Het verlies van een kind (1)

Nameloos verdriet

In een aantal artikelen willen we stilstaan bij een heel teer onderwerp, namelijk het verlies van een kind. Het verdriet dat daarbij ontstaat, is niet in woorden uit te drukken. Je mag voor het eerst, misschien wel na jaren wachten, of opnieuw moeder of vader worden. Samen leef je in de verwachting van het nieuwe leven. Je voelt als moeder het kindje steeds beter onder je hart. Alles wordt voor de geboorte klaargemaakt. Maar het gaat anders dan je verwacht had. Het kindje overlijdt tijdens de zwangerschap in de moederschoot of tijdens de geboorte in de handen van de vader. Maar ook in de eerste levensjaren kan het Godsgeschenk soms plotseling weggenomen worden. Iemand die een man verliest, noemen we weduwe en iemand die een vrouw verliest is een weduwnaar. Wanneer beide ouders niet meer leven, ben je wees. Maar voor ouders die een kind of soms meerdere kinderen hebben verloren, bestaat geen naam. Dat verdriet is nameloos groot. In dit eerste artikel gaan we in op het verlies van een kindje tijdens de zwangerschap in de moederschoot.

Eenzaam verdriet

Bij het verlies van een kind in de moederschoot spreekt men in de medische wereld van een miskraam of vroeggeboorte. Een miskraam is het verlies van een niet-levensvatbare vrucht vóór een zwangerschapsduur van zestien weken. Als de zwangerschap eindigt ná een zwangerschapsduur van zestien weken wordt gesproken van een vroeggeboorte. Gemiddeld eindigt één op de tien zwangerschappen in een miskraam en krijgt één op de vier vrouwen ooit tijdens haar leven een miskraam. Ouders die hun kindje verliezen door een miskraam of door een vroeggeboorte hebben vaak te maken met eenzaam verdriet. Vaak worden de eerste dagen en weken na een miskraam door vrouwen beleefd als in een waas. Wanneer daarna de pijn om het verlies gevoeld gaat worden, is het goed om tijd te nemen om te rouwen. Ouders hebben meestal al vanaf het begin gehouden van hun kindje. Er is liefde gegroeid voor het ongeboren leven en dat wordt dieper en sterker naarmate het kindje ouder en meer gevoeld wordt. Wanneer de baby sterft, is het verdriet groot en wordt het gemis sterk ervaren. Vaak worden de maanden van de zwangerschap verder geteld, alsof je nog steeds zwanger bent. De verwachte geboortedag of maand is een moeilijke tijd, juist als in die tijd anderen in de naaste omgeving een gezond kindje ontvangen. Vele vragen kunnen dan het hart vervullen. Vragen met betrekking tot Gods leiding en regering. Waarom doet de Heere het zo? Waarom mogen wij niet krijgen wat anderen bewust laten doden door abortus? Maar ook die belangrijke vraag: Is ons kindje behouden of niet? Er is in de omgeving te weinig aandacht voor ouders die een kind in de moederschoot verliezen. Dat is ook wel te begrijpen. Mensen om hen heen hebben de baby nooit gezien. Zij hebben het niet zien spelen en opgroeien. Na verloop van tijd wordt het kindje vergeten. Veel mensen weten niet hoe ze moeten reageren en blijven daarom weg of vermijden het onderwerp. Dat kan rouwende ouders eenzaam maken. Het verdriet om het sterven van het kindje kan heel lang duren. Maanden en soms zelfs jaren. Het is ook niet vreemd als iemand terugvalt in het verdriet. Het kindje zal nooit meer uit de gedachten en het hart van deze ouders zijn. Ook een kerkelijke gemeente dient oog te hebben voor deze ouders. Hen – zonder naam – in de voorbede gedenken, kan veel voor hen betekenen.

Troostrijke wetenschap

Er is er Eén Die ook van dit verdriet afweet. De Heere doorgrondt en kent ons. Hij weet van ons zitten en opstaan. Hij kent van verre onze gedachten. Eén is er Die ook het kindje gekend heeft. In Psalm 139 staat het zo mooi beschreven: ‘Als een borduursel gewrocht … Uw ogen hebben mijn ongevormde klomp gezien; en al deze dingen waren in Uw boek geschreven.’

Die wetenschap kan troost geven. Wat is het een genade als we ons verdriet in de handen van de Heere mogen leggen en troost vinden onder de schaduw van Zijn vleugelen. Wat is het belangrijk om als er nieuw leven verwacht wordt te bidden om het wonder van de nieuwe geboorte van het kindje. Want het kind wordt niet alleen in zonden geboren, maar ook ontvangen. De moeder van David is hierin een voorbeeld. In Psalm 22 zegt David: ‘Op U ben ik geworpen van de baarmoeder af; van den buik mijner moeder aan zijt Gij mijn God.’ Vanaf het begin van het nieuwe leven zijn (aanstaande) ouders verantwoordelijk voor hun kindje. Tijdens de zwangerschap wordt er van alles geboden en verboden. Laat er vooral maar veel gebed zijn: ‘Heere, schenk aan ons kindje al in de moederschoot wat nodig is.’ Bij Johannes vond de wedergeboorte al voor de geboorte plaats.

Oud-Beijerland, ds. J. Joppe

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen