Opruiming met rappe hand

Met rappe hand is de laatste jaren veel van wat herinnert aan de historie en het christelijke karakter van Nederland opgeruimd. Achtereenvolgende regeringen hebben met steun van of vanuit het parlement zich daarvoor ingezet.
Ook plaatselijke overheden zijn dikwijls in dezelfde geest bezig (geweest). De media, overwegend in linkse handen, hebben dit proces van harte ondersteund en doen dat nog. Zo werkt de ‘Verlichting’ door en het is de vraag wanneer deze ooit zal stoppen.
Steeds meer toont de tolerantie haar intolerante aard. “Religie hoort achter de voordeur, niet in de openbare ruimte”, wordt geroepen. Maar in de openbare ruimte heerst een ándere ‘religie’, en geen neutraliteit, zoals men wil doen geloven.
Daar heerst de atheïstische en antichristelijke denk- en levenswijze die zich daar steeds driester ontplooit.
Zo kon de abortus provocatus wettelijk geregeld worden, het homohuwelijk worden ingevoerd, ‘weigerambtenaren’ ontslagen, de winkelopenstelling op zondag doorgedrukt en de anti-blasfemiewet afgeschaft.
Eén instituut, hoewel gehavend, bleef nog buiten schot. Dat is het monogame huwelijk. Hoewel het huwelijk in de crisis verkeert, zowel door de talloos vele scheidingen (bijna één op één) als door varianten zoals samenlevingscontracten en samenwonen, kent Nederland geen andere vorm dan het monogame huwelijk.
Dat wil zeggen één met één. Dit is één van de zegeningen van de kerstening van Europa. Het was de Kerk die dit aan onze heidense verre voorouders heeft opgelegd. Maar hoe lang zal dit nog zo zijn?
In 2005 pleitte prof. dr. A. Vingerhoets, een Tilburgs hoogleraar psychologie en gezondheid, voor het polygame huwelijk. Hij kreeg, naar eigen zeggen, veel over zich heen, maar herriep zijn stelling niet.
“Voor bescherming was het voor vrouwen vroeger zinvol om een partner te hebben. In 2005 is dat anders. Liefde is nu net als een blinde darm; een nutteloos overblijfsel uit een ver verleden”, zei de professor.
“Voor je welbevinden en gezondheid is een huisdier nemen wellicht net zo goed.”
Liefde is iets uit het verleden dat geen enkele garantie biedt op levensgeluk, aldus nog steeds de hoogleraar. Hij gaf aan zijn gedachte ook nog wat aantrekkelijkheid voor de overheid, die immers altijd geld te kort komt en nooit genoeg heeft.
Hij stelde namelijk ook dat polygamie de overheid veel geld kan besparen als het om gesubsidieerde kinderopvang gaat. Geweldig, dat hij ook aan dit aspect alvast dacht. Daarna is het, althans bij mijn beperkte weten, stil geworden over het onderwerp polygamie.
Totdat kort geleden moest worden gesignaleerd dat deze stilte doorbroken werd. Het voormalig Tweede-Kamerlid voor D66, Boris Dittrich, liet in een interview weten dat over een aantal jaren (een getal noemde hij niet) een groepshuwelijk mogelijk zal zijn.
Drie of vier personen kunnen dan met elkaar in het huwelijk treden.
Deze mogelijkheid zal er wel niet zonder slag of stoot komen, er zal veel debat over zijn, maar zij is ‘onvermijdelijk’, aldus de heer Dittrich.
Nu is deze mijnheer niet de eerste de beste. Hij was een ijveraar voor het homohuwelijk, waarvoor hij het gelijkheids- en antidiscriminatiebeginsel als breekijzer hanteerde. Zeven jaren lang is hij als lid van de Tweede Kamer daarvoor in de weer geweest.
Toen had hij het voor elkaar.
Heel slim gebruikte hij als opstap het ‘geregistreerd partnerschap’. Dan kon men alvast aan het idee van het homohuwelijk wennen. Sinds 2006 werkt hij in New York voor Human Rights Watch.
En waarom zou het niet tot de rechten van de mens kunnen gaan behoren dat hij een huwelijk met twee of drie ‘anderen’ aangaat? Nu is polygamie in Nederland nog verboden.
Maar het gelijkheidsbeginsel is als een tijdbom, die dadelijk kan bewerken dat het huwelijk met meerderen op wettelijke basis gesloten kan worden.
Wellicht komt de doorgaande islamisering van Europa de heer Dittrich en zijn geestverwanten te hulp. En, naar verluidt worden in Amsterdam nu al jaren lang polygame huwelijken die in het buitenland werden gesloten in de administratie van de gemeente gewoon geregistreerd.
Maar wat moet men wanneer eenmaal gekozen is voor een multiculturele samenleving? En steeds meer blijkt dat de Bijbel in de politiek en samenleving heeft afgedaan?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen