Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Persoonlijke herinnering (3)

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Persoonlijke herinnering (3)

3 minuten leestijd Arcering uitzetten

Over ‘vrouw Heemskerk’ is al heel wat geschreven. Ook in het boek Moeders in Israël van de hand van de heer J. Mastenbroek kreeg haar levensschets een plaats. Zij leefde van 1888 tot 1998 en woonde het grootste deel van haar leven in Katwijk aan Zee. Ze (voluit mevr. J.C. Heemskerk-van Rijn) bereikte de uitzonderlijk hoge leeftijd van 110 jaar. De laatste jaren van haar leven werd zij verzorgd in huize Winterdijk te Gouda. Lang heb ik gedacht dat zij eenmaal de oudste inwoner van ons land zou worden. Dat is er net niet van gekomen. De Heere had haar toen zij 29 jaar oud was beloofd dat zij een hoge leeftijd zou bereiken en dat ze tot ver in de avond van haar leven ‘vet en groen’ zou zijn (Ps. 92:15). Ieder die haar heeft gekend zal bevestigen dat dit voluit waar is geworden. Tot degenen die haar goed hebben gekend, mogen ook wij behoren.

We hebben haar regelmatig mogen ontmoeten. De herinneringen daaraan buitelen over elkaar heen. Een leunstoel die we ooit van haar kregen toen ze zelf kleiner moest gaan wonen en nog altijd in onze woonkamer staat, helpt daarbij. Verschillende bijzondere herinneringen kunnen we weergeven. Bijvoorbeeld van die onvergetelijke ontmoeting van haar met wijlen ds. G. van de Breevaart, na afloop van een door hem geleide kerkdienst te Alphen aan den Rijn. Ze moést en zou hem een hand gaan geven in de consistorie. Later bleek dat het hun laatste ontmoeting hier op aarde was. Een geestelijk rijke ontmoeting; onvergetelijk! Ze kon je ook vermanen over wat zij opvatte als oneerbiedige uitdrukking bij het te goeder trouw citeren van een psalmregel. Onze laatste ontmoeting met haar in Winterdijk zal ik ook niet licht vergeten, als ze eenmaal – hoe dement toen ook – aan de praat ging, hoorde je Bijbels gefundeerde geestelijke ervaringen, en vooral Wie God voor haar was. Zo kunnen we nog wel even doorgaan. We volstaan met nog twee (persoonlijke) herinneringen.

We waren er een zaterdagavond. In een hoek van het plafond zat een natte plek, het lekte er. We beloofden ’s maandagsmorgens te komen helpen door de goot leeg te halen. Reden van het lek was een verstopte regenwaterafvoer. Dat kon dus verholpen worden. ’s Maandagsmorgens aangekomen, moest ik eerst mee naar het plaatsje achter haar woning. Daar stond een ongebruikt kippenhok. Een kleinzoon had een broedse kip. Die mocht van oma wel op eieren in haar hok. De eieren waren uitgebroed, er scharrelden enkele kuikens in de ren rond in het voorjaarszonnetje. Toen wij verschenen vluchtten de kuikens onder de kloek, daartoe door ‘moeder’ gewaarschuwd en geroepen. Haar gemoed schoot vol! Als ik ooit een ‘echte preek’ heb gehoord over Mattheüs 23:37, dan was het toen op die maandagmorgen bij haar, op het plaatsje achter haar woning. Een welwillende lezer begrijpt wel wat ik bedoel. Echt onvergetelijk, die bewogenheid en liefde. Rechtstreeks aangesproken en opgewekt om alle verzet te staken en voor de Heere te vallen, Die zó gewillig is en Zichzelf in dat tafereel vergelijkenderwijze een plaats geeft.

Ze moet een jaar of 90 zijn geweest toen zij een hartinfarct kreeg en dat zo rustig onderging dat de huisarts er later verbaasd op terug kwam. Ze herstelde, maar wat als dat nog eens zou gebeuren en er niemand in haar omgeving zou zijn? Een bekende ouderling uit het Rotterdamse wist wel een oplossing. Hij bracht een babyfoon mee, installeerde de bijbehorende kastjes in haar slaapvertrek en een paar huizen verderop bij de daar woonachtige kleindochter. Opgelost. Maar wat gebeurde er? Nog diezelfde avond voelde vrouw Heemskerk dat haar gebed verhinderd werd. Dat leverde strijd op. De Heere God vroeg haar hoe het toch kwam dat zij haar vertrouwen niet meer alleen op Hem stelde – Hij Die haar toch nimmer had beschaamd –, maar op dat ‘kastje’. Zij boog beschaamd het hoofd en werd schuldige onder God. Kastje weg! De ‘verborgen omgang met haar God’ werd hersteld. Zij bleef de goede bedoeling waarderen, maar durfde er persoonlijk niet mee verder. Dat was heel persoonlijk, vond ze. Een ander zou er wél mee geholpen kunnen zijn. Iemand die dat hulpmiddel inzette, zou niet door haar worden veroordeeld. Haar doorworstelde afhankelijkheid en tegelijk oprechte bewogenheid staan ons nog altijd bij.

Maartensdijk, B.J. van der Vlies

Dit artikel werd u aangeboden door: Hersteld Hervormde Kerk

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 10 oktober 2019

Kerkblad | 24 Pagina's

Persoonlijke herinnering (3)

Bekijk de hele uitgave van donderdag 10 oktober 2019

Kerkblad | 24 Pagina's