De gehele Christus

De grote nadruk op én het aanbod van Christus zonder dat een hoorder eerst naar kwalificaties in zichzelf moet zoeken én op de volkomenheid van Christus als Zaligmaker Die voor al de Zijnen niet alleen de schuld heeft betaald, maar ook het leven van wieg tot graf heeft overgedaan, veroorzaakte dat de Marrowmen van antinomianisme werden beschuldigd. De gedachte was dat door een dergelijke onvoorwaardelijke prediking van een volkomen Zaligmaker de noodzaak van een christelijke levenswandel werd ondergraven.

Allereerst kan erop worden gewezen dat de Marrowmen niets afdeden aan het feit dat christenen Christus’ beeld behoren te dragen. Ik kom er straks op terug. Echter, de Marrowmen zagen bij hen die het boek The Marrow of Modern Divinity veroordeelden juist een vorm van antinomianisme. Het Evangelie werd tot een nieuwe wet. Als je aan die nieuwe wet van geloof en bekering gehoorzaamde, nam God je in Zijn genade aan. Daarmee werd naar de achtergrond geschoven dat God volmaakte gehoorzaamheid vereist. Die gehoorzaamheid kan geen mens, ook niet de verst gevorderde gelovige, opbrengen. Dat kon alleen Christus. Deze Zaligmaker wordt ons aangeboden om niet. De grote vraag is of wij rusten op Hem en ons in Hem en in de ons in Hem toegerekende gerechtigheid verblijden. Christus’ kruisdood en gehoorzaamheid behoort het enige houvast van de gelovige te zijn.

Legalisme komt nog altijd voor. Een wettische voorstelling van het Evangelie. Onder Gods zegen kan het lezen van de geschriften van de Marrowmen ons daarvan verlossen of voor bewaren. In de brede samenleving – en ook in een niet onbelangrijk deel van de kerken – is inmiddels het echte antinomianisme een veel groter probleem dan het legalisme. Ik vermoed dat het bij meerderen herkenning oproept als ik iemand dat als volgt laat verwoorden: ‘Vroeger dacht ik dat God van je vroeg dat je op een bepaalde manier over seksualiteit moest denken, dat de zondag als een dag helemaal voor God moest zijn, dat God kledingeisen stelde, maar ik ben er achter gekomen dat dit niet het geval is. Ik mag nu in de vrijheid van Christus staan.’ Hier is sprake van antinomianisme. Immers, de Bijbel leert ons – en dan is het Nieuwe Testament feitelijk nog scherper dan het Oude Testament – dat elke seksuele relatie buiten die van één man en één vrouw die door het huwelijk met elkaar zijn verbonden, hoererij is. Heel nadrukkelijk leert het Nieuwe Testament dat een christenvrouw herkenbaar is door eenvoud en eerbaarheid in kleding. Wie de lijn van de oudtestamentische sabbat naar de nieuwtestamentische dag van de Heere heeft leren zien, weet dat deze dag waarop de christelijke gemeente samenkomt, helemaal aan de Heere toebehoort en dat het juist een zegen is en vreugde geeft die dag zo in te vullen.

In zijn boek The Whole Christ wijst Sinclair Ferguson erop dat antinomianisme eigenlijk een vorm van legalisme is. Kenmerkend voor legalisme is dat Gods geboden worden gedaan om door God geaccepteerd te worden. Dat dit niet mogelijk is, wordt niet gezien en evenmin wordt beseft dat het probleem niet bij de wet ligt, maar bij de mens. Een antinomiaan denkt precies hetzelfde over de wet als een legalist. Ook voor hem is het een middel om door God geaccepteerd te worden. Het verschil met de legalist is dat hij zich daar niet op toelegt. Menige antinomiaan begon als legalist en menige antinomiaan eindigde als legalist.

Sinds de zondeval is het eerste doel van de wet ons uit te drijven tot Christus. Alleen in Hem en niet door werken van de wet kunnen wij voor God bestaan. Het probleem ligt overigens niet bij de wet maar bij ons. De wet zelf is goed en in en door de wet laat God aan ons zien wat Hij van ons wil. De Marrowmen hebben dan ook onderstreept dat voor de gelovigen de wet een regel van dankbaarheid en vreugde is. Een christen ontvangt vergeving van zonden en verlossing opdat hij voor God zou leven. Wie het leven voor God als een last ervaart, heeft alle reden zich af te vragen of hij wel verlost is. Hoe meer we leren zien dat wij enkel uit genade en enkel door Christus’ bloed toegang tot God en vrede met Hem hebben, des te meer zal onze gehoorzaamheid aan Gods geboden het karakter van vreugdevolle gehoorzaamheid krijgen.

Wordt vervolgd

Nunspeet, ds. P. de Vries

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen