'Het gebed in de consistorie'

Aan alle dingen komt op deze aarde een einde! Het eindeloze is voor de eeuwigheid weggelegd. Daarom kon David zeggen in Ps. 72: ‘De gebeden van David, de zoon van Isaï, hebben een einde’. (vs.20) We moeten hier beneden een keer van ophouden weten! Dat geldt kennelijk ook voor het gebedsleven! Niet direct voor het persoonlijke gebed, wel voor het ambtelijk gebed. De ouderling van dienst wordt geroepen om de predikant met de gemeente de Heere op te dragen. Maar hij moet ook in de consistorie een keer ‘amen’ kunnen en durven zeggen! De gemeente wacht! De dienst der verzoening moet beginnen. Na het ‘amen’ volgt het moment dat we als ambtsbroeders elkaar de hand geven. Meestal valt er dan een aansprekende stilte. De kerkenraad stelt zich op bij de deur en wacht totdat de organist de laatste tonen van de psalm heeft gespeeld. Ieder voelt op zijn eigen wijze het gewicht van de eredienst en kent ook zijn verantwoordelijkheid voor het verloop van de Woordbediening! Bij de kansel geeft de ouderling de predikant de hand en zegt daar iets bij. Sommigen zeggen: ‘De Heere zij met u’ en anderen zeggen: ‘De Heere zegene u.’

Tijdens een van de catechisatie-uren vroeg ik aan mijn catechisanten waarom de ouderling bij de preekstoel de predikant een hand gaf. De een zei om hem sterkte te wensen en een ander zei heel eerlijk dat hij het echt niet wist. Hij vertolkte op eenvoudige wijze het gevoelen van de hele groep. Niemand kende de diepe en zinvolle betekenis van het elkaar de hand geven aan de voet van de preekstoel. Toen ik hun vertelde dat ik als predikant ouderling was met een bijzondere opdracht namelijk om het Woord van de Heere te prediken, keken ze vreemd op. ‘Bent u een ouderling? U bent toch dominee?!’ ‘Ja', zei ik, 'dat is wel waar, maar toch ben ik ouderling. Ik heb als het erop aankomt niet meer rechten dan een ander in de kerkenraad. Ik sta niet boven de kerkenraad, maar ik ben een van hen! Het enige onderscheid is dat ik de preekstoel opga en Gods ambassadeur mag zijn! Dat is een grote verwaardiging! Een mens mag namens de Heere tot Zijn gemeente het Woord richten. Onder de prediking vallen immers de grote beslissingen aangaande onze eeuwige bestemming.’ Toen ik zo het een en ander toelichtte, zag ik aan de ogen dat ze enigszins verrast waren. Vooral toen ik nog even verder ging en zei dat als de ouderling mij een hand geeft hij daarmee zegt, dat de kerkenraad de verantwoordelijkheid voor de Woordbediening op mijn schouders legt. De kerkenraad vertrouwt erop dat ik het Woord zuiver zal bedienen. Zo besloot ik mijn verhaal. ‘Maar wat is dan de betekenis van het hand schudden na de dienst’, vroeg een jongen. ‘Als ik de zegen van de Heere op de gemeente gelegd heb en de kansel af kom, steekt de ouderling de hand uit en geeft met de handdruk aan dat de verantwoordelijkheid niet langer op mijn schouders alleen ligt, maar gedragen wordt door het hele college. Vandaar dat ik bij de deur sta van de consistorie en daar van alle ouderlingen en diakenen een hand ontvang.’ ‘O', zeiden ze bijna allemaal, 'dat hebben we nooit zo beseft. We hebben er eigenlijk ook nooit zo bij stilgestaan’, glimlachten sommigen. Een ontwapenende reactie van een stel pubers tijdens de catechisatielessen.

De oren werden gespitst, toen ik nog even doorging op het hand geven. Ik zei: ‘Jongens, jullie begrijpen best wel dat op de prediking van alles afkomt. Sommigen vallen de verkondigde boodschap bij, maar anderen hebben daar grote of minder grote moeite mee. Nu kan het gebeuren dat iemand een gesprek wil voeren over de prediking. Op zich is dat een goede zaak. Je voelt aan dat de boodschap het een en ander bij een bepaald persoon heeft losgemaakt. Toch is het niet correct als de persoon alleen met mij wil spreken. Kunnen jullie dat begrijpen? Waar heeft de persoon die een gesprek wenst geen zicht op?’ Ik vond het heel verrassend dat sommige catechisanten direct wezen op de handdruk aan het eind van de dienst. Spontaan zeiden ze: ‘Dominee, als we het goed begrijpen dan moet hij zich melden bij de kerkenraad.’ Ik kon niet anders dan het antwoord bevestigen. ‘Inderdaad is dat de weg! Veel mensen hebben dat helaas niet in de gaten. Zij kennen de betekenis van de handdruk na de dienst niet. Wie dat wel doorheeft, verlangt ernaar om met de kerkenraad van gedachten te wisselen.’

Na de Woordbediening stelt de kerkenraad zich weer op in de consistorie om te luisteren naar het dankgebed van de dienstdoende ouderling of naar het gebed van een diaken. In dat gebed wordt de Heere gesmeekt of Hij het verkondigde Woord wil zegenen in de gemeente die naar huis is gegaan. Zo wordt de prediking omlijst door biddende ambtsdragers. Wellicht is dit dankgebed nog belangrijker dan het gebed dat aan de dienst voorafging. Wat zijn er een ‘vogels’ bezig om het gestrooide zaad weg te pikken! Ik vermoed dat in heel wat pastorieën predikers na de dienst een ogenblik de stilte zoeken om de Heere te vragen of Hij het gepredikte Woord met Zijn zegen wil bekronen. Bovenal dat Hij al het zondige dat tijdens de dienst plaatsvond genadig wil vergeven.

Zo is in de achterliggende periode het een en ander over het ‘Gebed in de consistorie’ naar voren gehaald. We hopen dat het waardevolle van het gebed voor en na de dienst u allen duidelijk is geworden.

Nederhemert, ds. H. Zweistra

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen