Faustus Socinus - pagina 14

valt de volle nadruk op het Nieuwe Testament en wordt gezegd, dat het Oude Testament alléén een geschiedkundige betekenis heeft, maar dat neemt niet weg, dat de Sociniaan (althans de oude; het Modernisme dacht er wel anders over !) het hoogst ernstig neemt met heel de Bijbel. In het kort gezegd staan de zaken dus zo: er wordt een kindje geboren; het behoort tot een gevallen menselijk geslacht, dus wordt het geboren om weer te sterven en eeuwig verdelgd te worden. Het zieltje van dit kind is overigens neutraal; het zal er nu maar van afhangen, of dit kindje straks, behalve kennis van al het zien- en zinlijke, ook kennis ontvangt van God. Mocht dat het geval zijn, dan ontvangt dit kind de beloften van onsterfelijkheid en het eeuwige leven. Want er staat geschreven; „Dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen en Jezus Christus, Die Gij gezonden hebt". W e zijn nu zeer benieuwd naar de beantwoording van de vraag, hoe nu de mens aan deze kennis van God en Christus komt, hoe hij die deelachtig wordt. Het antwoord luidt kort en duidelijk: de mens komt tot deze noodzakelijke kennis van God en Christus door zijn verstand, zijn rede. Dat is dus nogal kras. Maar ook weer vrij logisch, omdat Socinus niet weet van de verdorvenheid van 's mensen verstand. Integendeel ! Met ons verstand nemen we de dingen op, die zich buiten ons bevinden en gaan we deze ook kritisch ontleden. Wanneer iemand mij wat vertelt, neem ik het verstandelijk in mij op en ik ga het ook kritisch overdenken: kan dat wel, is dat wel zo ? Het verstand van de mens is dus de rechter. Die mens is nu gelukkig, zegt Socinus, die bij dat rechterlijk oordelen over alle dingen, de Bijbel kan en wil nemen als maatstaf. Zoals een rechter goed en eerlijk is, die zich in het vellen van het vonnis geheel laat leiden door de burgerlijke wet. Voor wie nadenkt, zit hier natuurlijk iets in Socinus' redenering, wat niet klopt. De ziel van de mens is een tabula rasa, een onbeschreven blad papier. N u zou de mens dus zélf dit gaan beschrijven ? Hij bezit (geestelijk) niets. En toch werkt zijn geest met • geestelijke dingen ! Socinus kan hier evenmin uitkomen als uit het zoeven aangehaalde feit, dat de mens in zijn natuurstaat niet het minste besef zou hebben, dat er een God is. Hij heeft dergelijke opvattingen nodig om zijn systeem sluitend te maken; dan neemt hij ze zonder meer aan, ook al geraakt hij met zichzelf in tegenspraak. De mens, die ernst maakt met Gods Woord, gaat er dus over denken. Dat kan ! Het is mogelijk, de Schrift verstandelijk te verstaan, want wat daarin ons is geopenbaard, is niet tegen ons verstand. Alleen bij de wonderen, daar kan ons verstand niet bij. 14

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen