De Brief van de apostel Paulus aan Titus

Titus

De komende tijd D.V. willen wij de brief van de apostel Paulus aan Titus lezen. Door middel van deze pastorale brief wil Paulus zijn geestelijke zoon bemoedigen in zijn arbeid. Wie was Titus? Hij was geboren uit Griekse (heidense) ouders (Gal. 2:3). Paulus vond het daarom niet nodig om hem te laten besnijden. Dat was wel het geval met Timotheüs die een Joodse moeder had. Wanneer Titus tot geloof en bekering is gekomen, weten wij niet. In ieder geval moet dat al aan het begin zijn geweest van Paulus’ loopbaan als apostel, want Titus is erbij samen met Barnabas, als in Jeruzalem verantwoording wordt afgelegd van de positie van de niet-Joodse bekeerlingen op Kreta. In Titus heeft men het bewijs dat de besnijdenis niet nodig is wanneer men Christus is ingelijfd door het geloof. Toen er later moeilijkheden ontstonden in de gemeente van Korinthe, koos Paulus Titus als de man die door Gods genade in staat zou zijn daar als bemiddelaar op te treden (2 Kor. 7). Dat was nadat Paulus een brief aan die gemeente had gezonden waarin hij de gemeente bestrafte om de vele zonden die daar waren. Na zijn bezoek aan Korinthe kon Titus Paulus vertellen dat die brief ten goede was want daardoor was de droefheid naar God gewerkt, die een onberouwelijke bekering werkt tot zaligheid. Ook was Titus degene die de inzameling van gaven in Griekenland geregeld had voor de arme moedergemeente in Jeruzalem. Uit alles merken we dat Titus een man van gezag was omdat hijzelf vervuld was met de liefde tot Christus en het welzijn van de gemeenten zocht. Het is daarom te begrijpen dat Paulus het besluit neemt, tijdens een van zijn zendingsreizen, Titus achter te laten op het eiland Kreta om daar orde op zaken te stellen. De geschiedenis vertelt dat Titus ongehuwd was en op 94-jarige leeftijd stierf.

Kreta

Het eiland Kreta ligt ten zuiden van Griekenland in de Middellandse Zee. De Filistijnen kwamen oorspronkelijk van dit eiland. Tijdens een volksverhuizing welke plaatsvond omtrent 1200 v.Chr. veroverden de Filistijnen het gebied grenzend aan het beloofde land Kanaän. Wij lezen in Handelingen 2 dat er op de Pinksterdag in Jeruzalem ook Kretenzen aanwezig waren, Jodengenoten die op Kreta woonden. Dat wijst erop dat er Joden in de verstrooiing woonden op Kreta. Zij worden door de Pinkstergeest vervuld waardoor zij de Heere Jezus Christus als hun Zaligmaker leerden omhelzen door het geloof. Zo moet de christelijke gemeente zijn gevestigd op het eiland. Maar de gang van zaken moest in de jonge gemeenten worden geregeld. Daarvoor wordt Titus achtergelaten op Kreta door Paulus. De bevolking was ruw en onbeschaafd. De Kretenzen waren zulke doorgewinterde leugenaars (1:12), dat de Grieken zelf een nieuw werkwoord hadden bedacht voor liegen: ‘kretizeren’. Maar toch het wonder dat sommigen van zulke leugenaars door de verkondiging van het Woord van de waarheid tot geloof en bekering waren gekomen.

Titus 1:1-4

Vs. 1. Zoals gebruikelijk in een brief noemt de afzender zich. ‘Paulus, een dienstknecht Gods en een apostel van Jezus Christus, naar het geloof der uitverkorenen Gods en de kennis der waarheid, die naar de godzaligheid is.’ Daarmee wil Paulus laten weten dat zijn brief niet zomaar een schrijven is op eigen gezag. Nee, hij schrijft op gezag van zijn Zender, de Heere Jezus Christus. De brief is bestemd voor Titus maar ook voor de gemeente op Kreta en voor ons vandaag. Paulus weet hoe de Heere hem van eeuwigheid verkoren heeft, in de tijd op een wonderlijke wijze tot geloof een bekering gebracht en bovendien geroepen om een apostel te worden. En dat met het oog op de uitverkorenen, die, eveneens als Paulus, in de tijd worden geroepen uit de duisternis en gebracht tot Gods wonderbaar licht. En dat gebeurt door de prediking van het woord, door de leer die de uitverkorenen de eeuwen door tot het zaligmakend geloof gebracht heeft, tot kennis der waarheid.

Vs. 2. Deze prediking geeft de hoop van het eeuwige leven in het hart van Gods kinderen. Deze hoop is niet twijfelachtig zoals soms op rouwkaarten wordt vermeld ‘in de hope van het eeuwige leven’, omdat de nabestaanden niet goed weten waar hun dierbare overledene heen is. Nee, het gaat om de hoop die gegrond is in het Woord van die God Die niet liegen kan. Het is beloofd al voor de tijden der eeuwen, dat is vanaf het begin van de wereld voordat men eeuwen begon te tellen. (Kantt. Statenvertaling). Zijn belofte, namelijk het eeuwige leven te schenken, komt heerlijk openbaar in de zending van Zijn Zoon naar deze wereld. Grote blijdschap die verkondigd mag worden.

Vs. 3. Naar het bevel van Christus worden de woorden Gods toebetrouwd aan Paulus en allen die geroepen worden om het Evangelie te verkondigen. Paulus is zich bewust van zijn hoge roeping en mag vandaar uit zijn brief richten aan Titus, zijn oprechte zoon in het geloof, het geloof dat hen beiden samenbindt. Paulus is een geestelijke vader voor Titus.

Vs. 4. En dan de groet: Genade, barmhartigheid, vrede zij u. Genade is toch de bron van alle goed dat een mens onverdiend ontvangt en dat vanwege de innerlijke ontferming van God de Vader en de Heere Jezus Christus, onze Zaligmaker. Wie daaruit leeft, weet dan ook van de vrede met God en de naaste.

Lunteren, ds. A.J. Schalkoort

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen