Een bedje in de tuin van de Jireh-Chapel

Velen zagen in Huntington de grote raadgever, hun geestelijke dokter. Hij verschafte hen teerkost op de weg. Maar niet altijd was de dominee daarvoor in de juiste stemming. Vooral als naar zijn eigen woorden „de dokter bijna niet van de duivel te onderscheiden was” liet hij niemand toe tot zijn studeervertrek. En dan waren er natuurlijk ook “naarlingen” en “kletskousen” die wel eens met de kolensjouwer een praatje wilde hebben. Hij joeg ze wreed van zijn erf. Maar tegen een oprecht zoekende ziel zei hij: „Wel man, ga jij eens zitten”.