Och mevrouw, ze zijn vaak zo lief"

Toen Marianne geboren werd, leek het alsof er niets aan de hand was. Een paar weken later schrijft moeder Vos in haar dagboek: „Wanneer ik 's middags na de voeding even bij het kleine wijfje ga kijken, zie ik dat ze in de wieg met armen en benen ligt te trekken. Haar oogjes knipperen snel en haar mondje gaat steeds open en dicht. Verder is het angstig stil. Ze lijkt een trekpopje; maar triest, er is niemand die aan de touwtjes trekt. Ik schrik geweldig! Het is net alsof ik door de grond ga. Dit is het. Dit is iets ergs. O, God! Toch! Het licht springt op rood"... Een boek dat je in één adem uitleest.