Wordt over Nederlands Buitenlandse politiek in het vaticaan beslist?

Blijkens berichten o.a. in de N.R.C. en in De Tijd van 10 december 1968 is minister Luns op 9 december in zijn ambtswoning geïnterviewd door prof. Joos Florquin voor de Belgische t.v. In dit interview komen de volgende passages voor: Als r.k. ziet de minister de huidige ontwikkeling in de religieuze wereld niet zonder bezorgdheid aan. Hij heeft geen behoefte aan enige honderden pausen, die het allemaal beter weten. „Als dc paus gesproken heeft, is de zaak voor mij praktisch afgedaan." Hij voelt er niets voor, zich op de stoel van de paus te zetten, hij heeft een volgzame natuur. De vraag rijst: is deze minister ook ten aanzien van zijn buitenlandse politiek een gehoorzaam volgeling van de paus? Dat zou bedenkelijk zijn. Want de paus heeft bij zijn politiek het belang van zijn Kerk op het oog, niet het belang van Nederland of een ander bepaald land.

In recent verledep is herhaaldelijk gebleken, dat de pausen zich miskend hadden. Blijkt dat, dan kunnen zij van politiek veranderen zonder zichzelf of Vaticaanstad te schaden. Maar anderen worden de dupe.

Een voorbeeld is de Vaticaanse houding tegenover Mussolini en Hitler.

Met Mussolini sloot de H. Stoel in 1929 de Lateraanse verdragen, waardoor de kerkelijke staat hersteld werd in de vorm van Vaticaanstad, opzettelijk zo klein mogelijk gehouden om buiten politieke verwikkelingen en oorlogen te kunnen blijven. Mussolini, die er in die dagen uitzag als een goochelaar compleet met jaquet, hoge hoed en rollende ogen, verrichtte de grootste goocheltoer van zijn leven: de paus noemde hem „de man van de voorzienigheid" en steunde hem weldra in de oorlog tegen Abessinië. Maar toen Mussolini ten val was gekomen, kon de H. Stoel de houding aannemen, dat de Kerk altijd tegen het fascisme was geweest.

Met Hitler werd reeds in 1933 een concordaat gesloten, getekend door Pacelli (de latere Pius XII) en Von Papen. Hierdoor kreeg Hitler groot aanzien bij de r.k. Duitsers. In de zomer van 1940 meende de paus, dat Hitler onoverwinnelijk was. Pétain, Laval en koning Leopold van België zijn hiervan de dupe geworden. Dc pogingen van het Vaticaan om een compromis-vrede met Hitier te bewerken, stuitten af op de onverzettelijkheid van Churchill. Maar De Valera, die zich op het Vaticaan oriënteerde, werkte de Engelse politiek tegen. Hij noodzaakte b.v. de Engelse koning, als althans in naam nog de uitvoerende macht van de Ierse Vrijstaat, de koning van Italië als keizer van Ethiopië te erkennen bij de aanstelling van een gezant. Na de ondergang van Hitler veroordeelde de paus het nationaal socialisme, maar de politiek van het Vaticaan had bijgedragen tot het aan de macht komen van deze beweging.

De pauselijke politiek is geen onfeilbaar kompas voor de buitenlandse politiek van Nederland. Het is te hopen, dat nooit een Nederlandse minister van buitenlandse zaken zal menen de paus in zijn politiek te moeten gehoorzamen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen