De gevreesde ziekte...

De regen striemt in m'n gezicht, als ik het ziekenhuis uitloop. Ik voel het niet. De modder spat omhoog tegen m'n pasgepoetste laarzen. Ik merk het niet. Ik loop de auto voorbij en kijk verward achterom als ik zie dat de mensen naar me kijken. Haastig keer ik me om en stap in de auto die me leeg aan staat te kijken. Doelloos rijd ik even later over de stille landweg in de richting van ons huis. Eén gedachte hamert er door m'n hoofd: ongeneeslijk, ongeneeslijkHuilen kan ik niet. Het lijkt alsof alles bevroren is. Geen hoop meer te hebben, ons voor te moeten bereiden op de dood van iemand die ons zo dierbaar is. De dood, die zeker komen zal, nu deze diagnose is gesteld. Zéker, tenzij er een wonder zou gebeuren...