Groen van Prinsterer - pagina 15

De Staat had uitgaande van de revolutionaire gedachte, aan z i c h get r o k k e n het recht en de plicht om naar eigen goedvinden en inzicht de volksopvoeding te regelen. Op rechten, plichten en gewetensbezwaren v a n de Kerk en v a n de ouders was niet gelet. Zo werd een natie gevormd, geheel naar de denkwijze en de behoefte v a n het liberalisme, terwijl aan niemand de mogelijkheid •zelfs werd gegund om af te wijken v a n wat van staatswege was voorgeschreven. Deze revolutionaire gewetensdwang verfoeide Groen. D a a r o m k w a m hn' i n 1840 op voor het recht v a n de Hervormde K e r k om de kinderen der gemeente te onderwijzen i n de leer der Godzaligheid en ook de eis te stellen, dat i n gezin en school zulk een opvoeding wordt gegeven, naar de zuivere fundamenten der Christelijke religie en de practijk der Godzaligheid. Hij wist wel, dat de K e r k ter neder lag in een slaap der onverschilligheid, m a a r — ze mocht eens ontwaken. E n o m haar te doen ontwaken hebben hij en zijn vrienden („De Zeven Haagse Heren") de bazuin laten schallen, die geen onzeker geluid gaf. Zo we reeds weten — vergeefs 3. I n 1844 komen Groen en zijn vrienden zó ver, dat ze (de Staat is doof voor hun geroep, de K e r k slaapt) de toevlucht nemen, tot een schoolvorm, die hij zelf heeft bestempeld als „een noodzakelijk surrogaat". N a eerst de Hervormde K e r k om medewerking te hebben gesmeekt om te komen tot stichting v a n een bijzondere school (voor eigen rekening), een smeekbede, waarop niet eens een antwoord werd gegeven(-!), werd besloten zelf aan de Haagse gemeentebestuurderen te vragen, of een bijzondere school mocht worden gesticht teh behoeve van de kinderen dier ouders, die hun kinderen ook i n de school wensten opgevoed te zien i n de zuivere Waarheid, overeenkomstig Gods Woord. H e t Gemeentebestuur heeft dit afgewezen; een beroep op Gedeputeerde Staten h a d ook geen succes; een beroep op de K o n i n g bleef onbeantwoord. 4. I n 1848 brachten de liberalen i n de Grondwet het principe, dat het geven van onderwijs vrij werd geacht. Groen voelde echter heel goed aan, wat er van die vrijheid onder liberale heerschappij terecht zou komen. Deze vrijheid had immers niets te m a k e n met de vrijheid, zoals de Reformatoren die naar Gods W o o r d leerden. Reformatorische vrijheid is vrij zijn van menselijke traditie, als deze tegen de Bijbel is; is vrij zijn v a n menselijk bevel, als deze tegen Gods bevel indruist. Die vrijheid w i l biddend onderzoek van Gods Woord en niet een vrijheid om het kunstlicht v a n het verdorven verstand te plaatsen boven het licht van de openbaring Gods. Die vrijheid w i l de Bijbel geven i n de hand v a n allen. „Niet een vrijheid om i n elke staat elk gevoelen uit te spreken en aan te prijzen, maar vrijheid om, waar de Overheid zich christelijk noemt, de geboden van Christus te onderhouden, of zo deze plichtsvervulling belet wordt, naar elders, ter opvolging v a n wat de consciëntie voorschrijft, te wijken". (Zie Ongeloof en Revolutie, blz. 135.) Het Liberalisme, dat z a g Groen w e l goed in, propageerde een valse vrijheid, die i n de practijk, hoe ook met ophef als één der dierbaarste volksrechten geroemd, wordt tot consciëntiedwang voor wie vrij willen zijn i n het betrachten van hun roeping ten aanzien v a n de ware dienst van ló

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen