De waldenzen - pagina 19

een Synode bijeen en verootmoedigden zich in gebed voor de Heere. Maar wat er nu nog volgde was wel het ergste. Het jaar daarop, in 1630, vluchtten vele franse soldaten naar de woonplaatsen der Waldenzen. Men was voor een onzichtbare vijand op de vlucht geslagen, maar bracht deze tevens met zich mede n.1. de pest. In het hete klimaat breidde deze ziekte zich zeer snel uit. Geen vallei ontkwam er aan. De predikanten baden de Heere om uitkomst maar sloegen tevens de hand aan de ploeg. Medicijnen werden uitgedeeld. Stervenden bezocht, in de open lucht kwam men bijeen om te luisteren wat de leraars hen te zeggen hadden. Maar de hitte nam toe en de pest eveneens. Van de vijftien predikanten stierven er twaalf. De gemeenten kregen uit andere plaatsen weer leraars en ondertussen hield de vreselijke ziekte maar aan. Soms vielen mannen zomaar van hun paard. Naar men berekend heeft kostte dit 10.000 personen het leven. Dorpen waren uitgestorven, het koren kon soms niet gemaaid worden. Druiven werden niet geplukt, wegens gebrek aan werkkrachten. Er stierf nog een hunner predikanten, maar Genève leverde nieuwe. Deze konden geen Italiaans wel frans spreken. En het pleit voor de Waldenzen in de valleien van Piëmont dat ze al spoedig ook deze leraars konden verstaan. 8. Het rampjaar 1655. 't Was hier het land der ruste niet voor de Waldenzen in de valleien van Piëmont. Zeker, de pest had opgehouden te woeden, maar de rust zou toch maar kort duren. De Franse soldaten trokken ook weg en gedurende 15 jaar (van 1630-1645) valt er weinig te vermelden. Maar helaas, de jeugdige hertog van Savoye (onder wiens gebied de valleien ressorteerden) had een zeer boosaardige moeder. Zij heette hertogin Christina en was een kleindochter van Catharina de Medicis, bekend en berucht uit de Bartholomeüsnacht, toen er geducht werd gemoord. Welnu hertogin Christina was de regentes zolang haar zoon nog minderjarig was. Wat in Parijs bij de bloedbruiloft was geschied wilde zij herhaald zien in de landstreek van Piëmont. O neen niet zo maar ineens. Regentes Christina voelde er meer voor alles zo geleidelijk mogelijk te doen. Eerst van die kleine speldeprikken en dan later de grote aanval. Eerst werden er talrijke monniken naar de valleien gestuurd. En deze lieden hielden maar wat gaarne twistgesprekken met hen en beschuldigden de valleibewoners er van dat ze van hun Bijbel een Paus maakten. Eerst daagden ze de predikanten uit om met hen te disputeren. Maar deze waren wel zo onderlegd in de Schrift dat ze het van hen niet zo gauw konden winnen. Velen waren gevormd in de „geestelijke smidse van Europa" in het Genève van Calvijn. De Cappucijner monniken konden het niet winnen. Maar nu gingen ze er toe over om door verbanning 19

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen