Gemeentezang in reformatorische eredienst zaak van hart en mond

Calvijn stelde de componist-zangmeester Louis Bourgois aan, die opdracht kreeg iedere psalmtekst te voorzien van een geheel oorspronkelijke zangwijze. Dit werk werd door Maitre Pierre voltooid. Petrus Dathenus nam de melodieën over. wat uiteraard niet goed uitkwam. Aanvankelijk zong men dus op hele en halve noten, hoewel dit zingen niet te vergelijken is met wat wij er nu onder verstaan. Er is stellig groot verschil. Maar in 1732 blijkt, dat het zingen op hele en halve noten tot het verleden behoort. Quirinus van Blankenburg, orgelist te Den Haag, getuigt in zijn „Clavecimbel en Orgelboek der Gereformeerde Psalmen en Kerkgezangen": „Waarvan de strijdigheid tegen het vloeien van de maat zo groot is, dat daardoor schijnt te blijken, dat de reden, waarom men tot het zingen van al de noten even lang in de kerk heeft moeten vervallen, is geweest de onmogelijkheid, om dezelve volgens die noten een aangename trant of beweging te geven", (a.b. 100)