Klaas Theo Vaatstra

(Zoutkamp 22 augustus 1949 - Siddeburen 11 augustus 2005)
Gereformeerd predikant te Sexbierum 28 sept. 1975; Ridderkerk 14 juni 1981; Harderwijk 3 nov. 1985; Drachten 8 okt. 1989; Opende 23 jan 1994; Siddeburen 4 juli
1999. Gehuwd met Tett Timmerman.

Klaas Vaatstra en ik leerden elkaar kennen in het najaar van 1969. Ik kwam naar Kampen om aan de toenmalige Theologische Hogeschool te gaan studeren, het waren getalsmatig de ‘vette jaren’ . Klaas was een jaar eerder aangekomen en lid geworden van het dispuut Anselmus; ik werd lid van hetzelfde dispuut.
Toen er een jaar later op de Graafschap in het studentenhuis waar Klaas woonde een kamer vrijkwam, werden we buren. En zo ontstond een hechte vriendschap; we aten samen en deelden onze interesses en ergernissen. Er werd ook veel tijd verlummeld, een voorrecht dat ons in ruime mate was toebedeeld.
Onze studietijd was er een van veel discussies. Er was de behoefte aan een sterk maatschappelijk engagement. Dat bepaalde op een gegeven moment ook een deel van je vriendschappen en zo gebeurde het dat er in de loop van de tijd meer afstand tussen ons ontstond.
Jaren later - Klaas was inmiddels predikant geworden in Harderwijk - ontmoette hij Tett. Tijdens hun huwelijksfeest zagen we elkaar weer voor het eerst na al die tijd. Het contact bleef en daarna kwamen er steevast twee of drie zondagen per jaar, waarop we elkaar een middag ontmoetten: de vrienden van weleer met hun partners. Klaas genoot daarvan en deed er van harte aan mee. Gedreven door zijn liefde voor het evangelie kon hij vol enthousiasme, maar anderzijds ook nuchter praten over zijn werk.
In de eerste dagen van januari 2005 belde Klaas op. Er waren grote zorgen om zijn gezondheid ontstaan. Onvoorstelbaar - hij liep in die tijd nog meer dan tien kilometer per dag in een tempo dat bijna niemand kon bijhouden. Maar in de weken en maanden erna werden de zorgen steeds groter. Tett en hij hadden zich voorgenomen te vechten om samen nog een mooie tijd te krijgen. Indrukwekkend hoeveel ze in die tijd ook konden betekenen voor anderen. Zeker ook voor Klaas’ moeder. Elke dag werd ze gebeld, elke zondag gingen Klaas en Tett erheen.
Weken en maanden leefden ze tussen hoop en vrees. Tot het moment dat hij wist dat de achteruitgang niet meer was te stuiten. Toch kwam het einde van Klaas’ aardse leven nog onverwacht. In augustus. Het was genoeg.
De vriend van de bruidegom werd genodigd uit de schaduw te treden om aan te zitten aan het grote bruiloftsmaal.
We hebben Klaas vanuit zijn eigen kerk in Siddeburen begraven. Als eens mijn laatste adem stokt, dan draagt mij Uw muziek - hij werd uitgedragen door dorpsgenoten, niet alleen leden van zijn eigen gemeente. Hij had die mensen zelf nog gevraagd en gaf daarmee aan niet alleen predikant voor zijn eigen kerk te willen zijn. Met recht: herder onder de mensen.
Hoe kun je Klaas Vaatstra in het kort typeren? Misschien wel met de klare woorden ‘met hart en ziel predikant’. Dat was voor hem het ambt, het beroep dat hij bewust had gekozen. Klaas werd getrokken door het beeld van de Ander, in wiens naam een predikant voor de ander zoveel kan betekenen.
Hij heeft zich, zeker in de beginjaren, helemaal overgegeven aan zijn beroep. Hij was er altijd, voor iedereen. In de periode dat hij alleen was waren er ook weinig aansporingen om zijn beschikbaarheid in tijd te temperen. Daar zal in die tijd door deze of gene ook best eens misbruik van zijn gemaakt.
De latere jaren waren, zeker niet in de laatste plaats omdat hij ze samen met Tett mocht beleven, de mooiste. Zijn gedrevenheid was wat getemperd zonder dat zijn beschikbaarheid eronder leed. Hij was een wijs man geworden, iemand die wist voor wat hij mocht staan en vanuit Wie hij iets te geven had.
Met hart en ziel predikant, maar ook vroom en wijs.
Toen hij zo ernstig ziek werd, bleef hij vaak opvallend rustig. Het verdriet om het naderende afscheid beklemde hem - er is zoveel waar een mens intens van houdt, zoveel ook alledaagse en aardse dingen waaraan we zijn gehecht. Maar hij kon ook opvallend nuchter zeggen: Ik heb in mijn leven veel mensen, vaak veel jonger dan ik, mogen voorhouden dat Hij er voor ons is als het erop aankomt. Dan kan ik toch zelf niet zonder hoop zijn...
Het is stil geworden. Wij missen hem. Hoeveel te meer moet dat gelden voor Tett. ‘Mijn lief’ stond er op de rouwkaart. Een groot en blijvend verdriet. Maar niet peilloos. “Als eens mijn laatste adem stokt, dan draagt mij Uw muziek.” Want in de coulissen van het gemis klinkt het lied van de kerk van alle eeuwen. Die liturgie blijft doorgaan. Zij troost mensen, ook wanneer alles donker is. Die kerk overstijgt de kerken die wij maken. Kerk in de letterlijke betekenis van het woord: dat wat van de Heer is. Die kerk had Klaas lief.
Moge Klaas Theo Vaatstra rusten in een ‘land van louter licht’ .
Bert Endedijk, Kampen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen