De gehele Christus

John Duncan merkte eens op dat hypercalvinisme alleen maar huis is en geen deur. Hij bedoelde dat de edelste hypercalvinistische predikers zeer diep en ontroerend konden spreken over de liefdesband tussen God en de Zijnen, maar na¬lieten onbekeerde hoorders op Christus als de toe-gangspoort te wijzen. Van het armini¬anisme zei Duncan dat het alleen maar deur was en geen huis. Het bevel van geloof klinkt keer op keer, maar welke rijkdom aan geloofsgemeen¬schap met Christus is verbonden, blijft onver¬meld. Duncan had zeer grote waardering voor de Marrow¬men, juist omdat zij zowel over datgene wat in het huis is vertellen als op de deur wijzen. Weinigen in de kerkgeschiedenis hebben, naar het oordeel van Duncan, zo klemmend verwoord dat elke zondaar welkom is bij Christus, als de Marrowmen.

De Marrowmen hielden iedere hoorder voor dat er voor hem een gestorven Zaligmaker is. Dat is helemaal in de lijn van Paulus’ woorden. Die predikte Joden en Grieken Jezus Christus als de gekruisigde Zaligmaker. Voor de Marrowmen was in de lijn van de zeven¬tiende-eeuwse puriteinen de prediking niet in de laatste plaats een huwelijksaanzoek van Christus aan onbekeerden. Hij doet onbekeerden het voorstel of zij aan Hem als de Bruide¬gom van de ziel ver¬bonden willen worden. Naast de uitdrukking aanbod van genade spraken zij dan ook over het aanbod van Christus. Eigenlijk gaat dat laatste nog dieper. Christus Zelf wordt de hoorders van het Evangelie aange¬boden en in Hem alle geestelijke zegeningen die Hij heeft verworven. Daarmee onderscheidde hun prediking zich ook nadrukkelijk van het arminianisme. Zij boden niet een wel¬daad van Christus aan, namelijk Christus is voor u gestorven, om daarop te laten volgen: U moet dat geloven. Zij boden Christus Zèlf aan en hielden hun hoorders voor dat wij in geloofs¬ver¬eniging met Hem deel krijgen aan al Zijn weldaden.

Wie is de Christus Die wordt aangeboden om niet?

Vaak wordt gedacht dat prediking van het Evangelie betekent dat je iedereen vertelt dat Christus voor hem of haar is gestorven. Zo zagen de Marrowmen dat niet. Immers als je vasthoudt aan de realiteit van hemel en hel, zou dat betekenen dat miljoenen mensen voor wie Christus is gestorven toch nog voor eeuwig verloren gaan. De conclusie moet dan zijn dat de kruisdood van Christus niet de enige grond is van zaligheid. Deze kruisdood heeft een aanvulling nodig. Die aanvulling is dan ons geloof, verbonden met berouw en bekering. Dit is het klassiek arminiaanse standpunt. Bijbels is als wij het geloof niet als een aanvulling – hoe klein dan ook – op Christus’ werk zien, maar mogen weten dat het een vrucht ervan is.

Ik moet wel zeggen dat menigeen in de gereformeerde gezindte veel arminiaanser is in zijn zienswijze op het Evangelie dan hij denkt. Velen realiseren zich niet dat Arminius immers niet alleen de algehele verzoening beleed, maar ook uitging van de realiteit van de eeuwige rampzaligheid en de noodzaak van persoonlijk geloof onder¬streepte. In de gereformeerde gezindte vinden we naast een prediking die hypercalvinistisch is of in die richting tendeert, ook een prediking die meer arminiaans is dan gereformeerd. Het bevel van geloof klinkt wel, maar over het geloof als gave van God wordt wel heel weinig gezegd en in ieder geval als het gaat om de vraag voor wie Christus stierf, wordt hetzelfde antwoord gegeven als Arminius.

De Marrowmen boden Jezus als de gekruisigde Zaligmaker aan al hun hoorders aan. Zij maakten ook duidelijk dat Hij een volkomen Zaligmaker en niet een bijna volkomen Zaligmaker is. Deze Zaligmaker heeft namelijk de losprijs voor al de Zijnen volkomen betaald. Het is onmogelijk dat een van degenen voor wie Hij Zijn bloed heeft gestort, verloren gaat. Nie¬mand kan een van Zijn schapen uit Zijn hand rukken. Christus Die aan alle hoorders van het Evan¬gelie wordt aangeboden, is de Vertegenwoordiger van alle uitverkorenen Hem door de Vader gegeven. Het verbond van genade is vast in Hem. Daarom kan ook geen van degenen die in de diepste zin van het woord in de genade is opgenomen, namelijk door wedergeboorte en een levend geloof, er ooit nog uit vallen. Christus verzekert al de Zijnen dat niets hen van Zijn liefde kan scheiden. Christus heeft niet slechts de mogelijkheid van verzoening of van zaligheid verworven, maar de verzoening en zaligheid zelf. Hij wast degenen voor wie Hij stierf metterdaad met Zijn bloed en maakt hen zo tot koningen en priesters (Openb. 15:6).

Wat wij van de Marrowmen kunnen leren is de volkomen Christus te prediken. Dan vloeien in de prediking een krachtig appèl op alle hoorders en het getuigenis dat God door Zijn Geest geestelijk doden levend maakt, ineen. Dan wordt onbekeerden Christus aangeboden en horen kinderen van God dat het onmogelijk is dat zij nog een keer voor hun schuld moeten betalen. Die is namelijk betaald door Christus en niemand voor wie Hij betaald heeft, kan of zal verloren gaan. Van die onwankelbare zaligheid zijn doop en avondmaal tekenen en zege¬len. Zij getuigen immers van een verbond dat niet verbroken kan worden. Van een eeuwig verbond. Een verbond dat van geen wankelen weet.

Wordt vervolgd

Nunspeet, ds. P. de Vries

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen