Gemak van wegwerpluier heeft ook keerzijde

De baby van de jaren negentig is, als we de reclame mogen geloven, blij en onbezorgd. Allemaal vanwege zijn nieuwe, comfortabele luier. Niet meer huilen, want natte billen zijn verleden tijd. Je plasje loopt snel weg in een absorptiezone, en verdwijnt in het piasgootje. Je kruipt naar hartelust weer verder over het smetteloze tapijt Of je klimt gewoon bij opa op schoot Net zo makkelijk. Want om dat plasje bekommert niemand zich meer. Dient het gemak de baby? Wordt de baby van de jaren negentig later zindelijk door deze uitvinding? En is de wegwerpluier niet een steeds grotere bedreiging voor het milieu?