Volmaakte rust

Het zijn sprekende woorden in de vakantieperiode. Het huis waarin wij wonen is immers meer dan eens een bolwerk van onrust. Het is het huis waarin het alledaagse leven geleefd wordt en waarin de maalstroom van het leven gevoeld wordt. Het kan als een loden last drukken: de moeiten, de zorgen, de verantwoordelijkheden, de taken, de dingen die gedaan moeten worden en de stress die dit alles geeft. Je ploft ‘s avonds in een stoel, maar je gedachten staan niet stil. U ligt in bed, maar u blijft maar draaien. Het zijn momenten waarop u het zeker weet: repos ailleurs. De rust is elders. Het zijn momenten waarop reikhalzend naar vakantie uitgezien kan worden. Het zijn momenten waarop vakantie geïdealiseerd wordt en onze vakantiebestemming de trekken van een droomwereld aanneemt. Even er tussenuit. Even afstand nemen. Even helemaal tot rust komen. De deuren van een onrustig huis achter mij dichttrekken. De boog van het leven kan immers niet altijd gespannen staan.

Er moet echter ontzettend veel gebeuren voor het zover is. De laatste klussen op het werk moeten afgerond worden. De ‘to do’-lijstjes moeten zorgvuldig afgewerkt worden. De koffers moeten in een onrustig huis ingepakt worden. Hebben we alles? Vergeten we niets? Waarom help jij niet mee? Wie zorgt voor de planten? Is de sleutel al bij de buren gebracht? De rust breekt niet aan als iedereen in de auto zit. Er volgt eerst een kortere of langere reis en vervolgens moet alles uitgepakt worden. Als alles eenmaal op zijn plaats staat, blijkt het met de onrust niet gedaan. De camping valt tegen. Het huisje stelt teleur. De kinderen maken ruzie. Er is onenigheid over het programma. De drukte van thuis zit nog in het hoofd. De zorgen zijn niet ingepakt, maar zijn wel meegekomen. Het geldt uiteindelijk ook voor de tent of het vakantiehuis waar wij verblijven: repos ailleurs. De rust is elders.

We moeten in deze vakantieperiode niet eerst naar ons huis, ons vakantiehuis of onze tent kijken. We moeten eerst naar onszelf kijken. Seneca, een Romeinse filosoof en schrijver die leefde aan het begin van onze jaartelling, schreef eens aan Lucilius dat reizen ons niet baat omdat wij onszelf meenemen. Het is een opmerking om op ons in te laten werken in deze vakantieperiode. We nemen onszelf mee op vakantie. Het probleem is niet allereerst een onrustig huis. Het probleem is allereerst een onrustig hart. Wij krijgen een spiegel voorgehouden. Wie zijn wij? Wat doen wij? Waar leven wij voor? Augustinus peilt de nood van ons bestaan dan ook dieper dan Seneca als hij erop wijst dat ons hart onrustig is totdat het rust vindt in God.

We luisteren een moment naar de hartslag van een onrustig hart. Een onrustig hart kan voortgejaagd worden door de wereld. Je moet dit gezien hebben. Je moet dat gedaan hebben. U kunt voortgejaagd worden door uzelf. Ik moet mijn doelen halen. Ik moet mijzelf bewijzen. Jij wordt voortgejaagd door een onverzadigbare dorst naar meer geld, luxe en status en krijgt telkens de telerstelling te verwerken dat het bezit van de zaak het einde van het vermaak is. U wordt misschien wel voortgejaagd door de donderstem van de wet: “Doe dat en gij zult leven”. U zet alles op alles, maar steeds mislukt het weer. U blijft immers niet in al hetgeen geschreven is in het boek van de wet en daarom blijft het onrustig vanbinnen.

Er zijn duizend en één dingen die het hart van een mens onrustig maken, terwijl de onrust vanbinnen maar op één manier weggenomen kan worden. Het hart van een mens blijft immers onrustig totdat het rust vindt in God. God staat daarbij niet alleen aan het eind als de God Die gevonden wordt. God staat evenzeer aan het begin door een mens zijn valse rust te ontnemen en zoekend te maken naar de rust die bij Hem alleen te vinden is. Het is de rust die gevonden wordt in het naderen tot God in de Naam van Jezus door de kracht van de Geest. Het werk van de Geest is een wonderlijk geheim. Hij verwondt en heelt. Hij laat vastlopen en brengt in beweging. Hij maakt onrustig en brengt tot rust. Hij geeft dat het oog van het geloof genoeg heeft aan Jezus, maar zorgt er tegelijkertijd voor dat het geloofsoog nooit op Hem uitgekeken raakt. Het is een rusten in het offer van Christus en een rusteloos verlangen om meer vanuit Zijn offer te leven.

De Geest doet echter niet rustig aan als de mens in wie Hij werkt tot rust gekomen is aan de voet van het kruis. Hij brengt de woorden repos ailleurs aan op de gevel van het huis van het hart waar Hij Zijn intrek in genomen heeft. Het komen tot Christus is immers geen eindpunt, maar het beginpunt van de weg achter Hem aan. Het is een weg waarin het repos ailleurs geoefend wordt en de tentpinnen van de levenstent niet te diep ingeslagen worden in de ondergrond van deze wereld. De rust is immers elders. De volkomen rust ligt voorbij de horizon van deze tijd. Het is de rust van het Vaderhuis met de vele woningen. Het Vaderhuis heeft niet alleen veel woningen. Het heeft ook een opschrift: repos ici. De rust is hier. De woestijnreis is voorbij. De strijd is gestreden. Het leed is geleden. De rust blijft over. Volkomen rust. Eeuwige rust. Het is de rust die overblijft voor het volk van God.

Rouveen, ds. D.J. Diepenbroek

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen