaar (nog wel een zondag) Moederdag te noemen. Immers, het zou elke dag Moederdag moeten zijn. Toch geven velen haar die dag een extra blijk van waardering. Dat verdient de rechtgeaarde moeder. Moeders moeten en mogen gewaardeerd worden. Datzelfde geldt voor vaders. Het vijfde gebod van de Wet des Heeren heeft het zelfs over eren. Dat gaat eigenlijk veel dieper. Toch krijgen we de indruk dat het met de waardering van de moeders breder in onze samenleving maar matig is gesteld. Moeders moeten zo heel veel. Het gezin ‘runnen’, mantelzorgtaken in de familie of omgeving, andere vrijwilligerstaken, en eigenlijk ook een betaalde baan om zo te bouwen aan een eigen carrière. Dat kan natuurlijk niet allemaal tegelijk. Je kunt wel denken van wel, maar als je niet uitkijkt is de moeder gauw een schuldgevoel aangepraat. Vanuit deze uitkijkpost wil ik tegen dat laatste waarschuwen.

Je moeder speelt een grote rol in je leven. Voor velen van ons zal gelden dat we door haar ons eerste gebed en ons eerste psalmversje geleerd hebben. Moeders ploeteren wat af om alles op tijd gereed te krijgen, voor de maaltijden, voor kleding, voor kerk, school en werk. Nooit echt klaar, 365 dagen in het jaar. Dat gaat altijd maar door, eigenlijk zonder echte onderbreking. Het moet uit de lengte of uit de breedte komen. Het is te begrijpen dat werkende gehuwde moeders het vaak hebben over, en gebukt gaan onder hun tekortschieten in elementaire taken in het gezin en de familie. Ik sluit niet uit dat wat moeders op dit punt wat te veel hebben, de vaders door de bank genomen te weinig hebben. De ouders hebben hun kinderen samen van de Heere gekregen, ze hebben er samen mee bij het doopvont gestaan, ze zijn samen verantwoordelijk voor de opvoeding en het opgroeien van hun kinderen. Deze verantwoordelijkheid is onvervreemdbaar, is ook in de kern niet aan derden over te dragen. Daar moet vanzelfsprekend uiterst zorgvuldig mee worden omgegaan. Het gezin is de hoeksteen van de samenleving. Je kinderen opvoeden doe je maar één keer. Dat naar vermogen te doen is met een eed voor Gods aangezicht beloofd. Dat komt ook de samenleving ten goede, die dat te waarderen heeft.

Het is daarom een goed thema van de aanstaande Toogdag van onze Hersteld Hervormde Mannenbond: ‘Verantwoord vaderschap’. Het informatieblad van mei jl. voor leden van onze gemeenten maakt er melding van. Onwillekeurig denk je dan aan de variant ‘Verantwoord moederschap’. Wat dat is, moeten we maar niet aan de minister uit ons huidige kabinet vragen die emancipatie in haar portefeuille heeft. Mevrouw Bussemaker, want over haar gaat het, gaf aan de vooravond van Moederdag haar visie op de plaats van de vrouw in onze samenleving. In plaats van zorg over hoe haar gezin te ‘runnen’, zouden vrouwen eens wat meer zorg moeten hebben hoe ze hun opleiding dienstbaar maken aan onze samenleving en hoe ze economisch onafhankelijker kunnen worden van hun man als hun traditionele kostwinner. Een toch wel boude en laakbare stelling in een tijd welke bol staat van de schreeuw om opvoedingsondersteuning, gezinsbegeleiding en dergelijke. Moeten we niet veel onbevangener kiezen voor en ruimte laten aan het gezin? Ja toch! Er staat nogal wat op het spel.

Vanzelfsprekend laten we de verdeling van taken en verantwoordelijkheden in en rond het gezin aan beide ouders, die daar met respect voor elkaar afspraken over moeten en kunnen maken. Afspraken die zich verdragen met hun dure roeping van Godswege voor hun kroost. Het gezin als veilige plaats, als geestelijke kwekerij. Waar liefde woont, gebiedt de Heere Zijn zegen, daar woont Hij Zelf, daar wordt Zijn heil verkregen en het leven tot in eeuwigheid. Dus: Kinderen thuis, (een van de) ouders thuis. Een open en eerlijke relatie.Staat de werkelijkheid ver af van dit ideaal? Dat zal waar (kunnen) zijn. Tot verdriet, tot schaamte. We weten er alles van. Het gaat geen familie of kerkelijke gemeente voorbij. Maar de eis ligt er, met een belofte! Waar wordt rijker over de rechte rol van moeders en vaders gesproken dan in het Woord van God? Ik denk aan de moeders die hun zuigelingen niet kunnen vergeten, als beeld van de onwankelbare trouw van God tot Zijn volk. Ik denk aan enkele Psalmen (25 en 103), die spreken over zich over kinderen ontfermende ogen van vaders vol mededogen, als toonbeelden van Wie God wil zijn voor hen die Hem vrezen. Wie wijsheid ontbreekt, dat hij deze van God begeert …

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen