Langs de kloof

In onze vorige „Langs de kloof" noteerden wij (zoals reeds zoveel malen eerder), dat de daad van Luther van 10 december 1520 (breuk met de paus, verbranding van het r.k. kerkelijk wetboek) binnen de R.K. kerk van vandaag maar weinig navolging zal vinden. Zelfs niet bij de „rebellerende" bisschoppen. Een duidelijk bewijs hiervan werd spoediger dan wij verwachtten geleverd. Na al het rumoer rond de benoeming tot bisschop van dr. Simonis kwamen reeds op 12 januari de Nederlandse bisschoppen tot de verklaring, dat zij de nieuwe bisschop in hun college opnemen, omdat paus Paulus van mening is, dat deze benoeming „die na lang en zorgvuldig beraad door de H. Stoel is geschied en waarmede de paus het welzijn van de Nederlandse kerk wil dienen, gehandhaafd moet worden". (Zó o.m. in „De Stem" van 13-1-71).

Het zou niet moeilijk zijn kolommen vol te vullen met uitspraken uit allerlei bladen met betrekking tot de kwestie- Simonis. Maar we moeten ons beperken. In de eerste plaats dan het onverhuld roomse getuigenis van zekere heer H. P. J. Wanders die in de Haagsche Crt. van ^ ^ 5 januari jl. schreef: ^^ „. . . .Men vergeet dat de ware kerk van Christus de Rooms- Katholieke is en dat de paus de onfeilbare plaatsbekleder van Christus op aarde is. ( ) Wij kunnen alleen maar weer één worden als het protestantisme ophoudt te bestaan en weer tot de R.K. kerk gaat. Tenslotte zijn zij uit eigen beweging van de kerk van Christus weggegaan. Laten zij dan ook uit eigen vrije beweging en overtuiging zich weer verenigen met Christus' kerk op aarde". En verder uit „De Telegraaf" van 9 jan. jl. een brief „Aan de pastorale Raad van Bisdom Rotterdam", geschreven door de bekende Pater drs. Winand Kotte te Wijk bij Ehiurstede. Daarin verwijt pater Kotte de Pastorale Raad o.m.: uw verzet tegen een volkomen legale en normale bisschopsbenoeming is onzes inziens niet anders dan een opstand regen het gezag van Christus. Christus is toch het hoofd van de kerk. En de paus is toch Zijn zichtbare plaatsbekleder!" En hij besluit zijn brief: „ Daarom teken ik protest aan tegen het gebeuren in Rotterdam en vraag u. Pastorale Raad, dringend van uw heilloos streven af te zien en te willen luisteren naar de stem van God, die spreekt door Z.H. de paus in de benoeming van dr. Simonis tot bisschop van Rotterdam."

Als wij deze en andere uitspraken overwegen, dan vragen wij ons wel af, welke weg de leiders van de Raad van ^^ Kerken uitwillen. Deze kennelijk wel erg constructief-ge- ^ Bj richte lieden (met — hoe kan het anders — hun secretaris pater dr. Fiolet) gaven begin januari een „proeve van beginselverklaring" uit, waarin men met name drie punten naar voren brengt: het verplichtend karakter van de gemeenschappelijke uitspraken en beslissingen; het zoeken naar eenheid „langs de weg van gezamenlijke dienst aan de samenleving" en: „het streven naar samensmelting van wat in de afzonderlijke kerken nu nog onafhankelijk van elkaar ondernomen wordt! Het zal wel niemand erg moeilijk vallen om in eigen omgeving te observeren hoe het met de uitvoering van deze plannen verloopt. Weest op Uw hoede e n . . . . biedt weerstand! En intussen vragen wij: met welke roomse kerk wil deze Raad van Kerken nu eigenlijk in zee? Met die van dr. Simonis of met die van b.v. pater Fiolet?

Wij voor ons hebben met de beantwoording van bovengestelde vraag zoveel moeite niet, daar wij zonder meer afwijzen het onbijbels humanisme der zgn. progressieve roomskatholieken zowel als de onbijbelse leer- en kerkopvatting der conservatieve paus-gezinden. Dat behoeft nauwelijks nader betoog. En als men de neiging heeft al te veel waarde te hechten aan de bisschoppelijke uitspraak over „van een pratende kerk een biddende kerk maken" dan willen wij niet nalaten te wijzen op de uitspraak van Spreuken 28 vs. 9, dat namelijk wie zijn oor afwendt van te luisteren naar de Wet Gods, diens gebed zelfs „een gruwel" zal zijn. Voor conservatief èn progressief, voor rooms èn onrooms immers geldt: Jesaja 8 vs. 20: Tot de Wet en tot de Getuigenis, zo zij niet spreken naar dit woord - zij zullen geen dageraad hebben!

Rest ons voor ditmaal nog op te merken, dat binnen afzienbare tijd het ontwerp van een nieuwe grondwet aan de Staten Generaal zal worden aangeboden. Als dit ontwerp wordt aangenomen (en men verwacht een ruime meerderheid), zal een einde komen aan de bepaling van het huidige art. 184 volgens welk het verboden is „openbare godsdienstoefeningen buiten gebouwen en besloten plaatsen" te doen houden, behalve daar waar dat voor 1848 volgens de „wetten en reglementen" was toegelaten. Anders gezegd: er zal dan een einde komen aan het tot nu toe geldende zogenaamde (beperkte!) „processieverbod". In een door onze vereniging in september 1963 aan o.m. alle leden der volksvertegenwoordiging toegezonden „verklaring" werd onzerzijds reeds gewaarschuwd tegen uitbreiding der processievrijheid, omdat met name het absolutistisch karakter der sacramentsprocessies de vrijheid der niet-roomse burgers in gevaar zou brengen. En nu wordt van zekere zijde wel gesteld: „Ons katholieke volksdeel heeft zich druk gemaakt om processies toen het niet mocht. Straks mag het, maar stellen wij er geen prijs meer op!" En dat onder het motto dat de processie „uit de tijd" zou zijn. Maar wij vragen: mag men om deze veronderstelling het beginsel van de persoonlijke vrijheid der burgers in gevaar brengen? En is het wel zo zeker, dat de processie bij alle roomsen „uit de tijd" moet worden geacht? Oók bijvoorbeeld bij bisschop Simonis en bij hen die het de paus wellicht later nog zal behagen op andere bisschopzetels in ons land te plaatsen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen