Charles Haddon Spurgeon

‘MAAR TOEN MIJ GODS GEEST AAN MIJZELF HAD ONTDEKT,
TOEN WERD IN MIJN ZIELE DE VREZE GEWEKT.
TOEN VOELDE IK WAT EISEN GODS HEILIGHEID DEED:
DAAR WERD AL MIJN DEUGD EEN WEGWERPELIJK KLEED!

TOEN VLUCHTTE IK TOT JEZUS! HIJ HEEFT MIJ GERED.
HIJ HEEFT MIJ VERLOST VAN HET VONNIS DER WET;
MIJN HEIL EN MIJN VREDE EN MIJN LEVEN WERD HIJ;
IK BOOG ME, EN GELOOFDE, EN - MIJN GOD SPRAK MIJ VRIJ.

NU KEN IK DIE WAARHEID, ZO DIEP ALS GEWIS,
DAT CHRISTUS ALLEEN MIJN GERECHTIGHEID IS.’

Deze dichtregels van ds. Robert Murray McCheyne werden uitgesproken in Londen, bijna aan het einde van een preek over Exodus 28:36-38. Het thema van de preek was: ‘De ongerechtigheid van onze heilige dingen’. Dit gedicht ontstond in het geboortejaar van de predikant die deze regels citeerde. Wie was deze dienaar van God? Het was Charles Haddon Spurgeon (1834-1892).

Biografie

Ds. W. Busch uit Essen had op zijn studeerkamer een wand met een portrettengalerij van meer of minder bekende personen uit de kerkgeschiedenis. Als hij die mannen zag, kwamen de daden van God in zijn herinnering. Ze fungeerden voor hem als de wolk van getuigen, waarover Hebreeën 11 duidelijk spreekt. Op één portret was Spurgeon afgebeeld. Over hem schreef hij:

‘Nee, een schoonheid was deze ‘Prins der predikers’ niet. De gedrongen figuur, het grote hoofd, dat bijna zonder hals op het lichaam rust, het sluike haar en de warrige baard, de naar verhouding kleine ogen en de volle lippen, ja, dat is zijn portret uitwendig gezien. Maar hoe langer men naar dit gezicht kijkt, des te meer ontdekt men: ‘Deze man is een vulkaan’. Ja, dat was hij! Maar wat deze vulkaan naar buiten bracht, was geen onheilig vuur van een ontembaar temperament. Nee, hier was een man voor wie in zeker opzicht het woord gold dat Johannes de Doper sprak: ‘Hij zal u met de Heilige Geest en met vuur dopen.’ Als jongeman was hij verlegen, innerlijk onzeker en geremd. Hij was afkomstig uit een familie met een rijke geestelijke traditie. Zijn voorouders waren gevluchte Nederlanders die om hun geloof (gewetensvrijheid) vervolgd werden door koning Filips II en zijn ijzeren hertog Alva. Latere, zeventiende-eeuwse, voorouders werden vervolgd, omdat ze een verboden kerkdienst van de non-conformisten hadden bijgewoond. Ook zijn ouders en grootouders leefden uit het Evangelie. Zijn vader en opa waren predikant. Van jongs af werd hem verteld over de levende God en voorgeleefd wat Hij wilde. En juist dat bracht hem in grote nood. Daarover berichtte hij zelf: ‘Het behaagde God om mij in mijn jeugd van mijn zonden te overtuigen. Ik leefde als een ellendig schepsel en vond nergens troost of hoop. Ja, ik vreesde dat God mij niet zalig zou maken. Mijn toestand werd steeds erger. Tenslotte voelde ik mij zo ellendig, dat ik nauwelijks in staat was om iets te doen. Mijn hart was verbroken.’

Spurgeon liep van de ene kerk naar de andere. Wat hij in die tijd beleefde en wat later de kern van zijn verkondiging zou worden, daarover vertelde hij zelf: ‘De mannen op de kansels preekten waarheden, grote waarheden, veel goede waarheden. Waarheden die veel geestelijk gezinde luisteraars graag wilden horen. Maar wat ik graag wilde weten, was: ‘Hoe ontvang ik vergeving van zonden?’ En dat verkondigden die predikers niet. Mijn begeerte was om te horen hoe een arme, schuldige zondaar vrede met God kan ontvangen. Hoe zijn zondeschuld verzoend kan worden. Op een keer kwam hij weer in een kerk en hoorde een preek over de woorden: ‘Dwaalt niet, God laat Zich niet bespotten.’ Toen ik die tekst hoorde, werd mijn hart nog meer verslagen. De volgende dag ging ik opnieuw naar de kerk. De tekst die nu werd behandeld, ging over de heerlijkheid van de rechtvaardigen. Maar weer was er geen woord bij voor mijn arme ziel…!

Op een dag gebeurde het, dat ik door een sneeuwstorm niet naar het kerkje kon, waarheen ik wilde. Ik moest goed op de weg letten. Opeens kon ik niet verder. In een afgelegen straat liep ik over een boerenerf naar een kleine kapel. Ze was eigendom van de eenvoudige methodisten. Ik had veel over deze mensen gehoord, onder andere dat zij zo hard zingen, dat je er hoofdpijn van kreeg. Maar dat hinderde mij niet. Ik wilde zo graag weten hoe ik zalig kon worden. En daarom ging ik naar binnen. Even later verscheen een magere man op de kansel. Hij deed de Bijbel open en las Jesaja 45:22: ‘Wendt u naar Mij toe, wordt behouden alle gij einden der aarde …’ De prediker keek scherp naar mij, alsof hij op de bodem van mijn hart kon lezen en zei: ‘Jongeman, u bent in grote nood!’ Ja, dat was waar. En sprak hij: ‘U zult nooit uit die nood worden verlost, tenzij u op Christus ziet.’ En toen, terwijl hij zijn handen omhoog hief, riep hij: ‘Zie! Zie! Zie! U moet alleen maar zien!’ En nu zag ik opeens helder de weg van heil en zaligheid voor mij. In deze ogenblikken sprong mijn hart van vreugde op. Wat die man verder nog heeft gezegd, weet ik niet, want mijn ziel was vol van het ZIEN op JEZUS. Het ging met mij als met de Israëlieten in de woestijn. Wie gelovig naar de opgerichte slang keek, werd genezen, al was hij dodelijk gebeten!’ Dit wonder Gods gebeurde in 1850, toen Spurgeon 15 jaar was. Nu liet hij zich dopen en werd baptist.’ Tot zover ds. W. Busch.

Preken

Spoedig hierna werd hij zondagsschoolonderwijzer. Vanaf nu werd hij gevraagd om te preken. De eerste preek ging over Mattheüs 1:21 (JEZUS). De gemeente van Waterbeach beriep hem op 17-jarige leeftijd. Hij begon met 40 leden, na enige tijd waren het er 400. En zo zou het steeds gaan. Vanaf dit moment legde hij zich een ijzeren discipline op: vroeg opstaan, bidden en studeren enz. Spurgeon was een grote vriend van lezen. Zijn bibliotheek telde ten slotte 12.000 boeken, waaronder zijn hoofdwerk ‘Davids schatkamer; een uitleg van de psalmen. Zijn geestelijke vrienden waren: Augustinus, Bunyan, Calvijn, Drelincourt, Durham, Fox (martelarenboek), Huntington, Luther, Manton en Whitefield (zijn grote voorbeeld). Als iemand vroeg naar het geheim van volle kerken, antwoordde Spurgeon: ‘Mijn mensen bidden voor mij en bestormen de hemel.’

Al op 20-jarige leeftijd werd Spurgeon te Londen beroepen. Nu werd de profetie vervuld van toen hij tien jaar was dat hij eens zou preken in de kerk van de godvrezende Rowland Hill. Het bekendste kerkgebouw zou worden ‘The Tabernacle’ (6000 zitplaatsen). Op woensdag 7 oktober 1857, een bede- en boetedag door koningin Victoria en haar regering uitgeroepen, vanwege een zware opstand in India, waarbij veel Engelse soldaten sneuvelden, preekte Spurgeon voor de grootse verzameling mensen. In het Crystal Palace waren bijna 24.000 mensen bijeen. De tekst was Micha 6:9b: ‘Hoort de roede en Wie ze besteld heeft.’ Gods Woord leert ons: ‘Want wie Mij eren, zal Ik eren’Toen Spurgeon op donderdag 11 februari 1892 werd begraven, stonden er in Londen langs de 3,2 km. lange straat tussen The Tabernacle en het kerkhof 100.000 mensen. De pubs en de winkels waren gesloten en de vlaggen hingen halfstok.

Tot slot

In Engeland, Frankrijk, Ierland, Nederland (1863-bezoek bij koningin Sophie), Schotland en Zwitserland (op de kansel van Calvijn) heeft Spurgeon gepreekt. Welke leer heeft hij overal gepreekt? ‘De leer die ik preek, is die van de Puriteinen; het is de leer van Calvijn, Augustinus en Paulus. Het is de leer van de Heilige Geest. Het Begin en de Voleinder van ons geloof heeft Zelf deze heerlijke waarheid geleerd die volkomen overeenstemt met Paulus’ woord: ‘Uit genade zijt gij zalig geworden.’ Dit keer eindigen we met deze vraag: ‘Is de hand des HEEREN verkort?’

Leerbroek, A.B. Goedhart

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen