„Op school tekende hij zijn begrafenis”

Vijftien was Dorothea Gaasbeek, toen ze een hersentumor kreeg waaraan ze zes maanden later sterven zou. Vier jaar na haar overlijden woonde haar moeder een symposium van de Vereniging Ouders, Kinderen en Kanker bij. Ze zag daar een jonge vrouw die juist te horen had gekregen dat ook haar kind niet beter zou worden. „Waarom slaat niemand een arm om haar heen?” vroeg Mieneke Gaasbeek zich geschokt af. Toen ze die avond naar huis reed, zei ze tegen zichzelf: „Misschien moet jij wel een arm om zulke mensen heenslaan, jij weet waar ze doorheen gaan”. Mieneke werd contactpersoon van de vereniging die deze herfst tien jaar bestaat.