Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Waar zijn de Nehemia’s?

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Waar zijn de Nehemia’s?

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Sommige boeken stimuleren en bemoedigen, andere stemmen je weemoedig. Dit laatste overkwam mij toen ik onlangs een overzichtswerk doornam waarin de ontwikkelingen werden geschetst zoals die zich na de Tweede Wereldoorlog kerkelijk in ons land hebben voorgedaan. Direct na de oorlog was er sprake van een nieuw elan. Naar de overtuiging van velen lag er de grootse taak tot herkerstening van ons volk. Nieuwe initiatieven werden ontplooid. De hervormde synode nam afscheid van het Algemeen Reglement van 1816 en aanvaardde een nieuwe kerkorde. Het ging om een Christusbelijdende volkskerk, met daarin een groot accent op het apostolaat.

Nu we dit en het komende jaar 75 jaar bevrijding gedenken, kijken we ook kerkelijk terug en stellen de vraag: Wat is er van al deze dingen geworden? Is er een nieuwe bloeitijd voor de kerk aangebroken? Een tijd van opwekking en reveil? Daar is op gehoopt. Daar is ook om gebeden. Maar wie terugziet op de achterliggende jaren, kan niet dan beschaamd zijn hoofd buigen. In plaats van gekerstend is ons volk in de jaren na de oorlog in ras tempo ontkerstend. In plaats van in het midden van ons volksleven Christus ondubbelzinnig te belijden en krachtig te roepen tot een leven naar Zijn geboden, is het getuigenis van de kerk uitermate vervaagd en verzwakt. In grote delen van ons land is ze geen factor van betekenis meer en weggedrukt naar de rand van de samenleving. Velen zouden haar het liefst helemaal monddood maken.


In plaats van gekerstend is ons volk in de jaren na de oorlog in ras tempo ontkerstend.


Hoe daarin te staan? Ik denk aan Nehemia. Als schenker in het paleis van de Perzische koning Arthasasta krijgt hij vanuit Jeruzalem bezoek van zijn broer Hanani. Als hij vraagt naar de welstand van zijn volk, ontvangt hij een droef verslag. Hanani vertelt dat de teruggekeerde ballingen ‘in grote ellende en versmaadheid’ zijn. De tempel is weliswaar herbouwd en de eredienst hersteld, maar voor het overige is het zowel materieel als geestelijk kommer en kwel. ‘Jeruzalems muur is verscheurd en haar poorten zijn met vuur verbrand’ (Neh. 1:3). Het raakt hem diep maar brengt hem ook op de knieën. In een ontroerend gebed belijdt hij schuld en bidt hij om genade. Daarbij wijst hij niet met zijn vinger naar anderen maar mijnt hij de zonde van zijn volk. Hun zonde is zijn zonde. Hun schuld is zijn schuld. Diep ootmoedig klinkt het: ‘Ik doe belijdenis over de zonden van de kinderen Israëls die wij tegen U gezondigd hebben. Ook ik en mijns vaders huis, wij hebben gezondigd.’ Vanuit die grondhouding is er het ootmoedige pleiten op Gods genade, Zijn Woord, verbond en belofte. En… het verlangen om toch dienstbaar te mogen zijn aan het herstel van Jeruzalem.

Is dit er ook bij ons? Als de kerk in ons land in ‘versmaadheid en ellende’ is, als er in tal van gemeenten spanningen zijn, als er kerkbreed zoveel afval, neergang, dwaling, verbrokkeling en verscheurdheid is, hoe staan we daar dan in? Persoonlijk en ook ambtelijk? Onszelf vrijpleitend? Met de vinger wijzend naar ‘die’ en ‘die’? Dan zal God Zich bedroefd van ons afkeren. Of buigen wij met Nehemia de knieën en mijnen wij de zonde van gemeente, kerk en volk? Dan is er hoop. Niet vanwege ons maar vanwege Hem Die meer is dan Nehemia, Christus. Hij mijnde ook de schuld van Zijn volk. En wat meer is: Hij betaalde met de prijs van Zijn bloed. Omwille van Hem is er hoop voor een vastgelopen zondaar. Voor verscheurde gemeenten. Voor een kerk in versmaadheid en ellende. Maar niet dan in deze weg. Lezers, broeders in de dienst, is de gestalte van Nehemia, meer nog die van Christus, ook de onze?

ds. L.W.Ch. Ruijgrok predikant van de Hersteld Hervormde gemeente te Poortvliet en scriba van de generale synode.

Dit artikel werd u aangeboden door: Hersteld Hervormde Kerk

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 5 december 2019

Kerkblad | 24 Pagina's

Waar zijn de Nehemia’s?

Bekijk de hele uitgave van donderdag 5 december 2019

Kerkblad | 24 Pagina's