Nieuwe hulptroepen.

Reeds eerder werd in ons blad er op gewezen dat er door enkele mannen met klinkende namen een Willem de Zwijgerstichting was opgericht ter verdediging van de reformatorische beginselen, voornamelijk met het oog op de maatschappelijke orde.

Thans is deze Stichting overgegaan tot rechtstreeksche organisatie en propaganda; en begrijp ik het goed, dan zal men niet slechts het terrein der economie betreden om daar met Rome den degen te kruisen, doch ook het kerkelijke dogma en de vaderlandsche historie onder de loupe nemen om te zien of de Roomsche opvatting daarvan door den beugel kan.

Uitdrukkelijk verklaart men, dat „de grondslag der stichting is de Heilige Schrift als het Woord van God." Dat geeft den echten Protestant vertrouwen; met een anderen maatstaf Rome's beschouwingen te meten, levert nieuw gevaar op.

Men gaat zien dat Rome wint. Ze wint al meer.

Waarom juist nu? Vermoedt men in de toekomst een entente cordiale tusschen Roomsch en Rood? Heeft de behandeling die Dr. Colijn ondervond van zijn vroegere bondgenooten, er invloed op gehad? Ik laat die vraag rusten. Ik spreek er mijn blijdschap over uit, dat het zóó loopt.

Zoo stond dan in De Reformatie, 3 Maart '39 te lezen: „de roomsche propaganda is niet het minst in ons land ter hand genomen en zij breidt zich nog voortdurend uit. Brochurenreeks op brochurenreeks verschijnt met de bedoeling Nederland te winnen voor het Roomsch-Katholicisme. Een goed gedisciplineerde groep van leekenapostelen is gereed om met dat materiaal te werken." En in het Correspondentieblad, orgaan van Christelijke Onderwijzers, 1 Dec. '38 heette het, als de schrijver handelde over de intensieve propaganda der Roomsch-Katholieken: „Niemand zegge: dat [...] als Protestant niet. Want deze gedachte is al heel oppervlakkig. Of weet ge niet, dat dezer dagen een der Roomsche hoogleeraren in een toespraak tot de studenten er hen op wees, dat zij, de komende generatie, waarschijnlijk straks de leidslieden zouden zijn van een in hoofdzaak Roomsch Nederland? En wie de cijfers der volkstelling nauwkeurig nagaat, bemerkt, dat 't hier geen grootspraak is. Deze voorbeelden zouden gemakkelijk met tal van andere zijn te vermeerderen, zegt het prospectus van de Willem de Zwijgerstichting. De toenemende activiteit der Roomsch-Katholieken zal niemand in onzen tijd ontgaan. Zij zelf maken er ook geenszins een geheim van en reeds op de Lagere School prenten zij het den kinderen in, dat de verroomsching van Nederland een begeerlijk ideaal is. Wie zoekt naar bewijs, hij leze de Voorlooper van Stam en Staat, een leerboekje voor de 4de klas der Lagere School. Op blz. 49 wordt daar verteld, hoe sinds 1813 de Roomsch-Katholieken er weer heelemaal boven op zijn gekomen: „We hebben heel wat bereikt en 't is verkeerd te zeggen dat Nederland een Protestantsch land is." En aan het slot: „We zullen door ons gebed en ons voorbeeld ervoor werken, dat Nederland weer heelemaal Katholiek mag worden zooals vroeger."

Zoo begroeten wij dan deze Stichting, die terecht den naam van Willem de Zwijger, strijder voor onze nationale vrijheid en voor de heerschappij van het Woord Gods, in haar uithangbord schreef, met vreugde. Temeer waar mannen van invloed en naam, hoogleeraren, rechters, advokaten, ingenieurs, notarissen, predikanten een stoot op de bazuin geven. Wij hopen dat het haar gegeven worde tegenover een machtigen, aaneengesloten vijand het reformatorische beginsel waarvan onze Nederlandsche natie helaas! al te ver afweek zoowel bij ongeloovigen als geloovigen, weer sterk en heerlijk naar voren te brengen en om te zetten in de praktijk van ons nationale leven.

Zeker, er bestaan reeds verschillende combinaties, zooals de Evangelische Maatschappij, Protestantsch Nederland, Welstand, Unitas, Gustaaf Adolfvereeniging enz. En begrijpelijk is het. dat iemand vroeg waarom bij die tallooze vereenigingen nu ook nog deze Willem de Zwijgerstichting komen moest. Waarom konden deze mannen hun krachten niet aan een der andere vereenigingen geven? Eendracht maakt macht! Doch tegenover de aaneengesloten organisatie waarover Rome beschikt, moet het Protestantsche beginsel gelegenheid hebben zich in de ruimte te bewegen, gedachtig aan 't ..getrennt marchieren und vereint schlagen."

Deze versplintering onder Protestanten is nu eenmaal hun oordeel. Doch vergeet niet, dat er ook voordeel in liggen kan. Nu kan men zich op allerlei terrein bewegen, onderscheiden talenten krijgen gelegenheid zich te openbaren en pijlen te richten op den principieelen tegenstander.

Wanneer maar één ding door de verschillende strijdorganisaties bedacht wordt: dat 't noodlottig zijn zou wanneer men zijn wapenen gebruikte om elkaar te wonden en af te maken. Derhalve vraag ik niet waarom de Willem de Zwijgerstichting bijv. geen contact gezocht heeft met de mannen van „Protestantsch Nederland", die ook de H. Schrift als het Woord Gods tot hun grondslag hebben. Ik verheug mij dat zij zich opmaakt om de reformatische beginselen in ons volkleven „te verdiepen en te versterken".

Wie Rome bestrijden wil, moet haar in het hart treffen, d.w.z. hij moet haar dogma toetsen aan de uitspraak van Gods Woord en daartegenover het zuiver reformatorische beginsel: 't Woord, het Woord geheel, het Woord alleen, poneeren.

„Men zegge niet, dat er in onzen tijd andere problemen zijn, die dringender de aandacht vragen en bestudeering behoeven. Wij weten het, dat de heidensche theorieën van onzen tijd Protestanten en Roomschen gelijkelijk bedreigen. Maar wij komen op tegen de voorstelling, die in Roomsch-Katholieke kringen leeft, dat de Reformatie en de Revolutie uit eenzelfde bron zijn opgeweld. Als Roomsche propagandisten beweren, zooals De Reformatie in haar nummer van 24 Maart 1939 schreef, „dat het moderne heidendom, het barbarisme, het communisme en het nationaal-socialisme voor een goed deel vruchten zijn van de Hervorming, een van de modderbronnen, waaruit ze zijn voortgesproten"; als Luther en Calvijn alzoo op één lijn worden gesteld met Lenin en Trotski, dan behoeft het geen betoog, dat het Protestantsche volksdeel, door grondige kennis van deze zaken, tegen een dergelijke propaganda dient gewapend te zijn."

In die lijn voortgaande, zal men ook onze Vaderlandsche geschiedenis onder de oogen hebben te zien. Eerst heeft het Liberalisme, voornamelijk door middel van de Openbare School, het hart uit den tachtigjarigen oorlog gesneden, door in hare zoogenaamde neutraliteit te zwijgen van het godsdienstige beginsel dat hoofdmotief voor dezen langen strijd was. Toen is men ook op sommige Christelijke scholen, onder invloed van de rechtsche politiek, begonnen met water in den wijn te doen ten believe van de Roomsche bondgenooten. En nu is Rome, met haar Nijmeegsche Universiteit en allerlei archieven, vooral niet te vergeten die in de stad Rome berusten, mans genoeg om op wetenschappelijke of ook zoogenaamd-wetenschappelijke gronden haar voorstelling van den opstand tegen Spanje er bij ons volk in te brengen.

De nieuwe Stichting spreekt het onbewimpeld uit. Bijv. aldus: „Van Roomschen kant wordt een verkeerde voorstelling gegeven van onze vrijheidsoorlog tegen Spanje. Men ontkent dat deze in wezen een godsdienstoorlog was. Nationaal vindt men dezen strijd alleen in zooverre hij om politieke en economische belangen gevoerd werd. Zelfs worden de voorstanders van godsdienstvrijheid in de 16e eeuw als religieuze rebellen beschouwd en weigert men aan hen een plaats in de eeregalerij onzer nationale figuren. Dagelijks wordt op de Roomsche scholen aan de kinderen de achteruitzetting ingeprent, die hun voorvaderen van de Protestanten in vroeger eeuwen ondervonden, maar men vergeet er bij te vertellen, dat deze achteruitzetting een gevolg was van eigen onverdraagzaamheid, die begonnen was met het weigeren van godsdienstvrijheid voor de Protestanten, en verzuimd wordt te wijzen op de behandeling, die de Protestanten in Roomsch-Katholieke landen ondervonden."

Op allerlei terrein zullen we voorlichting en actie noodig hebben. Want het Roomsche systeem is een gesloten systeem en omspant heel het leven, kerkelijk, staatkundig, maatschappelijk; het raakt den enkeling, het huisgezin, de school en heel de samenleving. Op "al deze terreinen vindt de nieuwe Stichting werk. En deinst zij niet terug voor de gevolgen van haar ondernemen, dan komt zij zoo goed als haar voorgangers te staan voor 'n intensen en harden strijd, dien Rome haar niet vergeven zal. Doch in dien strijd heeft de Stichting allereerst het Woord Gods met Zijn rijke beloften aan hare zijde en dan ook de spraak van onze onvergetelijke landshistorie. Want terecht zegt het prospectus: „Nederland is krachtens zijn traditie een Protest. Staat, en als de gehechtheid aan het van menschelijke toevoegsels gereinigd Evangelie, die naar het woord van Groen van Prinsterer eens ons volkswezen heeft doordrongen en bezield, in onze dagen bedenkelijk is verflauwd, dan roepen wij de medewerking in van alle Protestanten, om deze gehechtheid opnieuw te verlevendigen en in gloed te zetten."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen